Ridders van de weg gereden

De verloedering van de maatschappij is vooral ook in het verkeer goed te merken. De aso’s zijn in opmars en houden met niets of niemand meer rekening. In de meeste gevallen kunnen ze ongestraft de medeweggebruikers intimideren en in gevaar brengen.

Sinds jaar en dag bestaat de ereprijs voor ‘ridders van de weg’.  Aangeboden door een verzekeringsmaatschappij aan vrachtwagenchauffeurs die zoveel jaren schadevrij gereden hebben. Ik ken chauffeurs die met trots zo’n onderscheiding ontvangen hebben.

Maar ik vrees dat die ridders een minderheid gaan vormen en regelmatig van de weg worden gereden door collega’s en andere weggebruikers, die hun eigen verkeersregels ontwikkeld hebben. En die komen neer op één enkel principe: ‘de weg is van mij en ik doe wat ik wil’

Van de week moest ik een aantal keren van zuid naar noord over de A2, en omgekeerd, en zowat elke keer zag ik een of meerdere ongelukken, waarbij auto’s en vrachtwagens op elkaar geknald waren. Met als gevolg kilometerslange files. In de meeste gevallen reed ik toevallig aan de andere kant op, zodat veel fileleed me bespaard bleef.

Komt door de drukte, hoor je de deskundigen dan zeggen, dat er zoveel ongelukken gebeuren op de A2. Dat zal ook wel zo zijn, want het is er inderdaad barstens druk en die twee rijstroken voldoen niet meer.

Maar ik denk dat het toch vooral ook komt door het gedrag op de weg van veel chauffeurs. Het bumperplakken, rechts inhalen, toeteren en agressief zwaaien, snijden, geen richting aangeven,  je maakt het dagelijks mee. Dan vraag je je nog af waarom er niet nog veel meer ongelukken gebeuren, want het veilig afstandhouden lijkt niet meer te bestaan. 

Maar het meest verbaast mij nog de persoonlijke agressie. Van de week stopte ik voor mijn eigen huis om de oprit in te rijden, daarbij keurig knipperlicht aangevend. Komt zo’n bestelbusje achter me aangescheurd, en de chauffeur vond blijkbaar dat ik niet snel genoeg indraaide of dat ik misschien maar een andere inrit had moeten nemen. Met zo’n 100 km per uur en luid toeterende passeerde hij met gebalde vuist.

Een paar weken eerder ontsnapte ik aan een zwaar ongeluk. Op de doorgaande weg Tongeren-Maastricht reed ik op de enkele rijstreek, terwijl vanuit de andere richting een vrachtwagen naderde. Niks aan de hand. Bovendien was er ook nog een soort vluchtstrook in het midden van de weg als een afscheiding. Maar ineens werd de vrachtwagen ingehaald door een personenauto, die over die vluchtstrook wilde. Dat was nog niet genoeg, want op hetzelfde moment kwam er nog een zwarte Golf GTI vanuit dezelfde richting, en die wilde zowel de vrachtwagen als die personenauto inhalen. En dat kon alleen via mijn rijstrook. Die kwam dus in volle vaart op me af. Op dat moment heb je geen tijd meer om na te denken. Je gooit je stuur naar rechts als enige ontsnappingsmogelijkheid. Een groot geluk was dat ernaast een fietspad lag waar in die luttele seconde geen fietsers reden. Dus kon ik zonder brokken of menselijk leed uitwijken. Anders waren de rapen gaar geweest. Nog los van de vraag wie dan juridisch gezien schuldig zou zijn. Grote kans dat de idiote chauffeur van de Golf dan ook nog vrijuit ging.

De chauffeurs van Uber blijken de afgelopen weken in Amsterdam verantwoordelijk te zijn geweest voor enkele dodelijke slachtoffers. Die jongens scheuren door de stad en turen ook nog voortdurend op hun telefoon om hun app bij te houden. En dat in een stad met zoveel fietsers en voetgangers. Leuk hoor, zo’n goedkoop ritje, maar voor mij hoeft het niet op die manier.  

Respect in het verkeer is er al lang niet meer en dat zie ik ook niet zo gauw terugkomen. En de politie redt het blijkbaar niet om de vele wegpiraten in de kraag te grijpen. Die denken het land voor zich alleen te hebben.

Dan rest alleen nog de optie voor de fatsoenlijke weggebruikers, om een heus harnas te gaan dragen. En dan zijn er ineens heel veel ridders op de weg. Meer ridders dan piraten, en zo hoort het.