CGI Modellen (Computer Generated Influencers Models) zijn steeds meer in trek bij grote merken. Ze worden zelfs betiteld als The future of fashion. Maar is het wel verantwoord voor grote modehuizen om deze realistische 3D-modellen in te zetten voor hun merken en campagnes? Of draagt het bij aan een onhaalbaar idealisme? Een dilemma tussen kunst en een ethiek.
Onderuitgezakt op de bank scrol ik door Instagram. Ik zie dat influencer @Mikzazon iets opmerkelijks heeft gepost.
Mijn oog valt op een slank modelletje, versus een vol in het leven staand model met een realistisch lichaam. ‘Deze post is vast een gevalletje gefotoshopt model versus non-gefotoshopt model; goede zaak’, denk ik bij mezelf. Totdat ik verder lees en ontdek dat het linkse model niet eens een echt, levend mens is. Iets wat ik op het eerste gezicht niet in de gaten had. Nu ik ‘haar’ Instagram (met maar liefst 2,7 miljoen volgers!) beter bekijk, valt het me inderdaad op dat @lilmiquela een 3D-computergegenereerd model is.
Haar tone of voice op Instagram komt echter allesbehalve computergegenereerd over. @lilmiquela lijkt een ware persoonlijkheid met een uniek karakter. Ze spoort zelfs haar Amerikaanse volgers aan om in november naar de stembus te gaan.
Een 19-jarige meid met een uitgesproken mening, die niet bang is om zich uit te laten over politiek en daarnaast nog eens zingt, danst, én model staat voor de grootste merken. She is just perfect! En dan heb ik het nog niet eens over haar anno 2020 wenselijke uiterlijk: ze is de perfecte mix van verschillende etnische achtergronden. Haar ietwat Aziatisch uitziende ogen in combinatie met sproetjes, die schattig gecentreerd zijn onder haar ogen en wangen, maken haar een cutie. Ook het speelse spleetje tussen haar tanden, dat precies dun genoeg is om zowel apart als aantrekkelijk gevonden te worden in modeland. Ze is edgy, cute en heeft ook nog een goede dosis zelfspot. Ik begin dit meisje bijna leuk te vinden, ook al weet ik dat ze niet echt is, maar feitelijk een robot.
De andere robot bij wie ik stiekem een #girlcrush kreeg was @Shudugram, ‘s wereld eerste digitale supermodel. Shudu is een zwart model afkomstig uit Zuid-Afrika. Haar gezicht is bizar, zo mooi. Met een diepzwarte, glanzende huid en een markant gezicht zoals ik dat nog nooit eerder had gezien. Ik staarde me zowat blind op haar foto’s. Zij leek nog veel realistischer dan @lilmiquela. Ik merkte dat zij ná Naomi Campbell weleens mijn nieuwste favoriete supermodel kon zijn. Maar… hallo … reality check: ook zij bestaat niet, ze is niet echt! Ik vind het bijna gek om te geloven dat ik een schoonheid idealiseer die niet eens bestaat.
Daarnaast heb je ook nog Brenn, de Plussize avatar, wederom gecreëerd als CGI-model die ook al flinke samenwerkingen op haar naam heeft staan. Dit robot plussize model is dus vanaf nu mijn concullega…
Links: Shudu voor Samsung. Rechts: CGI-curvy model Brenn.
Het verbaast me dat zoveel grote merken hier vandaag de dag al aan meedoen. Balmain, Calvin Klein en Louis Vuitton zijn enkele grote namen die betaald hebben om met deze 3D-avatars te werken.
Terwijl ik verder scrol zie ik telkens meer bekende merken voorbijkomen. Aan de ene kant heb ik respect en bewondering voor de ontwikkeling van technologie vandaag de dag. Het is fascinerend om te zien hoe zoiets tot leven komt. En hoe je het ook wendt of keert: dat de creators een real life kleding sample in ontvangst nemen, het opmeten en het zodanig digitaal vertalen dat er een perfect CGI-model ontstaat; dat is kunst.
