Kunst en Cultuur

Renée van Wegberg: Op weg naar haar eigen geluid

tekst Ludo Diels
, fotografie Raf Ketelslagers

Om haar mond krult spontaan een glimlach wanneer Renée van Wegberg terugdenkt aan de vorige avond. Ze stond toen met haar eigen band in het Valkenburgse Openluchttheater en gaf het publiek alvast een voorproefje van haar nieuwe liedjesprogramma Renée Doet de Dames. Vanaf oktober toert ze daarmee door het land. De magische versmelting van muziek en dat door groen omzoomde theater in die natuurlijke rotsformatie herbeleeft de uit Horst afkomstige zangeres, wanneer wij haar spreken tijdens een wandeling rondom de lommerrijke kasteelruïne Huys ter Horst.

Wandelen. „Gaan we dat echt doen?”, vraagt Renée van Wegberg (35) lachend wanneer we elkaar ontmoeten op het terras van uitspanning Graaf ter Horst in de Kasteelse bossen. „Dan trek ik gemakkelijke schoenen aan”, zegt ze kordaat wanneer we aangeven daadwerkelijk met de met maar liefst twee Musical Awards gelauwerde zangeres op pad te willen. „Ik wandel graag. Zeker in deze coronatijd ben ik er vaker met mijn gezin op uit getrokken. Waar ik woon in Muiderberg fiets ik liever, maar het wandelen heb ik de laatste tijd herontdekt.” Schoenen aan. De wandeltocht kan beginnen. „Ik ken deze omgeving goed. Hier ben ik opgegroeid. Of ik er op zekere dag weer voorgoed naartoe zou verhuizen, waag ik te betwijfelen. Ooit wil ik wel in mijn geboortegrond worden begraven, dat wel. Samen met mijn vriend Berry en mijn zoon Pepijn van vijf en Berry’s dertienjarige dochter Alba, mijn stiefdochter, woon ik in Muiderberg.

Dat ligt gunstig. Zeker als je voor je werk vaak in de regio Amsterdam moet zijn. We voelen ons op ons gemak in die contreien.” In haar spreektaal verloochent ze haar afkomst allerminst. Subtiel klinkt er een zachte g in door. „Die zachte g, dat ben ik. Dat hoort bij me. Natuurlijk heb ik geleerd om me aan te passen. En het zou werkelijk ondenkbaar zijn om bijvoorbeeld Liesbeth List met een zachte g te portretteren.”

Transformatie en aandacht

In haar loopbaan kruipt ze met enige regelmaat in de huid van anderen. Zo won ze in 2018 haar eerste Musical Award voor haar hoofdrol in de musical over Nederlands bekendste chansonnière Liesbeth List. Ook in de liedjesprogramma’s waarmee ze vanaf oktober 2020 door het land toert zet ze vaker uiteenlopende zangeressen als Edith Piaf, Willeke Alberti en Anouk neer. „Dat is toch iets anders”, zegt ze, terwijl we via de bosrand de grote visvijver bereiken. „In een musical als Liesbeth List transformeer ik. Dan word ik die andere persoon. Daar doe ik veel research naar. Ik wil die persoonlijkheid echt kennen, haar begrijpen. In mijn liedjesprogramma overgiet ik de songs daarentegen met een zekere ‘Renée-saus’. Ook in het nieuwe programma Renée Doet de Dames zing ik de liedjes op mijn manier. Ik zet ze naar mijn hand. Dat maakt het juist zo spannend. Die voorstelling is een combinatie van kleinkunst, chansons en pop. Mij spreekt die diversiteit aan. Als kind wist ik al dat ik de kant van de muziek op wilde.”Het muziekvirus kreeg haar al vroeg in zijn greep: „Ik zocht al op jonge leeftijd de aandacht. Op de basisschool was ik altijd van de partij tijdens de voorspeelmiddagen. In de dorpsharmonie speelde ik saxofoon. Later ben ik nog piano gaan spelen. Ook nam ik balletlessen. Mijn ouders zijn niet bovenmatig in muziek geïnteresseerd, maar ze hebben mijn oudere broer, die trompet speelde, en mij wel altijd aan-gespoord om met muziek bezig te zijn. Daar ben ik blij om. Zo probeer ik mijn zoontje ook met muziek in aanraking te brengen.”

