Opgeklopt matrasje
Verwacht niet dat je er ineens tien jaar jonger uit gaat zien, zegt de dokter van Kliniek aan de Maas in Maastricht. Ik ben op consult voor een frisse lentelook. Met alle liefde zet de dokter wat prikjes. Dat is het meest effectief tegen mijn ‘volumeverlies’. Maar nu las ik in de Linda dat je rimpels en verslappingen ook kunt laten wegkneden. “De bindweefselmassage!,” jubelt een vriendin. “Daar ben ik zó benieuwd naar.”
De dokter trekt een wenkbrauw op. Okay, als ik het zo natuurlijk mogelijk wil. Maar niks geen wonderen dus. En lekker is anders. De meeste vrouwen trekken er daarom ook niet zo hard aan. Een hyaluronzuurprikje is zo voorbij. De bindweefselmassage is pittig en pijnlijk. Als een bolletje deeg op het aanrecht wordt mijn gezicht met stevige rol-, rek, , en trekgrepen grondig gekneed. Een uur lang, vier keer achter elkaar. Het is net als met sporten: één keer hardlopen zet ook geen zoden aan de dijk.
Hoe het dan werkt, vraag ik de schoonheidsspecialiste die me behandelt. Ze heeft zelf een verbluffend mooie huid. Ze grijpt mijn fronsrimpel tussen duim en wijsvinger. Rolt mijn wangen heen en weer en knijpt fijntjes in mijn neus- en lippenplooi. Kan een kneedbeurt daar wat aan doen?
De diepere huidlagen worden gestimuleerd, zegt ze. Een bindweefselmassage zet de fribrolasten aan het werk. Dat zijn cellen die op hun beurt weer zorgen voor aanmaak van collageen en elastine: heel belangrijk voor een gladde, frisse huid. Ook verklevingen worden opgeheven. Wat zorgt voor een betere afvoer van afvalstoffen en goede doorbloeding. Ja, en dat ga ik dus zien.
Wauw! Na de eerste keer lijken de contouren in mijn gezicht al iets verfijnd. Het is zoals ik ergens las: een bindweefselmassage klopt het matrasje van je huid op. Ik voel me voller, steviger. “Hoe zie ik eruit jongens?” Tamelijk in mijn sas verwacht ik thuis een compliment. “Waarom vraag je dat mam, je ziet er even saai uit als altijd!”
Maar ik laat me niet uit het veld slaan. Nog drie keer kneden ze me beurs totdat ik rood zie als een tomaat. Pijn? Eerder lekker en ontspannend dat gefrunnik aan mijn gezicht. Het heeft iets verslavends. Ik betrap mezelf knijpend in mijn wangen op de bank.
Na drie sessies vraag ik voorzichtig of de schoonheidsspecialiste ook ziet dat het werkt? Of zit het tussen de oren? Zijn het de eerste lentestralen misschien? Ligt het aan fantastische serum dat ik na elke behandeling zo fijn krijg opgesmeerd?
De schoonheidsspecialiste glimlacht dat mijn huid er – voor iemand van mijn leeftijd – inderdaad goed uitziet. Hoe oud schat je me, vraag ik hoopvol. Ze aarzelt, trekt er – als ze slim is – vast nog een jaartje of wat vanaf.
Vijftig?
Ai….
In plaats van tien jaar eraf krijg ik er gratis drie bij. Maar mij hoor je niet klagen! Na al die massages denkt dit frisse opgeklopte matrasje van 47 geen spatje make up meer nodig te hebben. Vooruit, op een paar klodders mascara na. Voor mij een overwinning. Zelfvertrouwen komt gelukkig – net als al die rimpels -met de jaren.