Maastricht als slagveld van de glorie
Met het Eurovisie Songfestival – dat als Bacchus en zijn kompanen ons goed gezind zijn in 2020 naar Maastricht komt – heb ik hoegenaamd niets. Althans niet als zodanig. Het enige festivalliedje dat mij gedurende de tijd dat ik op deze aardkloot rondwandel écht heeft kunnen bekoren dateert uit mijn eigen bouwjaar. Een jaar dat te boek staat als een van slechtste wijnjaren van de twintigste eeuw, maar dat terzijde.
Het Concours Eurovision de la Chanson werd in maart van dat jaar gewonnen door France Gall, een jolie Parisienne van zeventien lentes. De lieftallige Française – ze is ons vorig jaar helaas ontvallen – vertegenwoordigde Luxemburg met het vrolijk stemmende liedje Poupée de Cire, Poupée de Son. De manier waarop France het luisterrijke voortbrengsel van Serge Gainsbourg vertolkte, kwam haar op felle kritiek te staan van azijn pissende journalisten en andere kenners van het genre, maar de jury liep met haar weg.
Het kan bijna niet anders of mijn moeder – een echte liefhebster van het liedjesfestival – heeft die gedenkwaardige avond ook zitten genieten. We hebben het er eigenlijk nooit over gehad, maar ik stel me zo voor dat ze met een glaasje in haar hand – dat mocht in die tijd nog af en toe als je in blijde verwachting verkeerde – naar de rechtstreekse uitzending vanuit Napels heeft zitten kijken: zodra het liedje mijn trommelvliezen raakt, krijgt het leven van mij stante pede douze points en dringt de zin zich op om ogenblikkelijk af te reizen naar het zuiden, om me daar te laven aan zon, zee en andere zaken die dit aardse bestaan zo zalig maken.
Het lijkt me heerlijk om door het Franse land te rijden en Poupée de Cire, Poupée de Son – met open dak en speakers op volle sterkte – mee te blèren met Radio Nostalgie, maar een dergelijk geluk is me nog niet ten deel gevallen. Maar ja, wat niet is, kan natuurlijk nog komen.
Laten we hopen dat volgend jaar in Maastricht het ‘beste liedje’ van een onvergetelijke schoonheid is. Waardoor de Europese stad bij uitstek opnieuw geschiedenis schrijft. Dit keer als ‘slagveld van de glorie’. Als stad waar de beschamende ‘eurovisionele’ niemandalletjes voorgoed hun Waterloo hebben gevonden, om maar eens een andere verpletterende festivalwinnaar uit de platenkast te halen.
Wat zou het mooi zijn als over enkele tientallen jaren hordes levensgenieters uit het buitenland met open dak door het Limburgse landschap rijden om in deze provincie – die zich dan inmiddels heeft ontwikkeld tot een streek waar de rechtgeaarde wijnliefhebber niet omheen kan – de relatieve koelte op te zoeken en het ultieme vakantiegeluk te vinden.
Dat het snel de goede kant opgaat met ‘Limburg Wijnland’ realiseerde ik me vorige week weer eens tijdens een bezoek aan het succesvolle gastronomische pop-up-initiatief ‘Wijnrestaurant op het Land’. Nooit eerder had ik tijdens een fantastisch diner met aangenaam gezelschap zo’n schitterend panoramisch uitzicht over de wijngaarden van Hoeve Nekum en de Apostelhoeve.
Wijnrestaurant op het Land – waar eigentijdse gerechten met ingrediënten van dichtbij huis gecombineerd worden met regionale wijnen – is een voltreffer, zowel culinair als commercieel. Het bewijst dat het de hoogste tijd is dat de prachtige wijnen die in deze regio gemaakt worden – veel ervan kunnen zich moeiteloos meten met de grote wijnen in het buitenland – eindelijk eens serieus worden genomen door degenen die het in de provincie Limburg in bestuurlijk opzicht voor het zeggen hebben.
Her en der in de euregio – van Luik en Belgisch Limburg tot het achterland van Aken – worden de komende tijd nieuwe wijngaarden aangeplant. En aan die ontwikkeling komt voorlopig geen einde. Liefde voor wijn werkt aanstekelijk.
De veelbesproken opwarming van de aarde reikt Maastricht de hand: de mooiste stad van Nederland heeft de potentie zich te ontwikkelen tot oenologische hoofdstad van de Lage Landen. Dat wil zeggen: met een beetje goede wil en bestuurlijke daadkracht, want dat we hard op weg zijn een wijnstreek van betekenis te worden moet nog wel even doordringen tot de rest van Europa.
Aan degenen in stad en streek die waken over ons economisch welbevinden zou ik de volgende oproep willen doen: zet die alpinopet af als het gaat om Limburgse wijn en pak het vanaf vandaag echt groot aan. Door Limburg Wijnland onderdeel te laten zijn van de promotionele activiteiten rond het Eurovisie Songfestival hebben we de kans de komende jaren een belangrijke slag te winnen. Je vois la vie en rose bonbon. Poupée de cire, poupée de son!