Eigen werk, inspiratie en discipline

Los van de audities, de producties en de programma’s die ze maakt is Renée van Wegberg ook bezig om eigen werk te schrijven. Een logische vervolgstap in haar loopbaan, die zich stormachtig blijft ontwikkelen. „Voor mij zijn al deze facetten van mijn carrière stappen die ik zet. Stappen op weg naar mijn eigen geluid. De muziek belichaamt voor mij een zoektocht. Een zoektocht die nooit ophoudt en die me nooit verveelt.”„Zo ben ik nu bezig mijn eigen liedjes te schrijven. Mijn vriend (de bassist-gitarist Berry Janssen, red.) werkt samen met mij aan dit album. Het worden vooralsnog Nederlandstalige liedjes. Samen met Berry heb ik de muziek afgerond. Het zal ergens het midden houden tussen ballades en liedjes met een groove. Muziek maken is een kwetsbaar proces. Het kan alle kanten opgaan. Je hebt veel discipline nodig om het tot een goed einde te brengen. Discipline is volgens mij datgene wat de inspiratie op gang brengt. Als je gaat zitten wachten gebeurt er niks. Je moet aan het werk. Dan is de kans het grootst dat er zich mooie dingen voltrekken. Ik zie ernaar uit om met mijn eigen materiaal op tournee te gaan. Mijn eigen liedjes zingen beschouw ik als een spannende volgende stap.”

Ambitie en bescheidenheid

Haar ambities beschrijft ze in termen van groei. Muziek maakt daar zeker deel van uit, maar dat is niet het enige, zo blijkt. Ze zegt de diepgang op te zoeken. Haar vriend, met wie ze drie jaar samen is, houdt haar naar eigen zeggen bij de les. „Met Berry kan ik echt de diepte in gaan. We begrijpen elkaar. Er is sprake van een diepe zielsverwant-schap. Dat kom je niet altijd tegen. Berry zorgt ervoor dat ik niets wegstop of wegloop voor de angsten en of onzekerheden die, zoals bij ieder mens, af en toe de kop opsteken. Die relatie geeft me veel steun en bevrediging. En plezier niet te vergeten! Ik wil als mens, als moeder en als artiest groeien, dat is mijn ambitie.”Voor iemand die als jong meisje graag de aandacht trok, oogt ze eerder timide wanneer we ons richting terras begeven. „Privé ben ik inderdaad niet zo de gangmaker. Op het podium ga ik duidelijk verder dan in het dagelijks leven. Gelukkig maar. Het podium is een uitvergroting. Het zou pas zielig zijn wanneer ik me hier zou gedragen alsof ik in een rol zit. De wereld en het podium zijn verbonden, maar er wordt wel verschillend in geacteerd. In het werkelijke leven ben ik eerder bescheiden van aard.”

Stilte en succes

Hoe belangrijk is stilte voor iemand die zo in beslag wordt genomen door muziek? „Stilte heeft een heilzame werking op me. Ik zoek het vaak op. Samen met Berry mediteer ik. Het is een kunst om te proberen om in je hoofd stil te zijn. Die meditatie schenkt mij soms heldere inzichten. Niet alles in mijn leven en loopbaan ging van een leien dak-je. Het leven kent zijn ups and downs. Mensen zien in de regel de buitenkant. Met name toen ik in november 2019 genomineerd werd voor mijn tweede Musical Award voor de hoofdrol in de musical Fun Home zat ik er persoonlijk behoorlijk doorheen. Ik had net een scheiding achter de rug en als klap op de vuurpijl was een brand in huis geweest die de hand van mijn vriend zwaar verwondde. Gelukkig is het met die hand na een zware revalidatie weer goed gekomen. Maar ik had geen energie meer. Ik was moe; letterlijk zelf opgebrand.”Lachend: „Die nominatie is gelukkig nog verzilverd. Twee keer heb ik die hoge eer gehad. Persoonlijk heb ik, achteraf oordelend, wel baat gehad bij de moeilijke beslissingen die ik heb genomen om uit het huwelijk te stappen en niet te blijven stilzitten. Na zo’n scheiding neem je afscheid van een heel leven. Dat is heftig, maar soms ook noodzakelijk om verder te komen. Feit is dat succes op professioneel vlak lang niet altijd parallel loopt met het leven van alledag.”

