Normaliter had mijn reality check een paar maanden geleden moeten komen, maar hij is er op het moment suprême wanneer het bikiniseizoen al in volle gang is. Op dit moment dringt het tot me door… Ik heb gefaald.
Ik pas namelijk niet meer in mijn bikini. Waar mensen normaal in de winter aankomen, voel ik me tijdens het vierde jaargetijde juist slank. Het is de zomer dat ik niet te stoppen ben met (room)ijsjes, wijntjes op het terras en niet te vergeten oneindig veel barbecues, waarbij ik schaamteloos een ruime hoeveelheid aan vette sausjes opschep.
Terwijl mijn vriendinnen op Instagram de afgelopen drie maanden flink in de sportschool hebben gezeten om op Bali hun 6-pack te showen onder de titel All I need is vitamin sea #BaliBody #Wanderlust, heb ik alleen mijn 6-rolls te showen #laptopwerken #VitamineVetteHap.
Natuurlijk is het voor mij als curvy model niet zo’n probleem om wat extra junk in the trunk te hebben. Maar ik moet me er wel goed bij voelen, en die extra curves zijn er de laatste tijd niet mooi geleidelijk bij gekomen à la zandloper, maar hebben zich gezellig samengevoegd tot een grote eenheid op mijn buik. Tja, dat komt ervan wanneer je enige geplande looproute van je laptop naar de ijskast is. Eigen schuld, dikke bult is nu een letterlijk begrip geworden.
Wel vraag ik me af of het mij wel zo erg uitmaakt dat er een vetrolletje onder mijn bikinihesje vandaan piept en dat ik deze zomer een buikje heb. Ik ben namelijk hard aan het werk met het Chapeau-team om van het septembernummer een prachtige uitgave te maken waarin we mode naar een hoger niveau tillen met een exclusief trendrapport over de nieuwste herfst-en wintermode. Zoiets kost nu eenmaal extra tijd en energie. Zeker omdat ik, Pietje Precies, mezelf wil bewijzen als nieuwe moderedactrice voor Chapeau. Dus de extra uren, honderd telefoontjes, PR-bezoeken in Amsterdam: het hoort er allemaal bij om tot goed resultaat te komen en ik hou ervan.
Tegelijkertijd blijft er weinig tijd over om ’s avonds gezond te koken of om überhaupt thuis te eten. Daarnaast voel ik de sociale druk om meer content te moeten posten op mijn sociale media, want dit is anno 2018 natuurlijk enorm belangrijk. Zeker als je werkt in de fashion/media-industrie waarin iedereen moet weten dat je op de hoogte bent van alle laatste ins en outs. Van hotspots tot nieuwste modetrends: jij bent er als eerste, jij draagt het als eerste.
Terwijl ik scrol op Instagram ben ik ook niet zo heel blij meer dat ik mijn gezonde lunch van zoete aardappel met hüttenkäse heb weten te eindigen door een blok chocolade naar binnen te werken, oeps. Verder stress ik om de werksituatie van mijn verloofde die misschien wel van Dubai wordt overgeplaatst naar Albanië.
Van de veiligste stad ter wereld met jachtfeestjes naar het armste land van Europa en onveilig over straat, niet leuk. Mijn peinzende gedachte verbloem ik snel met wat lekkers, dat doet deugd. Zoals je wellicht hebt opgemerkt hebben al deze werk- en stressfactoren geleid tot de feitelijke waarneming dat ik deze zomer geen #BeachBody heb. Shit.
Na het balen van mijn mislukte #Beachbody kwam ik mezelf afgelopen zaterdag enorm tegen. Samen met mijn ouders en veertig modellen stonden wij afscheid te nemen van S. Een eenenveertigjarig voormalig model, dat niet alleen bloedmooi van buiten was maar ook een karakter van goud had. Mama van een zesjarig meisje en geliefd door velen. Al vijfenhalf jaar bokste ze op tegen de afschuwelijke ziekte die wij kennen als ‘kanker’.
Op dat moment stond ik met beide benen op de grond en schrok ik van mijn oppervlakkigheid. Waar maak ik me soms druk om? Ik schaamde me voor mijn ‘problemen’ die het stereobeeld van ‘modemeisje’ veelvuldig doen bevestigen. S. zei ooit: ,,Ik ben zo jaloers op al jullie problemen…Ik wil ze hebben, ik wil het te druk hebben en niet weten hoe ik het ga redden met de kinderen, die extra baan en alle deadlines. Ik wil mijn huis moeten verkopen en op een uitkering leven. Ik zou al jullie problemen willen inruilen voor de mijne, om te leven.”
Wanneer we geen echte redenen hebben om ons zorgen te maken, zoeken we wel dingen in oppervlakkigheden om aan ons piekerlijstje te voegen zoals: uiterlijkheden, stress op het werk, materialisme…
Gisteravond trok ik met mijn moeder een fles prosecco open en haalden we snel voordat de supermarkt sloot een bak Ben & Jerry’s die we samen soldaat hebben gemaakt.
Op het leven! En de extra kilo’s! Jammer voor de #Beachbody. Want het leven is prachtig zoals het is en onvoorspelbaar. Rijk of arm, zwart of wit, goed of slecht het maakt niet uit. De ziekte en de dood selecteren niet op uiterlijk of status.
