Starry starry night: de schoonheid van de eenvoud
Voordat je deze blog gaat lezen moet je weten dat ik hem in eerste instantie niet heb geschreven maar ingesproken. Je weet wel, met mijn telefoon. Dit omdat ik wilde genieten van het moment, zonder licht om mij heen.
Daar lig ik weer. Met mijn rug in het inmiddels weer groenere gras. Deze keer niet na te grinniken zoals bij een lachsessie, maar muisstil. Sprakeloos zelfs en dat komt niet snel voor. Deze keer niet met een groep mensen, maar alleen. Deze keer niet oververhit, maar frisjes. Deze keer ook niet overdag, maar ‘s nachts. Weer is de oorzaak een bericht op Facebook: ‘De meteorenzwerm Perseïden zal vanavond zijn maximum bereiken.’
Met mijn ogen ver open kijk ik naar de sterren die zich een weg door het wolkendek heen worstelen. Wauw! Dit heb ik veel te lang niet meer gezien. In alle drukte ben ik zoiets simpels als deze prachtige sterrenhemel gewoon vergeten. Stom! Langzaam trekken de wolken weg, alsof een voorstelling begint. Ik zie één hele heldere stip recht voor mij: Mars. Daar omheen heldere sterren en veel kleine zwakke sterretjes. Ken je dat gevoel, dat iets zó mooi is, dat je eigenlijk niet met je ogen wilt knipperen? Dat dus!
Je zou denken dat als je ’s nachts, alleen thuis bent en ook nog in het donker in de plantage achter je tuin in het gras ligt, je een akelig gevoel moet krijgen. Maar dit gevoel heb ik totaal niet. Het kijken naar de grote oneindige sterrenhemel geeft mij steeds weer een warm en vertrouwd gevoel. Vroeger, toen ik als kind in bed lag, had ik elke avond mijn eigen sterrenhemel. Niet buiten, maar binnen op het schuine plafond in mijn slaapkamer. Toen mijn ‘eerste’ oma overleed plakten mijn ouders met ‘glow in the dark sterretjes’ haar sterrenbeeld boven mijn bed. ‘Zo is ze altijd bij je en kun je steeds met haar praten.’ De sterrenbeelden van mijn nog springlevende opa’s en andere oma volgden. Ook die van mij ouders en die van mij en mijn broers. Ik had dus een heel uitspansel boven mijn bed.
Nu, 20 jaar later, herken ik direct de sterrenbeelden van mijn familie en krijg ik steeds weer dat vertrouwde gevoel als ik naar de sterren kijk. Waar ik ook ter wereld ben, het voelt alsof ik thuis ben. Ik kan daar zelfs emotioneel van worden. Het gevoel dat iedereen heel dicht bij me is. Ik met ze kan praten en alles kan vragen wat ik wil, heerlijk!
Mijn mond valt open, want nét op het moment dat ik deze woorden uitspreek (ja, het was een voice opname) flitst er een felle vallende ster door de lucht. Tranen lopen over mijn wangen en ik ben stomverbaasd, dit kan geen toeval zijn.
Enkele minuten later realiseer ik me dat ik een wens mag doen. Lang hoef ik daar niet over na te denken: ‘Ik wens alle kinderen op aarde een sterrenbeeldenplafond. Zodat, als zij later groot zijn, ze hetzelfde veilige en warme gevoel ervaren wanneer ze naar de sterrenhemel kijken. Ook al liggen ze alleen, in de kou, in het donker, in het gras.’
Nog even nagenietend blaas ik snel een handkus naar boven, want het wolkendek sluit. Alsof de voorstelling is afgelopen.
Nu ik een dag later mijn verhaal druk typend vastleg, dwalen mijn gedachten af naar het beroemdste sterren schilderij uit de kunstgeschiedenis: ‘De sterrenhemel’ van Vincent van Gogh. Dit schilderij vind ik zo mooi dat ik zelfs een keer op de middelbare school heb geprobeerd mijn eigen ‘sterrenhemel’ te schilderen. Laten we zeggen dat ieder zo zijn eigen talent heeft haha! Wel heb ik toen het volgende geleerd:
> Van Gogh schilderde het uitzicht vanuit zijn kamer in het ziekenhuis. Hij verbleef hier tijdelijk omdat hij tijdens een psychose zijn eigen oor afsneed.
> Uit latere brieven aan zijn broer blijkt dat Van Gogh zelf niet zo blij was met het resultaat. Hij schreef het volgende: ‘Al met al zijn de enige dingen die ik als een beetje goed beschouw het korenveld, de berg, de boomgaard, de olijfbomen met de blauwe heuvels en het portret en de ingang naar de steengroeve, en de rest zegt mij niets.’
> Dat laatste is heel opvallend, want wat blijkt: door het digitaliseren van het kunstwerk ontdekten wetenschappers dat Van Gogh heel nauwkeurig turbulente stromingen wist vast te leggen. Hierdoor lijkt de tekening constant in beweging en lijken de sterren te flikkeren. Of dat bewust was of niet! Het blijft een prachtig meesterwerk!
________________
Chapeau Nieuwsbrief
Wil jij wekelijks het laatste nieuws ontvangen over het goede leven in Limburg NL/BE? Schrijf je dan in voor onze mooie nieuwsbrief -> inschrijven <