Retourtje New York of een jaar vlees eten
Van de week hoorde ik nog op de radio dat een jaar lang vlees eten qua belasting voor het milieu gelijk staat aan een retourtje New York, zo ongeveer. Het ene is het andere niet, maar duurzaamheid is tegenwoordig nogal ‘in’ en daar valt veel voor te zeggen.
Maar het is individueel verrekte lastig om principes in die richting consequent te volgen. Ik probeer zelf zoveel mogelijk plastic verpakkingen te mijden, al is dat soms onmogelijk, althans in het huidige tijdperk. We hebben een groenten- en kruidentuin, biologisch natuurlijk. We laten niet onnodig licht branden. Jawel, we hebben zelfs zonnepanelen en een warmtekrachtpomp, zodat we qua energie nagenoeg zelfvoorzienend zijn. Dus dat is al heel mooi.
Maar om op alle vlakken principieel te zijn, dat is nog niet zo eenvoudig. Zeker in het verleden heb ik tijdens mijn reizen (meestal voor mijn werk, vaak natuurlijk ook voor vakantie) nogal wat kerosine verbruikt. Qua airmiles zit ik ruim boven het landelijk gemiddelde en heb de wereld van Chili tot Nieuw-Zeeland lijfelijk mogen aanschouwen.
Op een gegeven moment leek de adrenaline bij mij vervangen te zijn door kerosine, zo sterk was mijn drang om te reizen. Ik reis nu wat minder. Meer personeel, dus meer begeleiding en het gezin verdient ook aandacht. Bovendien, in de eigen regio is het zo gek nog niet qua natuur en leef- en woonklimaat.
Bovendien hoef ik niet meer zo nodig economy achterin zo’n vliegende sigaar richting Australië te vliegen, voor je lichaam toch een serieuze marteling. Maar als je jonger bent, dan wil je de wereld ontdekken, dan maakt je dat minder uit.
Consequent zijn, dat is heel lastig. Reizen geeft vrijheid en opent je ogen. Maar ja, je laat op die manier ook wel wat rotzooi achter. In de vorm van brandstof, plus nog wat afval in de hotels.
Je ziet tegenwoordig meer jongere mensen die kiezen voor vegetarisch eten. Of veganistisch. Alleen nog groenten, fruit en dat soort producten, geen vlees, vis of zuivel. Met als belangrijk argument dat ze het milieu niet willen belasten. Dat soort idealisme is op zich bewonderenswaardig. Maar veel van diezelfde jongeren stappen even gemakkelijk voor een paar tientjes in het vliegtuig voor een weekendje Barcelona, Valencia of Milaan, om te shoppen en te feesten. Of ze gaan lekker een paar weken op vakantie naar een hip eiland in Thailand. Menigeen die ik ken, vliegt minstens vijf keer per jaar naar Ibiza om hip te blijven. Je bent jong of toch nog een beetje jong en je wil wat. Dan geldt het besef van duurzaamheid even niet.
Ik begrijp de mensen uit de dorpen Geverik en Meerssen, die in de buurt van Maastricht Aachen Airport wonen en die het onprettig vinden als zo’n zware Boeing 747 over scheert. Hoewel lang niet al die bewoners de hinder zo intens ervaren. En de vergelijkingen met Schiphol gaan toch echt mank. Op ‘Beek’ heb je tussen de vijf en 10 grote kisten per dag, op Amsterdam Airport honderden. Maar de klagers hebben ook moeite met de 737 van Corendon die relatief een stuk geluidsarmer is. Niettemin, vlak boven je dak toch nog een flink kabaal. Van de andere kant, veel mensen, ook uit Meerssen en Geverik, nemen vanaf Maastricht of anders vanaf Eindhoven, Charlerloi, Brussel of Keulen zo’n zelfde 737 (van bijvoorbeeld Ryanair of Easyjet) om lekker op vakantie te gaan of voor even een weekendje weg. Goedkoop, die tickets, leuk.
Het is als met wonen en het autoverkeer. Iedereen wil thuis voor de deur liefst een woonerf met een maximum snelheid van 30 km/u. Maar buiten het woonerf moet het dan wel vlot opschieten, over de autoweg met 120 of harder. Dat daar ook mensen in de buurt wonen, is dan even geen thema.
Ik merkte dezer dagen op zo’n autoweg nog hoe ‘aso’ menige automobilist is. Toevallig richting het vliegveld in Beek moet je ritsen van drie naar twee banen. Dan ga ik op tijd naar een van de twee banen die overblijven, zoals de borden aangeven. Maar ik verbaas me erover hoeveel automobilisten je dan nog links met een behoorlijke snelheid passeren, tegen alle regels in, terwijl je zelf netjes staat te ‘ritsen’. Jong en oud, ze knallen gewoon door, ieder voor zich. Misschien zitten daar wel types bij die van zichzelf vinden dat ze duurzaam en bewust leven.
Ik zou het toejuichen als we duurzamer zouden gaan denken. Maar dan moeten we ons wel de consequenties daarvan realiseren. Voor de meesten van ons is dat op dit moment nog een brug of een ‘gate’ te ver.
Jo Cortenraedt
