Parfum van de ziel

Op reis naar een plek die om olfactorische redenen niet in Maastricht noch in Europa kan zijn. Het riekt er naar hartnoten van sandelhout, iris, boronia. Dit moet het zuiden wel zijn. Het verre zuiden.

Er was een tijd waarin parfum nog bijzonder was. Schaarsheid maakte ieder druppeltje uit het kristallen flesje kostbaar. Exotisch. Prikkelend. En bovendien magisch, want mét dat geurtje was je de persoon die je wilde zijn. Inmiddels zijn er talrijke parfums van prominente parfumhuizen, beroemdheden en modemerken. Met als gevolg een samenleving die op reukbasis simpelweg is onder te verdelen in typische geuren als Davidoff Cool Water, Jean Paul Gaultier Le Male en Chanel N°5. Echter, uitzonderingen zijn er. Sterker nog, vaak zijn het die kleine en bijzondere geurcreaties die onze ziel raken en zich vastprikken op ons netvlies. In dit geval, het olfactorisch geheugen. Weken geleden ‘onderging’ ik een atypisch parfum in de herenzaak Mayfair, in de Stokstraat in Maastricht. Daar, waar elke kleding-, schoenen- en accessoirecollectie een verhaal vertelt en de eigenaren met toewijding het vak uitoefenen. Passies die Mayfair deelt met het indie, uniseks parfummerk dat ze er verkopen: D.S. & Durga, een liefdeskoppel dat vanuit Brooklyn op kleine schaal en via pre-industriële methodes geuren componeert. De autodidactische ‘neus’ van D.S. & Durga, David Seth ‘D.S.’ Moltz, besteedt hartstochtelijk veel aandacht aan het meevoerend vermogen van een parfum. Hij ontwikkelt hypothetische geurvoorstellingen, die neuzen over heel de wereld op de proef stellen. Zoals Radio Bombay. Eén druk op het parfumknopje en een zachte nevel kust je huid. Topnoten van hout, koper en ceder infiltreren je reukzin. Je geest is al vertrokken. Op reis. Op reis naar een plek die om olfactorische redenen niet in Maastricht noch in Europa kan zijn. Het riekt er naar hartnoten van sandelhout, iris, boronia. Dit moet het zuiden wel zijn. Het verre zuiden. De verpakking van het parfum maakt ons duidelijk dat we in Bandra zijn, ‘het Brooklyn van Bombay’. En dat in de verte, dampend onder de zon, een transistorradio Fender Deluxe uit ’69 klinkt, met krakerige maar loepzuivere melodieën uit het oude Bollywood van Geeta Dutt. Al gauw ruik je dan ook de oververhitte koperen buizen die de oliën uit het hout van het stoffige apparaat bewegen. Balsemspar, kokosnoot, muskus, ambergrijs… Dit zijn de bodemnoten van Radio Bombay, die wel vier tot vijf uur na verspreiding om ons heen zweven en zorgen voor herkenbaarheid. Herkenbaarheid, een herinnering, opgeborgen in een vijftig milliliter flacon die werd ontworpen door Davids vrouw, ‘Durga’ Kavi Ahuja Moltz, voormalig architect. Vleugjes Dadaïsme goot ze in simpele, hedendaagse esthetiek. Een glansrol voor de rijkdom der ingrediënten. ‘Een herinnering is het parfum van de ziel.’ Zo klinken de woorden van romanschrijfster George Sand. Een weldadige geur die dát met jou doet, herinneringen oproepen, en waarvan ieder drupje het loont om gekoesterd te worden – zo kostbaar, zo vergankelijk, zo rijk – is zeldzaam.

Fotografie Hugo Thomassen