Je kind verliezen. Ik zou zot worden…
Rillingen. Tranen. Woede. Ongeloof. Angst. Het was er allemaal toen ik het vreselijke bericht las: ‘Linda Mertens, zangeres van Milk Inc., verliest dochtertje Lio (2,5) aan kanker’. Tweeëneenhalf jaar! Hou toch op. Agressieve kutkanker. Sorry voor mijn taal. Maar echt. Hou toch op. Een peuter. Een halfjaartje ouder dan de mijne. Dezelfde witte lokken. Dezelfde helderblauwe oogjes. Iets brak in mij. Mijn moederhart. Mijn geloof in ‘iets’ of ‘iemand’. Want wie verdient zoiets, vandaag, morgen, ooit?
Je wenst het je grootste vijand niet toe. Het is de ergste nachtmerrie. Van élke ouder. Een hartverscheurend drama dat je niet, nooit, never verwerkt krijgt. Een kind verliezen, dat is jezelf verliezen. Denk ik. Zo voelt het althans aan. Hoe geef je zoiets een plaats? Hoe neem je hier vrede mee? Hoe ga je ooit nog opperste geluk voelen, plannen maken, durven lachen, met volle goesting je verjaardag vieren, of Kerst? De gedachte alleen al, dat het eenieder en dus ook mijzelf kan overkomen, maakt me ziek. Strontziek. Ik zou zot worden. Klaar voor het gesticht…
En ik onlangs nog steen en been klagen over de tablet-, gsm- en Playstationverslaving van mijn oudste kinderen. Mij boos maken om stinkende voetbalschoenen, onnodige bergen was, een veel te slecht rapport met Pasen, onderbroken nachten en woede-uitbarstingen van mijn terrible two-boy. Ramaekers, really? Kattenpis is het, in vergelijking met deze ellende: het verlies van je kind, van je oogappel, van je mini-me voor wie je maar al te graag je eigen leven zou willen geven.
Ik denk aan Linda, en bij uitbreiding aan alle moeders en vaders die dit hebben meegemaakt. Ik hoop dat ik ongelijk heb, en dat ze wél moed, kracht, liefde en warmte vinden om door te gaan. Chapeau en tonnen respect voor zij die hierin slagen, voor zij die zich erdoor-heen worstelen. Mochten we met z’n allen een stukje van hun verdriet kunnen overnemen, we zouden het doen. Toch? Want solidariteit en medeleven is in dit soort situaties groot. Dat zag ik ook bij Linda.
Plots worden die ‘asociale’ Social Media, die ik zo vaak hekel, dan één groot rouwregister. Vol hartjes onder de riem. Vol steunbetuigingen. ‘You never walk alone’. ‘Sterkte’. Knuffels. Sterretjes. Op Facebook. Op Instagram. Niet dat het enige pijn verzacht. Maar toch. Man, man, wat heeft dit nieuws op mij ingehakt. Zó hard dat ik mijn jongste uk sindsdien overlaad met kusjes − de twee oudsten willen dat niet meer, ‘niet cool, mama’ − en ik meer dan ooit besef dat je te allen tijde content moet zijn en geluk moet hebben. Mijn mama, inmiddels al vijf jaar overleden, trok ook een verkeerd lotje, dat van Alzheimer, eveneens een lelijk beestje. Maar zij is 78 jaar mogen worden, waarvan 65 gelukkig en gezond. Lio maar 2,5 jaar, waarvan 1,5 ziekjes. Neen, het leven is niet altijd eerlijk. Het kan ook grof, pijnlijk, hartverscheurend en onmenselijk zijn.
Ik heb mezelf voorgenomen om minder te zeuren. Om te koesteren wat ik heb. Dat deed ik eigenlijk best al aardig. Maar ik ga nóg harder proberen. Merci Lio, voor die wijze les. Well done, jonge juf. Ik ben er zeker van dat mijn mama haar vleugels hierboven voor je zal openslaan. Die moederkloek, dat heb ik van haar.
