Tosca en MeToo

Tosca en MeToo

Precies een jaar geleden begon de discussie, die al lang niet meer weg te denken valt. Alsof het er altijd is geweest. Met een simpele hashtag op twitter werd seksueel geweld en intimidatie van een taboe getransformeerd in een openlijk gespreksonderwerp. Wereldwijd, de schaamte en angst voorbij.

Deze week bezocht ik de opera Tosca, in een prachtige hedendaagse uitvoering door de Nederlandse Reisopera. Giacomo Puccini kon 130 jaar geleden niet bevroeden dat zijn Tosca anno 2018 meer dan ooit actueel zou zijn. Seksuele intimidatie, afpersing en geweld was toen al voor Puccini reden om er over te schrijven.

De dramatiek ten top in een opera. De prachtige zangeres Tosca die in ruil voor seks met politiechef Scarpia de onterechte executie van haar geliefde Cavaradossi kan voorkomen.

Een helaas alledaags verhaal, zo bleek een jaar geleden.
Filmproducent Harvey Weinstein wordt door tientallen vrouwen beschuldigd van ontoelaatbaar gedrag, variërend van intimidatie tot verkrachting. Grote civiele en strafzaken hangen boven zijn hoofd.
Amerikaanse media melden nu dat hij in november mediation-sessies heeft gepland om te schikken met die dames, om zo de gang naar de civiele rechter te voorkomen.

Hoe zeer ik me kan voorstellen dat een forse financiële compensatie aantrekkelijk is en hoe bevrijdend het kan werken om meteen verlost te zijn van deze slepende procedure, hoop ik dat de vrouwen deze civiele juridische strijd voortzetten.

Machtsmisbruik kan je niet afkopen met geld. Daarvan hebben de meeste machtsmisbruikers namelijk meer dan genoeg. Het enige dat ze tegenhoudt is de inperking van hun vrijheid. En dat kan alleen de rechter, danwel de jury, in Amerika beslissen.

Een jaar na de bekendste hashtag allertijden lees ik in de Telegraaf dat ‘MeToo’ het gesprek van de dag is in Hollywood. Actrice Sylvia Hoeks merkt een duidelijke kentering: ‘Men is veel voorzichtiger geworden. Iedereen is doorlopend op zijn qui vive: met het maken van grappen, of met elke vorm van fysiek contact.”

Mooi dat de beweging zorgt voor extreme waakzaamheid. Weg met die zieke cultuur. In de hoop dat de balans straks ook weer hersteld wordt. Een relativerende grap of een kleine aanraking maakt ons menselijk en warm. Zonder dat er grenzen worden overschreden.

Puccini begreep dat al in 1887. Tosca wist dat Scarpia’s voorstel veel te ver ging, en dat de geslepen Italiaanse politiechef onbetrouwbaar was. Het werd daarom een liefdesverhaal met louter verliezers.

Nu, na 130 jaar hebben we meer geleerd, toch? Een grap, een warm woord of een menselijke schouderklop of een empathische aanraking om even contact te maken. Doodlopend “op je qui vive zijn” betekent ook het verlies van intermenselijke spontaniteit.

Ik begrijp, het is een moeizame zoektocht naar balans. Geen Scarpia of Weinstein, maar ook geen zakelijke, koude en kille benadering. Dat is er al veel te veel.

_________________
Chapeau Nieuwsbrief
Wil jij wekelijks het laatste nieuws ontvangen over het goede leven in Limburg NL/BE? Schrijf je dan in voor onze mooie nieuwsbrief -> inschrijven <