Le Tour est fini
De grootste wielerwedstrijd ter wereld is weer afgelopen. Drie weken lang zaten wielerliefhebbers over de hele wereld gekluisterd aan de buis. Drie weken fietsen door stad en land, over heuvels en bergen. Het beste wat Frankrijk te bieden heeft aan natuurlijke schoonheid is de revue gepasseerd. Een betere reclame voor stad, regio of land is niet te bedenken.
Drie weken afzien, meeleven en vooral genieten van deze oervorm van topsport. Man tegen man, bandl engte tegen band lengte. Drie weken is lang. Hoe goed is uw geheugen? Wie was de eerste gele trui drager in deze Tour? Welke gele truidragers zijn uitgevallen als gevolg van een valpartij? Ik hoor uw hersenen tot in Parijs kraken. Zegt de naam Rohan Dennis u nog iets. Ja hij was het die de eerste gele trui in Utrecht mocht aantrekken. Zijne koninklijke hoogheid koning Willem Alexander mocht deze trui hoogstpersoonlijk uitreiken. En dan de schlemielen van deze tour. Ja inderdaad Tony Martin en Fabian Cancellara. Wist u het nog? De echte kenners zie ik knikken. Voor beide bracht de gele trui geen geluk. Zware verwondingen dwongen hen tot afstappen.
Hoe ongelukkig viel ook onze eigen Tom Dumoulin. Geel binnen hand bereik maar in plaats van de eeuwige roem werd hij getrakteerd op een smak van jewelste en een bezoek aan het ziekenhuis. Maar dat gaat zeker goed komen met Tom. De mentale weerbaarheid van de Maastrichtenaar is groot om nog maar te zwijgen van zijn talent.
Het was volgens de kenners een zware Tour. Haast geen meter echt vlak en veel bijzonderheden in de finales. Voor echte sprinters zoals Cavendish en Greipel waren de sprint etappes dun gezaaid. Des te meer kansen bleven er over voor de mannen met de explosieve kracht. De Valverde’s en Rodriquezen van deze wereld.
We hebben ook een Tour gezien waarbij de klassementsmannen tot aan de Alpen aan elkaar gewaagd waren. De top vijf was lang speelbaar. Lange tijd zag het er naar uit dat de Amerikaan Tejay van Garderen de voornaamste concurrent van Chris Froome zou worden. Een zwakke dag en ook deze droom lag in duigen. Tranen met tuiten. Contador en Nibali wilden wel en vielen ook aan maar konden de zetel van Chris Froome nooit echt bedreigen. Nibali won wel nog een mooie etappe naar La Toussuire. In de afdaling legde de ‘haai van Messina’ de basis voor deze zege.
In de eerste week van de Tour werd iedereen dolenthousiast door een fenomeen uit Eritrea met die mooie naam. Daniel Teklehaimanot. Opdat u het niet vergeet. De laatste twee weken stal iemand anders de show. Nairo Quintana, de kleine Colombiaan. Quintana kan niet alleen hard een berg oprijden maar blijkbaar dus ook voor een klassement gaan. Na de toeloop van de Eritrese gemeenschap werd de Tour nu overlopen met Colombiaanse fans. Ook hier waren weer mooie folkloristische uitingen langs de kant van de weg te zien. Hoe mondiaal is de wielersport aan het worden. Mooi. Opeens was dus iedereen fan van de 1,67 kleine Nairo. Zo ook het Franse publiek. Bij gebrek aan een Franse held gingen de Fransen ook en masse achter de Colombiaan staan. Alles liever dan die magere Brit die alles en iedereen naar huis reed. Daarbovenop kwamen nog eens de tegenvallende Franse renners. Goh wat vielen die tegen dit jaar tegen, er was zo veel hoop. Bardet kreeg als goedmakertje voor het Franse publiek nog even op de Champs Elysees de prijs voor de meest strijdlustigste renner. Frans chauvinisme, de eeuwige haat liefde verhouding tussen Engelsen en Fransen, het misgunnen van succes aan niet Fransen. Zegt u het mij maar. En dus kan ik in deze laatste Tour column ook niet om de incidenten rond Froome heen. Hoe graag ik dat ook zou willen. We hebben het zelf meegemaakt in de diverse bergritten. Het boe geroep kenden we al uit de tijd van Armstrong. Het spugen en urine gooien naar de beste renner op dit moment was een nieuw dieptepunt. Ongekend, laag, niet uit te leggen en een gevaar voor de basis van de wielersport. De benaderbaarheid van deze topsporters. Moet ook deze sport straks achter hoge hekken gaan plaatsvinden? Het is toch niet te hopen.
Maar laten we niet te lang in deze negatieve spiraal blijven hangen. Positiviteit nu graag! Het Nederlandse en Limburgse wielrennen staat weer op de kaart. Met een 6e en 7e plek in het algemene klassement presteren ‘we’ uitstekend. Gesink constant goed, een Mollema die steeds sterker werd en een Poels die zoals Dagblad De Limburger vandaag kopte; het geel van Froome veiligstelde.Superlatieven komen te kort als we de internationale media horen over de rol van de “spontane” “sterke” “sympathieke” Poels. Hoe goed reed hij niet zaterdag de Alpe d’Huez op. Op kracht, souplesse en pure adrenaline. Hij wist dat zijn vrienden en fans allemaal op de Hollandse Alp stonden. Dat gaf extra moraal. Het aan kop sleuren voor zijn kopman zorgde bij mij al wachtende op de finishlijn voor kippenvel. Diep van binnen wilde ik hem aanmoedigen. Kijk zei ik tegen mijn collega’s naast me “That’s Wout, Wout from Limburg”. Come on Wout, kom op Wout, Auf gehts Wout, Allez Wout, Venga Wout. In alle talen die ik enigszins beheers praatte ik hem naar boven. Een van de mooiste momenten van de afgelopen jaren in de Tour voor mij persoonlijk. Wout is terug op zijn oude niveau, hoe zeer is juist hem dat gegund.
De Tour van 2015 is beslist door de meest constante en sterke renner met de beste ploeg en het grootste budget. Maakt dit laatste iets uit. Reken maar van yes ondanks de fikse portie talent, doorzettingsvermogen en kracht die de Brit van onze lieve heer heeft meegekregen. De Sky ploeg verlegt de maatstaf in de begeleiding van de renners in het wielrennen. Of dit allemaal goed is voor de wielersport dat moet de komende jaren gaan blijken en is niet aan mij om te beoordelen. Feit is dat we nu hier in Parijs met z’n allen een nieuwe gele trui hebben verwelkomt. Een gele trui met een bijzonder Limburgs randje, ook in Parijs maakt Limburg Nederland weer een stukje groter. Een trui die zeker niet is gestolen na deze bijzondere lastige en zware 102e editie van de Tour de France.
Rest mij u te bedanken voor het lezen van de Tour columns de afgelopen weken. Met veel plezier heb ik deze in de nachtelijke uren, in de auto, op campings en hotelkamers, in dalen en op bergen en zelfs nog even op de Champs Elysees voor u geschreven. Hierbij een bijzonder woord van dank aan mijn lieve vriendin Mireille die als chauffeur, tassen drager, lenzen en camera sleper, niet onverdienstelijke tweede fotograaf, redacteur, kok, navigator, fixer en als ‘mannetje’ van alles fungeerde de afgelopen drie weken in dit fantastische sport evenement.
Tevens veel dank aan Toyota Mengelers voor het ter beschikking stellen van een bijzonder prettige en zuinige Toyota Hybride Auris TS.
Chapeau!!