Uiterlijk

Toch kenmerkt een leven in the spotlights zich ook door het hooghouden van de schone schijn waarbij er goed uitzien en een modieus uiterlijk de toon zetten. „Dat klopt, maar ik schiet daar niet in door. Ik ben gezegend met een goed lijf. Aan sport doe ik eigenlijk niet. Gelukkig kan ik eten wat ik wil zonder een grammetje aan te komen. Daar ben ik blij mee. Als ik sommige andere vrouwen hierover hoor prijs ik me gelukkig op dat terrein. Voor de rest probeer ik er natuurlijk representatief uit te zien. Nu ik tijdens corona geen nieuwe kleren heb gekocht, merk ik dat ik meer dan genoeg spullen had. Dat is wel een waardevol inzicht.”

Vriendschap, collegialiteit en het avontuur

Vriendschappen onderhouden is in haar veeleisende beroep niet ge-makkelijk. Toch zegt zij nog altijd om te gaan met twee vriendinnen uit Horst. En ook in haar vak koestert ze vriendschappen. „Maar dat is niet gemakkelijk”, zo geeft ze toe. „We zijn vrijwel altijd on the run. De contacten in het werk met collega’s zijn daarom in de regel vluchtiger dan in het privéleven. Met mijn collega’s, zoals de Limburgse Lone van Roosendaal, Brigitte Heitzer en Suzan Seegers, kan ik goed overweg. Ja, en soms zien we elkaar ook voor een auditie. Ieder van ons weet inmiddels dat dit bij de job hoort en dat afgewezen worden geen kwestie van gebrek aan talent is, maar eerder van niet passen binnen een concept dat een regisseur heeft opgesteld. We zijn professioneel. En altijd veel onderweg.”Dat voortdurend op weg zijn kan behoorlijk vermoeiend zijn. „Ja, en het maakt het lastiger om in het moment te zijn. Telkens weer ben ik op weg naar de volgende plek. Na een voorstelling, in de auto op weg naar huis, heb ik tijd voor mezelf. Dan denk ik na over het leven of luis-ter ik naar muziek.” Muziek? Na een voorstelling? „Ja, dat ontlaadt me ergens. Meestal heb ik dan ook nog de neiging om naar emotionele muziek te luisteren. Soms raak ik er zelfs tot tranen toe door ontroerd. Misschien doe ik dat omdat ik als performer de taak heb om de emotie naar het publiek over te brengen. Ik ben tijdens het optreden met zoveel dingen tegelijk bezig dat ik me niet kan permitteren om zelf te veel meegenomen te worden in de emotie. Maar ’s nachts in de auto op weg naar huis sta ik dat zo nu en dan wel toe. Dat is een lekker, louterend gevoel. Muziek woelt nu eenmaal emoties in een mens los.”„Toen ik na die twee optredens in het Openluchttheater van Valkenburg terugreed dacht ik aan het totale plaatje. De feeërieke omgeving met die ondergaande zon. Mijn ouders die waren gekomen. En de muziek die in deze coronatijd nog meer dan anders als een bevrijding voelde. Dat was een avond om in te lijsten. Ik voel dat er nog veel zullen volgen. Het muzikale avontuur gaat door en neemt me mee.”

Deel dit artikel:

Gerelateerd nieuws