Volgens de website hooggevoelig.nl is een HSP ‘meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt (hij) meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens. Wat anderen normaal vinden zoals mensenmassa’s of harde muziek, kan voor HSP’s al snel te veel zijn; zij raken dan overprikkeld door letterlijk een teveel aan (sterke) prikkels’.
Pijn en leed
Ook de nieuwste aanwinst van mijn neef is gevoelig voor prikkels van buitenaf. Een rare meid die niet werkt (ook vanwege de prikkels) en vegan is. Niet dat er iets mis is met veganisten, maar zij is het type dat je continu uitlegt waarom jij schuldig bent aan hongersnood en al het slechte in de wereld, omdat je dierlijke producten eet. Eigenlijk is dit gegeven wel een beetje kenmerkend voor het merendeel van de vegans, maar goed. Haar reden om over te gaan op een veganistische lifestyle was dan ook omdat zij bij het consumeren van vlees of vis; de energie (gevuld door pijn en leed van de dode dieren) rechtstreeks in haar lichaam voelde stromen. Tja, wat moet ik hiervan denken… Lieve neef, waar heb je deze rare vis binnen gehengeld?
Enfin, net als mijn irritante, luie (ex-)buurvrouw en de rare hippie vriendin van mijn neef voel ik me nu ook hooggevoelig. En net zoals ik de redenen voor hún prikkels niet begrijp en onzin vind kan ik me heel goed voorstellen dat mensen naar mijn leven van buitenaf kijken en denken: waar klaagt zíj in hemelsnaam over? Een leven als model en moderedactrice, meerdere keren per maand in het vliegtuig zitten naar een andere bestemming en tussendoor ‘effe’ een leuk blogje schrijven. Niet verkeerd.
‘Knijp-me-momentje’
Hoe overdreven het ook klinkt: ik realiseer me wel elke dag wat voor gelukkig mens ik ben en ik ben dan ook enorm dankbaar voor alles in mijn leven. Regelmatig heb ik nog een ‘knijp-me-momentje’ als ik denk dat bepaalde dingen die ik me ten doel gesteld had zijn uitgekomen. Uiteraard met de nodige willpower, maar toch: het is gelukt!
Hoe dan ook: ik dwaal af zonder dat ik een lijst heb gemaakt met hoe slecht het leven als model ook kan zijn, de nodige stress op te sommen die twee banen als zelfstandige met zich meebrengen, de vermoeidheid van het reizen en uit een koffer leven en niet te vergeten alle nadelen van verloofd zijn terwijl je wederhelft in het buitenland woont. Maar in zo’n negatieve blog is niemand geïnteresseerd, en ik moet zeggen: ikzelf ook niet. ‘Andere mensen hebben een been af’, zegt mijn oma altijd. Dus dat stuk slaan we even over. Hoe dan ook, ik kreeg het deze week even niet meer geregeld.
Fotografie: Olga van Borren, Yoëlle voor Topvintage.
Stapel schrijfwerk
Na bijna een maand lang non-stop te hebben gewerkt vlogen de last minute-opdrachten binnen. Daar stond ik dan in bij een temperatuur van -5 graden Celsius te shooten in een zomerjurkje, midden in de sneeuw na een weekend griep. Vervolgens meetings, een stapel schrijfwerk bij thuiskomst en de dag erna een sportshoot doen in Duitsland. Lucky me!
Begrijp me niet verkeerd: ik houd van mijn werk. Maar wel wil ik je graag herinneren aan het feit dat ik al maanden – vraag me aub niet naar het exacte aantal want het is beschamend, maar maanden – niet heb gesport. Sta je daar met een kettlebell van 20 kilo in een sportbeha te swingen. Van voor zag het er nog best oké uit, ik heb geluk dat mijn buik van nature een beetje getoned is waardoor ik – als ik hem inhoud en me lang maak – een hele fitte buik kan faken. Op Instagram werkt het erg goed, je poseert er met gemak 6 kilo vanaf. Van de zijkant zag ik heel goed dat ik al die maanden niet heb gesport, jeetje net een Russische kogelstoter met die kettlebell.
