Band met de fiets
Mijn fietsen zijn gejat. Drie stuks, de wielrenfiets van mijn zoon, mijn eigen racefiets en de mountainbike. Ineens foetsie. Uit mijn afgesloten garage. De formulieren zijn ingevuld en de aangifte is klaar. Maar of ik de fietsen ooit nog terugzien, ik vrees ervoor.
Het is maar een stuk staal op wielen, ik weet het. Carbon beter gezegd. Maar het is de afgelopen dagen zoveel meer dan dat gebleken. Met de diefstal van de fietsen uit mijn garage is een week geleden ook een bak aan herinneringen gestolen.
De dieven zijn professioneel te werk gegaan. Het smalle zijraam van de garage is met licht geweld en enig vakmanschap gedemonteerd. Zo kropen ze (of hij of zij alleen) in mijn garage. Aan de binnenkant is het slot bewerkt, zodat de poort kon worden geopend en de fietsen een voor een naar buiten zijn gehaald. Een toevalstraffer of een bewuste actie, ik zal het vermoedelijk nooit weten.
De dieven zijn professioneel te werk gegaan
De schade voelt groot, als wielerliefhebber heb ik niet eens een fiets meer. De herfstige dagen lenen zich nu uitstekend voor een mountainbike-rondje. Ik deed het graag samen met mijn zoon. In de winter door de blubber, in de zomer op de weg.
En die fiets is natuurlijk uiteindelijk vervangbaar. Ik zal straks wel weer een nieuwe kopen, maar het is even niet hetzelfde. Het zijn mijn fietsen, die voelen als eigen. Het zijn onze fietsen, van de fietstochten van mijn zoon en mij. Het is dat onvervangbare deel van de vervangbare fiets. Er kleeft nog een stuk emotie aan.
Vermoedelijk zijn ze uit elkaar gehaald, ze hoorden samen. Maar dat is vast veel te emotioneel geklets. Voor de dief was het harde cash. Voor ons nog zoveel meer dan dat.
Het raam is weer dicht, de poort zit weer op slot. Maar de leegte is nog even pijnlijk zichtbaar. Een gejatte band met onze fietsen.