Old school shoppen, goedkoper dan de psychiater
Een nieuwe tuinset, auto voor mijn part. Ja hoor, bestel ik allemaal gerust online. Schoenen en kleren? NO WAY! Die moet ik van heel dichtbij zien. Aanraken, voelen, strelen, ja, zelfs ruiken. Ouderwets? Pfffff, ik noem het old school. Hoor eens. In modemagazine Vogue roept zelfs stijlicoon Carine Roitfeld dat ze haar kleren liefst in een stenen winkel koopt. Kijk, ik verkeer in goed gezelschap.
Shopping is cheaper than a psychiatrist, weten wij vrouwen die van mode houden. En nee, dan hebben we het dus niet over zo’n lonesome beeldschermervaring, thuis met de iPad op schoot. Samen met een setje zorgvuldig gescreende vriendinnen – pas op, dat luistert nauw – wandel ik eens in de zoveel tijd de fijnste winkels binnen. Dat houdt ons geestelijk fit en gezond. Huppelend van pashok naar spiegel maken wij meer endorfine aan dan tijdens, pakweg, een halve marathon. Zodra we die eerste glazen deur openduwen, dendert onze hartslag omhoog. Ze tellen maar een paar rekken, die winkels waar wij van houden. En daarin hangen precies de goeie items van het seizoen “Kijk dan, wat een snoezig zijden bloesje! Samen met die witte soulbroek! Ja, aantrekken die hap.” “Maar, ik moest eigenlijk een zomerjas.” “En? Dat wil toch niet zeggen dat je niks anders magen kopen?” “Zal ik dit vast voor u weghangen?” Tussen het passen door bespreken we heikele kwesties van het leven – een niet te onderschatten aspect van old school shoppen. “Zo’n rokje boven de knie, kan dat nog wel? Of ben ik nu van achteren lyceum en van voor museum?” “Djezus, who cares! Zo blijf je tenminste nog van één kant jong.” Ik moest maar eens proberen met andere schoentjes… BAM, en dan slaat de bliksem in. Te leuk, die kittige sandaaltjes met hakje! Eerlijk is eerlijk: ik had ze online al lang gespot, en ook heel snel weer weg geklikt. Vééééél te duur!” Nu sta ik in een winkel: “Mens, trek toch aan, gewoon voor de lol.” Een goeie vriendin weet wanneer je haar nodig hebt voor dat laatste zetje in de rug. “Hier heb je meer aan dan nog zo’n paar sneakers.” “Okay, je kunt er niet op lopen, maar zit je nooit op een terras dan?” “Ach, zo duur zijn ze nou ook weer niet.”
Voor de spiegel draai ik rond in de witte soulbroek met hakjes. Wat ik zie, is een betere, vrolijkere versie van mezelf. Noem het een tik. Maar ik kan me van elk kledingstuk het moment en gevoel van aankoop herinneren. Als meisje werd ik verwend in kinderboetiek De Roeie Bol. Zie me nog staan in de knalrode driekwart broek. Liefde op het eerste gezicht. Mijn geluk kon niet op. Net als nu. Met een tas vol stap ik euforisch naar buiten. “Lunch met een wijntje? Ik geloof dat ik een hypo heb, dat winkelen vréét energie.” Straks nog even bikini’s passen. Maar dan wel met de donkere zonnebril op.
