Raadselen in kleurrijk licht gevangen
Ze hebben niets met elkaar te maken en of ze elkaar echt kennen is de vraag, maar feit is dat de werken van de tentoongestelde kunstenaars uitstekend bij elkaar passen. Hetgeen onmiddellijk opvalt wanneer je je op je gemak door de tentoonstelling wandelt. Na twee eerdere exposities onder de titel LICHT (respectievelijk 1 en 2 en te zien tussen 2014 en begin dit jaar), pakt het Museum aan het Vrijthof opnieuw uit met een opmerkelijke tentoonstelling die gedeeltelijk gewijd is aan het thema licht (env sub-thema’s als leven mystiek en duisternis), al is er dit keer sprake van een geheel andere opzet.
De winterexpositie LUMA voert de museumbezoeker langs het werk van vijf uiteenlopende eigentijdse en gearriveerde kunstenaars wier werk in zowel binnen- als buitenland bekendheid heeft dan wel begint te krijgen.
Reeds bij binnenkomst word je verrast door een samenspel van lichtobjecten Jürgen Reichert (1969) die lijken te leven. De Lichtwezens (uit siliconen vervaardigde objecten die volgens hun schepper familie van elkaar zijn) mógen niet alleen worden aangeraakt, ze moeten volgens het museum worden gevoeld en geaaid. Wie gevolg geeft aan deze opdracht voelt dat ze zacht en rubberachtig zijn en dat ze warme aanvoelen.
De expositie omvat ook een aantal ‘foto’s van licht’ van Jean-Marc Spaans (Amsterdam, 1967), een autodidact wiens werk inmiddels is aangekocht door diverse musea. Spaans ‘fotografeert’ licht, waarbij hij feitelijk schildert. Zoals een schilder met zijn penseel de verf op het doek strijkt, beweegt de kunstenaar bijvoorbeeld een bron van neonlicht langs een camera met openstaande sluiter. Op de foto die zo uiteindelijk ontstaan, zijn de ‘penseelstreken’ goed te zien.
Een heel ander gevoel roepen de werken van de in 1953 geboren Spaanse kunstenaar Mario Pasqualotto op. De multidisciplinair werkende Pasqualotto (hij tekent, schildert, fotografeert en maakt installaties en lichtwerken) verwerkt universele thema’s in zijn werk, waar je op diverse niveaus naar kunt kijken: je vindt ze mooi of niet, of laat je gedachten gaan over de thema’s die hij in zijn werken verpakt (in dit geval zowel letterlijk als figuurlijk): de tijd die (veel te) snel voorbijgaat, de pijn van het ouder worden en uiteindelijk de dood.
De olieverfschilderijen van de Maastrichtse autodidact Vin Sculptras (Vincent Schruijen) laten de museumbezoeker op een andere manier reflecteren. De vele lagen olieverf die hij aanbrengt vertellen elk hun verhaal. Door de manier waarop ze zijn vervaardigd – ze zijn loodzwaar – houden ze het midden tussen schilderijen en sculpturen.
Jean-Paul van der Weerd valt binnen de tentoonstelling op met zijn reliëfs die op ‘schilderijen’ van multiplex worden geprojecteerd. Een werk dat zeker niet gemist mag worden: zijn lichtgevende installatie Alpha Omega, die is opgebouwd uit honderd weckpotten. Sommige daarvan bevatten een ‘geheime’ boodschap, dan wel een ‘aardigheidje’ dat de kunstenaar liever voor zichtzelf houdt. De bezoeker kan slechts gissen om welke potten het gaat. Zoals het leven van A tot Z bestaat uit raadsels.
Foto’s: Museum aan het Vrijthof/Focuss22