Aan de andere kant is dit zwaar in strijd met het morele aspect. Ik ben het helemaal eens met degenen die van mening zijn dat CGI-modellen wel het laatste zijn dat we kunnen gebruiken. We zijn juist nét zo goed op gang met het hele bodypositivity-gebeuren en het inzetten van diversiteit in de modewereld. Kijk alleen al naar deze week: Zo is Miljuschka begonnen met een serie #EerlijkeFoto op Videoland en laat superster Rihanna met haar Fenty lingerie show zien dat diversiteit in de brede zin ook mooi kan zijn. Daarmee haalt ze stevig uit naar lingeriegigant Victoria Secret, die eerder in de pers lieten weten dat plussize modellen en transmodellen niet hun show mogen lopen omdat ze ‘de fantasie niet zouden verkopen’. Rihanna laat zien dat Victoria Secret zwaar ongelijk heeft.
Enfin, wat ik hiermee probeer te zeggen is dat we juist zo goed op weg waren naar een meer realistisch beeld in de modewereld en dat al dat harde werk – met de komst van CGI-modellen – per direct in de prullenbak dreigt te worden gegooid. Niet echt gezond als we kijken met wat voor ideaalbeeld we onszelf en de komende generaties opzadelen als we doorgaan met dit soort campagnes. Alsof gefotoshopte lichamen al niet erg genoeg waren voor ons negatieve zelfbeeld, doet CGI er nog een schepje bovenop.
Maatje 36 mag dan voor veel vrouwen niet haalbaar zijn, godzijdank hebben ze nu plussize en curvy modellen die hun wat meer zelfvertrouwen geven. Maar hoe willen we ooit een beeld nastreven dat in het echt niet eens bestaat? Terwijl het er tegelijkertijd ontzettend realistisch uitziet… dat zelfs gecreëerd is om perfect te zijn? Het is een niet haalbaar schoonheidsideaal en daarmee niet gezond.
Afgezien van de onrealistische schoonheidsidealen is de opkomst van 3D-modellen slecht voor de werkgelegenheid in de modebrache. Waar je normaal gesproken een model, een visagist, een fotograaf, een creative director en meerdere assistentes nodig hebt, heb je nu slechts de creator en zijn computer. Met wellicht een extra persoon om hem of haar te assisteren, that’s it.
Een dergelijke ontwikkeling berooft veel creatievelingen van hun werk op de set. Daarnaast vind ik zeker dat de komst van Shudu een bedreiging is voor de zwarte modellen op de markt, eenvoudigweg omdat zij relatief gezien al veel minder werk hebben dan blanke modellen: de meest geboekte modellen nog altijd blanke brunettes zijn.
Een ‘perfect’ zwart (digitaal) model als Shudu draagt niet bepaald bij aan deze emancipatie en ontneemt zwarte modellen die wél echt bestaan hun kansen. En dat terwijl een blanke man zijn zakt vult met de opbrengsten van zijn digitale model Shudu. Ondanks het feit dat de schoonheid van supermodellen ook tieners en jong-volwassenen onzeker kan maken, kunnen modellen voor veel jongeren ook een voorbeeld zijn. Ze inspireren hen en geven hun een verhaal mee, een verhaal met emoties, een achtergrond en vaak ook pijn en wellicht de nodige struggles.
Een robot is tot dit alles niet in staat. Het onrealistische beeld dat ze laten zien zal – als je het mij vraagt – enkel leiden tot meer frustraties en verdriet bij jonge mensen die toch al te kampen hebben met een laag zelfbeeld. 2020 is het jaar waarin iedereen het heeft over een nieuwe toekomst. Maar vinden we deze gecreëerde, digitale toekomst nog wel zo leuk?
Links: CGI-modellen Dagny & Shudu voor British GQ magazine. Rechts: portret van digitaal supermodel Shudu.
