Hoeveel top-horecazaken kan de regio Maastricht hebben ?
Het is best wel ‘talk of the town’. Wat gebeurt er allemaal in de topgastronomie in en rond Maastricht? Bij de Oostwegel Collection zijn er in korte tijd drie van de vier huizen die een nieuwe directeur nodig hebben. Daarnaast loopt Kasteel Oost in Oost-Maarland, dat is omgedoopt in Van Oys Maastricht Retreat, zich nadrukkelijk warm. Dan hebben we nog de topzaak La Butte aux Bois. Plus dat Van der Valk in het huidige Vodafone-gebouw aan de Maas werkt aan een 4-sterren-plus hotel, en lijkt ook het potentiële 5-sterrenhotel in de Boschstraat met een nieuwe exploitant tot leven te komen .
Er zijn twee denklijnen. De negatieve en de positieve.
Laten we beginnen met de negatieve, dan hebben we dat gehad.
Dan zeggen we dat ze bij Oostwegel de koers kwijt zijn, dat Van Oys veel te hoog gegrepen is en dat Limburg überhaupt niet op het internationale platform thuishoort.
Nu het positieve scenario, dat ik deel met Werner Loens, voormalig hoofdinspecteur van Michelin. Juist als je een aantal topzaken bij elkaar brengt in een heel mooie regio, dan vorm je een internationale culinaire hub! Zeg maar zoals Baskenland, met Bilbao en alles daar omheen.
Decennialang heeft de familie Oostwegel ongelooflijke prestaties neergezet met het revalideren van Château Neercanne, Château St. Gerlach, Winselerhof en het Kruisherenhotel. Zonder hun geweldige visie was daar van al die iconen waarschijnlijk niks meer overgebleven. Ze hebben mee bijgedragen aan de internationale positie van Limburg. Anders was er nooit een Eurotop geweest met het beroemde Verdrag van Maastricht en bijvoorbeeld de komst van de Amerikaanse president Bush. Nu gaat het even minder, en inderdaad, drie locaties die een nieuwe directeur zoeken, dat is best wel veel. Zeker op een moment dat ook nog de jaarcijfers tegenvallen. Dat is onhandig als het bijvoorbeeld gaat om het aantrekken van nieuwe talenten.
Maar in de basis beschikt het concern nog altijd over de grote troeven waar het succes al die jaren op gebouwd is: het unieke culturele erfgoed in combinatie met kwalitatieve gastvrijheid.
Oostwegel, Van Oys, La Butte en anderen, ze kunnen van Zuid-Limburg een Europese topregio maken
Maar als er in korte tijd zoveel veranderingen komen aan de top, dan zou het een optie kunnen zijn om op minstens een van die locaties een heel ervaren man of vrouw aan te stellen, die rust en overzicht brengt. Denk bijvoorbeeld aan een type à la Peter Harkema (de inmiddels gepensioneerde oud-directeur van Château Neercanne), en zo zijn er natuurlijk meer namen te bedenken. Even consolideren en gezag uitstralen. Ik geloof sowieso dat de combinatie van ervaring en fris talent een gouden formule kan opleveren.
Natuurlijk, er is nu veel concurrentie. Van Oys gaat bijna open, het domein waar iedereen naar uitkijkt. Ja, of ze dat ooit eruit gaan halen, al die investeringen. Die gedachte hoor je veel. Maar dat is me te sceptisch. Hoe mooi is het dat er nog ondernemerschap is, dat er nog dromen zijn? Anders gebeurt er namelijk geen fluit. Van Oys pakt het naar mijn idee in die zin slim aan door de nadruk te leggen op de topgastronomie (met de sterrenchefs Guido Braeken en Pascal Jalhay) en in het verlengde de natuurlijke omgeving, de streekproducten, de ‘natuurwellness’. De gedachte is in dit absolute topsegment: zorgen voor de hoogste gastronomie die dan ‘vanzelf’ ook extra hotelovernachtingen oplevert. Dat lijkt een logische keuze, al moet uiteraard het uiteindelijke resultaat nog worden afgewacht. Bij La Butte aux Bois doen ze in feite hetzelfde. Een toprestaurant – Ralf Berendsen ** – met ook nog eens een mooie plek om te slapen en desgewenst een duik in het luxe wellness-gedeelte.
Bij Julemont op Château Wittem hebben ze gemerkt hoe belangrijk een topteam in de keuken is. Momenteel is dat er niet, zodat de deuren even dicht zijn, in afwachting van hopelijk een nieuwe en vooral kwalitatieve ploeg in de keuken.
Is het niet allemaal te veel voor onze kleine regio, straks al die topzaken bij elkaar? Misschien wel. Tenzij we ons juist nog meer gaan profileren als dé Europese regio waar het leven uitzonderlijk goed kan zijn. Met de Romeinse stad Maastricht als centrum, het Heuvelland en de regio’s Aken en Luik als aantrekkelijk achterland. Dan versterkt het elkaar. De ene topzaak naast de andere. Dan komen de bezoekers van heinde en verre. De huidige voorzitter van de vereniging Maastricht Heuvelland Culinair, Ad Veenhof (voormalig lid raad van bestuur Philips) is daar bijvoorbeeld een hartgrondig pleitbezorger voor.
Moeten het dan alleen maar sterrenzaken zijn? En kan ‘de Limburger’ daar dan ook nog gaan eten of wordt dat onbetaalbaar? In ieder geval is het zo dat een sterke kopgroep gevolgd kan worden door een mooi peloton. Denk bijvoorbeeld aan de leuke adressen van Les Tables in Maastricht, en aan de pareltjes in het Heuvelland. Van sterrenzaken als Brut 172 en De Leuf (die horen tot diezelfde kopgroep) tot een meer toegankelijke zaak als de Gerardushoeve. Qua internationale marketing heb je in ieder geval een aantal toppers nodig.
Maar ook die moeten qua prijzen de kerk toch enigszins in het midden houden. Ook of misschien wel juist mensen met veel geld kijken toch kritisch naar de prijs-kwaliteit-verhouding. Als de wijnkaart vijf of zes keer over de kop gaat, worden die ook niet vrolijk. De gast van vandaag is goed geïnformeerd, dus die moet je serieus nemen. Dus zal iedereen hier z’n uiterste best moeten doen om kwaliteit en topservice te bieden, want er is een ruime keuze.
