De kermiskoers
Na de Tour de France krijg je wekenlang de kermiskoersen. Rondom de kerktoren, letterlijk meestal. Voor de renners die in de Tour succesvol zijn geweest, een manier om nog een leuke bonus op te strijken, gewoon door aan de start te verschijnen.
Ik was niet in de Tour, ik was dit jaar toevallig wel bij een van die kermiskoersen, namelijk de Ridderronde in Maastricht. Eerst even de namen. Ik vermoed dat het begrip kermiskoers ermee te maken heeft dat zo’n wielerwedstrijd vroeger gecombineerd werd met de plaatselijke kermis. Dus racefietsen en botsauto’s. De botsauto’s zijn verdwenen, nu rijdt er een reclamekaravaan rond.
En de Ridderronde dateert nog uit de tijd dat er in Maastricht bier werd gebrouwen, en wel door De Ridder. In dat prachtige pand aan de Maas in Wyck. Daar waar ook het succesvolle speciaalbier Wieckse Witte werd geboren. Maar de brouwerij is dicht, De Ridder pilsener is niet meer, Wieckse Witte volgens mij nog wel, maar dat witbier wordt nu buiten Maastricht gebrouwen.
Goed, terug naar het wielrennen. Mijn zoon was in Heerlen geweest, bij de Profronde Heerlen. Oftewel tegenwoordig de Raboronde Heerlen. En in tegenstelling tot De Ridder bestaat de Rabo(bank) nog wel, het ziet er niet naar uit dat die gaan ophouden met het brouwen van financieringsplannen.
We maakten vlug een vergelijk tussen Heerlen en Maastricht. In Heerlen ging het wat meer om de sport. Meer bekende namen in het peleton, meer toeschouwers langs het complete parcours.
In Maastricht meer bekende namen in de VIP-tent, een mooiere VIP-tent met betere wijn. In Heerlen wisten de meeste toeschouwers wie meefietsten, in Maastricht niet. In het sjiekere VIP-paviljoen op het Vrijthof hebben de meeste VIP’s de hele avond geen renner gezien.
Het was ook veel drukker in de VIP-gedeelte in Maastricht dan in Heerlen. In Maastricht is namelijk bijna iedereen VIP. In Heerlen behoort bijna iedereen tot het volk. Vandaar ook een hele andere samenstelling van het college van wethouders.
In Heerlen heeft een dergelijke koers een duidelijke functie. Zorgen voor een goed georganiseerd sportevenement, gratis te bezoeken voor iedereen, om zo de stad wat meer leven in te blazen. En dat lukt op zo’n avond prima.
In Maastricht heeft de koers ook een duidelijke functie. De bezoekers, zeker de VIP’s, treffen elkaar voor het eerst weer na de vakantie. En dat is dan ook hét gespreksonderwerp. Op welk strand ben je dit jaar geweest, heb je nog een nieuw restaurant ontdekt? En inderdaad, wat ben je mooi bruin geworden. Oh, ben je niet meer met….? Het is eigenlijk een voorproefje van het Preuvenemint. Daar gaat het ook niet zozeer om het proeven, maar om het weerzien.
Overeenkomsten zijn er ook. Bij elke wielerwedstrijd, dus ook bij de kermiskoersen, komt er een hels kabaal uit de luidsprekers langs het parcours. Met het gekakel van presentatoren die geen seconde de mond dichthouden en alsmaar doen alsof het gaat om het wereldkampioenschap, maar dan nóg spannender. En dat terwijl op al die kermiskoersen al van tevoren vaststaat wie gaat winnen, dus van enige competitie is geen sprake.
Dat vond ik het enige irritante in het VIP-paviljoen aan het Vrijthof. Ik kon de mensen die ik tegenkwam, nauwelijks verstaan, omdat ook midden op het plein de knoppen van de speakers helemaal openstonden. Terwijl ik toch echt wilde weten hoe die vakanties nou geweest waren.
Jo Cortenraedt
