CrossCurrents maakt verwachtingen meer dan waar

In het Sphinxkwartier vond afgelopen weekend de eerste editie plaats van CrossCurrents, een innovatief festival dat diverse disciplines, waaronder jazz, wetenschap, kunst en film, samenbrengt. Een mooi onderwerp voor mijn eerste artikel als schrijfster voor Kunst & Cultuur voor het online platform van Chapeau.

Waar de verschillende locaties in het Sphinxkwartier in Maastricht kort geleden nog verlaten panden waren, vormen ze nu samen een nieuw cultureel centrum. Eerdere festivals op deze locatie, waaronder Docfest, werden nog maar matig bezocht. Tijdens CrossCurrents, dat zich zaterdag voltrok op drie verschillende locaties (met in totaal 23 optredens en een line-up met onder anderen de tweemaal met een Grammy bekroonde Jacob Collier), is de aanpak een stuk grootser en dat heeft gevolgen voor de opkomst. Wel heb ik het idee dat nog lang niet iedereen de kwaliteit van dit gebied heeft ontdekt, want met zulke namen op het programma zou je verwachten dat de ruimtes overvol zouden zijn, maar er was genoeg beweegruimte om dicht bij de podia te kunnen dansen. Dat was voor de bezoeker natuurlijk wel een groot pluspunt.

Om met Collier te beginnen: wat een show! We stonden te wachten in de grote hal van de Muziekgieterij, voor een podium gevuld met wel tien verschillende instrumenten. Zoiets wekt al snel de verwachting dat een grote band het podium komt vullen. Dus als er dan slechts één tweeëntwintigjarige jongen opkomt, die vervolgens al deze instrumenten in zijn eentje bespeelt, valt je mond open. De sfeer was meteen gezet. Meteen werd duidelijk waarom dit festival CrossCurrents heet. Technologie maakt het namelijk mogelijk dat dit muzikale wonder een gehele show in zijn eentje kan opvoeren.

Zo heeft Ben Bloomberg, afgestudeerd aan het Massachusetts Institute of Technology, speciaal voor Jacob Collier een unieke Vocal Harmonizer ontworpen, zodat hij tegelijkertijd zijn zang en keyboardkunsten live kan vertonen. Ook werd er gebruikgemaakt van beeld- en geluidsopnames die in een loop afgespeeld worden, zodat het ene instrument verder kon klinken terwijl Collier zijn handen alweer vol had aan het volgende.

‘Deze kruising van stromingen’ vond ook op de andere locaties plaats. In Lumière bijvoorbeeld stond Infinity Games op het programma, een project waarin multimedia designer Marie van Vollenhoven, hoogleraar Gehard Weiss en assistent hoogleraar Jerry Spanakis van het Department of Data Science and Knowledge Engineering aan de Universiteit Maastricht, in een zoektocht naar harmonie, muziek, dans, beeld en gesproken woord combineren met kunstmatige intelligentie.

Het programma stond zo bomvol met goede muzikanten, dat we na afloop van deze Infinity Games niet meer terug naar Lumière zijn gegaan. Terug in de Muziekgieterij luisterden wij naar het Neil Cowley Trio. Neil Cowley, pianist op de albums van Adele, brengt met zijn trio een denderende energie de ruimte in, met onder andere de eigen compositie Rooster was a Witness.

Na de bijdrage van het bebaarde trio hebben we ons verplaatst naar de wat kleinere en intiemere club stage, waar de Amsterdamse band Jungle by Night de zaal al aan het dansen had gebracht. Om even af te koelen van deze door een groot publiek warm gedanste ruimte besloten we verder te dansen bij het buitenpodium, waar de Latijnse klanken van La Mescla Loca, een band geselecteerd door het conservatorium Maastricht, voor een zomerse sfeer zorgde.

Heerlijk om zo van binnen naar buiten te kunnen lopen om verder te feesten. Jammer alleen dat de Boschstraat – de straat gelegen tussen de verschillende participerende locaties – ook gedurende het festival – toegankelijk is voor auto’s. Hoewel de oversteek van de ene naar de andere locatie prima was geregeld, kan ik me voorstellen dat dit gebied nog vele malen sterker zou zijn als de ruimte tussen de locaties een meer publieke functie zou krijgen.

Voor de slotact van de electro chaabi-band Cairo Liberation Front, die aanving om middernacht, belandden wij opnieuw bij de club stage van de Muziekgieterij. Het overgrote gedeelte van de bezoekers had het festival al verlaten. Vlak voor het einde, tegen 1 uur, was het gezelschap zo klein dat het feestje zich naar het podium verplaatste.

In de laatste minuten voordat de lichten aan gingen konden we getuige zijn van een echt magisch moment. De crew van Jacob Collier begon samen met Cairo Liberation Front aan een geïmproviseerd optreden, waarbij er handmatig aan een sirene werd gedraaid om zo de laatste bezoekers nog even op te zwepen.

Het doel van Cross Currents was individuen, artiesten, organisaties en culturen te verbinden. De laatste minuten op het podium hebben mij er volledig van overtuigd dat de organisatie daarin uitstekend is geslaagd. Dit evenement staat volgend jaar zeker weer in mijn agenda! 

Fotografie: Nina Simons