Nog niet zo lang geleden werd de Maastrichtse binnenstad gevuld met kleur. Het was Roze Zaterdag. Maastricht Colors You. Alle kleuren van de regenboog waren op straat te zien. Het zette me aan het denken. Bij uitvaarten is zwart nog altijd de traditionele kleur. Zwart, soms aangevuld met wat paarse of grijze accenten. Klassiek. Ingetogen. Zwart is de kleur van diepe droefheid. Van rouw. Het is een kleur die we in de christelijke cultuur met de dood associëren. Dat niet iedereen gevoelig is voor deze traditie bewees prinses Wilhelmina. Al in 1912, vijftig jaar voor haar overlijden, bepaalde zij hoogstpersoonlijk dat wit de kleur van haar uitvaart zou zijn. Wit was voor haar de kleur van de wederopstanding. Kijk je verderop in de wereld dan zie je dat in veel oosterse landen wit de kleur van de dood is. Een Chinese bruid zal dan ook nooit in het wit trouwen!
De kunstenaar Wassily Kandinsky was van mening dat kleur directe invloed op de ziel heeft. Miscchien dat elke cultuur daarom verschillende rouwkleuren kent. In Zuid-Afrika is rood de kleur van de rouw. In Egypte en Jordanië is dat geel. Blauw staat bij Joden voor rouw, net als in de Iranese cultuur. In Zuid-Oost Azië staat lichtblauw voor dood en rouw.
De dood. Rouw. Ze zijn zo kleurrijk als het leven zelf. Ook rond de dood mag je kleur bekennen en dat gebeurt gelukkig steeds meer. Wij zien hoe nabestaanden de lievelingskleuren van de overledene verwerken in de bloemen, de bekleding of beschildering van de kist. Rouwauto’s hoeven niet meer zwart of grijs te zijn. Ze zijn er in allerlei kleuren, zelfs in het roze. Zo geef je een uitvaart kleur en maak je het afscheid persoonlijk. Het leven is niet zwart-wit, de dood evenmin.
Denk in de kleur van je hart!
Home > Kunst en Cultuur >