Schoenmaatje Titanic
Na 45 keer te hebben gesprongen in de meest onnatuurlijke poses, zodat de kleding niet kreukt, ik en de kleding er goed uitzien, de klemmen om de kleding af te spelden niet op de foto’s staan, mag ik even pauze nemen. Ze gaan de foto’s naar de klant sturen ter verificatie. Ik kan mijn schoenen uitdoen en zie dat mijn beide grote tenen bloeden. Ik heb maat 41 en moet de hele dag springen, sporten en rennen in maat 39. Eigenlijk heb ik maat 41,5 en passen mijn vriend zijn schoenen in maat 42 me ook als het moet. We kunnen praktisch samendoen. Maar dat zeg ik tegen niemand. Schoenmaatje Titanic is namelijk erg onaantrekkelijk, op Instagram zien mijn voeten er altijd poezelig uit door de maandelijkse pedicure, net schoenmaatje 38 als ik goed met ze poseer. Maar in werkelijkheid… Hallo stiefzuster van Assepoester.
Maar niemand heeft zin in een kleinzerig model. Hou je mond, lach en hang de leuke meid uit die zo lekker normaal is gebleven in dit wereldje. Na een dag leuk doen met zo’n crew + alle sportposes met gewichten uitgevoerd te hebben terwijl mijn conditie hetzelfde is als die van Patty Brard vòòr haar gastric bypass, ben ik helemaal gesloopt. Voordat ik in de auto stap herinner ik mezelf aan mijn InstaStory want… (potentiële) klanten moeten zien dat je veel werkt als model en dat je met goede namen samenwerkt. Zó geen zin in… Was ik maar model in de jaren zonder al deze onzin.
Fotografie: Bianca Toeps & Maan Limburg, Yoëlle voor NoMi shapewear
Turkse traiteur
Eenmaal in de auto krijg ik gedurende mijn rit nog een handjevol bumberclevende Duitsers in mijn nek. Als ze langs scheuren met hun Duitse patserbak kijk ik ze woest aan en vloek ik in mijn vaderstaal naar ze. Het frivole meisje tijdens de shoot is veranderd in een boze Antilliaanse vrouw achter het stuur; mét grote voeten.
Eenmaal thuis ben ik te moe om te koken en wordt het afhaaleten. Ik haal mijn lievelingsafhaal – Turkse traiteur – om mezelf te verwennen na zo’n dag, het is vrij duur voor één persoon maar ja, het maakt mijn dag beter en hij heeft me nog nooit teleurgesteld.
Uitgerekend vandaag is het werkelijk niet te behappen, ik was nog liever bij de Mac gestopt.. Zijn zelfgemaakte kebab lijkt op een gevilde kat met stukjes bot die ik niet thuis kan brengen, zijn spinazieomeletje is waterig en de rijst smaakt vandaag erg chemisch. Wat een dag!
Daarnaast ben ik veel te moe om in de avond nog aan mijn teksten te werken die ik – volgens mijn to do list– écht vandaag af moest hebben, want morgen moet ik weer heel vroeg op. Na een aantal slechte pogingen tot creatief schrijven hou ik het voor gezien, mijn brein staat op ontploffen en ik heb 20 ongeopende apps en mails die nog beantwoord moeten worden.
Maar na deze oneindig lijkende maand ben ik leeg voor vandaag. Morgen is er weer een dag zeg ik tegen mezelf. Lekker vroeg de wekker zetten en fris & fruitig hard aan het werk! You can do it!
Fotografie: Bianca Toeps & Maan Limburg, Yoëlle voor NoMi shapewear
Alle mogelijke posities
Na drie uur alle mogelijke slaapposities te hebben geprobeerd, slaap ik nog steeds niet, terwijl ik ka-pot ben. Dit is zó irritant: IK MOET NU SLAPEN. Ik heb nu nog vijf uur, ik zit bijna aan mijn limiet ik kan namelijk met vier uur slaap nog heel fit en sparkly een dag doorkomen, maar dan moet ik wel echt nú in slaap vallen. 1 schaapje, 2 schaapjes, 3 schaapjes, 86 schaapjes… vroeger hielp het niet, nu ook niet. Ik besluit een sleep meditation YouTube video op te zetten. De ondertitel luidt ‘Calming of an active mind by hypnosis’. Perfect! Totdat ik me na vijf minuten dood irriteer aan het Britse accent van de spreker. Kom op joh, nog even volhouden; je moet erin komen. Na een half uur scheld ik in plat Hoensbroeks – mijn moederstaal – op de irritante mannenstem die uit mijn telefoon komt. Ik ben net een viswijf.
Zo niet chic! Maar gelukkig wél op Instagram.
