Vriendinnen vliegen gezellig naar TEFAF
Heel wat apart volk gezien die eerste dagen op TEFAF Maastricht. Zoals de manager van Bruce Springsteen, die als serieus collectioneur vanzelfsprekend naar de preview kwam en tot zijn genoegen in de anonimiteit van de 10.000 genodigden kon opgaan.
Sommigen lukt dat minder, zoals Prinses Marilène, die jaarlijks komt vanwege haar betrokkenheid bij het Rijksmuseum. Maar de sfeer op TEFAF is zo dat niemand je er lastig valt. Vorig jaar maakte ik er een rondje met André Rieu, gewoon voor het plezier en de kunst, en onze muzikant hoefde slechts twee keer op de foto met bezoekers. Ver onder zijn normale gemiddelde, tot zijn geruststelling trouwens.
Je kunt je op TEFAF flink vergissen in mensen, althans ze anders inschatten. Zo zag ik drie jonge Chinese meiden, vrolijk kirrend door de gangen trekken, af en toe nippend aan een glaasje champagne. Ik dacht, dat zijn wellicht studenten kunstgeschiedenis, die ook wel eens naar zo’n deftige beurs willen komen. Nou dan had ik het toch mis. Naderhand begreep ik dat ze bij een handelaar binnenstapten en hun oog lieten vallen op een duur kunstvoorwerp, waarin onder meer ivoor was verwerkt. Dat wilden ze wel hebben, de prijs was geen probleem.
De handelaar wees hen erop dat het mogelijk lastig zou zijn om dit voorwerp in te voeren in China vanwege het verwerkte ivoor, dat ligt tegenwoordig heel gevoelig. Maar de jeugdige dames bleven kalm en gedecideerd: ‘wij zijn met onze eigen privé jet, we nemen het zo mee’.
Zo kan het dus gaan.
Zeker op de preview merkte ik dat heel veel gasten komen uit Duitsland, Wallonië, Vlaanderen en Frankrijk. Zij vormen van oudsher de basis van het koopkrachtige TEFAF-publiek. En dat is cruciaal. Altijd treedt er wel weer een discussie op of Maastricht wel goed genoeg bereikbaar is en of Amsterdam niet een beter oord is vanwege Schiphol. Sterker nog, het management van RAI-Amsterdam heeft alle discretie laten varen en jaagt nu openlijk op TEFAF om die naar ’s lands hoofdstad te lokken.
Sommige handelaren zijn er niet ongevoelig voor, wellicht niet goed beseffend wat juist de basis van het succes van TEFAF is. Maar vooralsnog zijn zij serieus in de minderheid. Gelukkig ook maar, want de beurs verhuizen naar Amsterdam zou op termijn de neergang inluiden. Immers, deze beurs gedijt hier ook zo goed om het in Maastricht nog wel iets chiquer is dan in Amsterdam. Daar zou je op de preview een mix krijgen van de alternatieve ‘doe maar gewoon’-types op gympies en de fans van de Toppers, die het gouden borduursel per strekkende meter op de markt kopen.
Maar bovenal, de bemiddelde Waalse, Vlaamse, Duitse en Franse families, die rijden nog wel naar Maastricht. Avec plaisir. Maar ze rijden niet door naar Amsterdam. Een andere wereld voor hen.
Bovendien, in Maastricht blijven ze op de beurs, in Amsterdam zouden ze de neiging kunnen krijgen om na een paar uurtjes beurs ook eens naar het Rijksmuseum, het Van Gogh of voor mijn part de wallen te gaan. En dat is heel slecht voor de handel.
Nu nog een luchtlijn Amsterdam-Maastricht, om de kwestie van ‘bereikbaarheid’ écht op te lossen voor de Amerikanen, Aziaten en zo verder, en we kunnen weer jaren vooruit.
Jo Cortenraedt
