Op naar de kerstballen
Omdat we met Chapeau vooruit horen te plannen, zijn mijn gedachten nu al af en toe bij kerstmis. Dat komt omdat we de kersteditie aan het voorbereiden zijn. Welke thema’s pakken we op en hoe vertalen we die in onze stijl en formule?
En in november en december zijn we bezig met de edities van januari (gezondheid, wellness) en maart (onder meer de kunstbeurs TEFAF). Dus u moet me niet kwalijk nemen als ik soms even niet besef in welke periode we nu eigenlijk zitten. Hoewel, als ik door de tuin loop en zoals vandaag even wat appels pluk, dan kom ik weer in het natuurlijke ritme. De natuur dwingt me als het ware om bij de les te blijven, en dat is wel zo prettig.
We weten allemaal dat het begrip kerstmis nogal is uitgehold. In principe is het een christelijk feest, namelijk de geboorte van Jezus. Maar voor velen is het tegenwoordig vooral cadeaus en lekker eten, samen met de familie.
Hoe snel de ontkerkelijking zal voortschrijden, ik hoop toch dat de uiterlijke kenmerken van Kerstmis blijven. Jawel, inclusief kerstmarkten, kerstbomen vol kerstballen, kerstkribben, kerstmannen enzovoorts. Net zo goed als we met Pasen eieren verven, met Allerheiligen de doden eren en jawel, met Sinterklaas de kinderen iets extra geven.
Nu er een grote instroom is van oorlogsvluchtelingen uit voornamelijk islamitische landen, zie je in sommige gemeenten dat mensen hun gedrag gaan aanpassen. Ze nodigen dan heel menslievend een gezin op de vlucht uit aan tafel. Een mooie geste. Maar naar verluidt vertonen de Nederlandse gastgezinnen dan aangepast gedrag. De vrouw of dochter des huizes kleedt zich extra decent, de wijnfles blijft in de kelder.
Dat zou ik nou niet doen. Laat die mensen gewoon zien hoe wij hier leven en wat we gewend zijn. Toon onze eigen stijl en gewoonten. Ik krijg ook wel eens mensen uit die kant van de wereld op bezoek. Wij gaan ons dan niet anders kleden en we zetten gewoon de wijn op tafel. Aan de gasten de keuze of ze daar iets van willen nemen of niet. En als ze geen varkensvlees lusten, prima, ik zorg voor meerdere smaken en producten. Andersom vind ik het interessant dat als ik ergens in een ver land bij een familie word uitgenodigd, dat ik dan kan zien welke gewoonten zij hebben, welke keuken enzovoorts. En dan pas ik me met plezier aan.
Maar ik schaam me niet voor mijn westerse cultuur, thuis zeker niet. Zoals ik aan tafel, voor het geval een bepaald onderwerp langskomt, ook duidelijk laat blijken dat ik blij ben dat mannen en vrouwen hier gelijk zijn, dat ook homo’s normale rechten hebben, dat Joden niet minderwaardig zijn aan welk ander volk dan ook, en dat er meer religies op aarde zijn en er ook mensen zijn die niet in een God geloven. En dat ze daar het recht toe hebben.
In het begin kan dat voor sommigen wel eens confronterend zijn, maar ik heb gemerkt dat als je vanaf het begin aan heel helder bent over je waarden en normen, dat dit ook leidt tot duidelijkheid en tot respect.
Mensen die zichzelf of hun eigen cultuur verloochenen, dwingen doorgaans niet zoveel respect of bij mensen uit andere culturen. Dus zou ik zeggen, laat aan de vluchtelingen zien hoe wij hier gewend zijn te leven en dat we daar trots op zijn.
Jo Cortenraedt
