De reset van Rick de Leeuw
Rick de Leeuw woont en werkt vanuit het Haspengouwse dorpje Heks. Hij verblijft er nu ruim een jaar en het bevalt uitstekend. De schrijver, zanger en presentator uit Mokum was aan een ‘reset’ van zijn leven toe. Afgelopen zomer verschenen twee boeken van zijn hand en een nieuwe cd.
Amsterdam is een geweldige stad, maar mijn leven werd er een beetje te comfortabel. Als ik daar iets aan wilde veranderen, dan moest het nu gebeuren. Een scharniermoment. Je kunt geen grotere omslag maken dan verhuizen van Amsterdam-Centrum naar Heks. Ik moest mijn leven helemaal herinrichten. Heel verfrissend, zo’n ‘reset’. Heks doet in niets denken aan Amsterdam en dat maakt de overstap eigenlijk wel gemakkelijk, of op z’n minst zeer inspirerend. Ik leer hier veel. Met lede ogen zien we toe hoe de stad sociaal vereenzaamt, verdrinkt in liefdeloosheid en anonimiteit. Hier in Heks zijn de banden hecht, bij de bakker en in café Bij Rita.”
De Leeuw geraakte via een omweg in Limburg. Hij werd gevraagd als presentator van het B-Classic Festival, het Limburgse luik van het Festival van Vlaanderen. Dat klikte, Rick bleef en fietst nu regelmatig langs glooiende heuvels en gaarden. Al jaren staat hij ook op de trappers bij ‘Te Gek’ en ‘Het Ventiel’, organisaties die psychische problemen zoals jongdementie uit de taboesfeer halen. „Het heeft te maken met onze manier van samenleven. Dirk De Wachter schrijft daar mooie boeken over vol. Onze maatschappij stelt zeer hoge eisen en produceert almaar meer uitvallers. Het systeem is wurgend. Concurrentie in plaats van verbondenheid. Fietsen met elkaar is een overwinning op jezelf. Steun vinden in de Pyreneeën. Samen de top bereiken schenkt een onwaarschijnlijk moment van gezamenlijkheid. Dat werkt louterend. Zo ook voor mensen met jongdementie. Hun wereld en sociale status verandert in angst, woede en schaamte. Zeer pijnlijk voor de eigenwaarde. Dit krikken we op via de fiets. Dat straalt af op heel hun sociale omgeving.”
„Ik ben niet gelovig, maar leef in het besef dat ik besta bij de gratie van de ander. Leven is mensenwerk. Het is geven en krijgen. Momenteel schrijf ik een boek over Phil Bosmans van de Bond Zonder Naam, een maatschappijkritische beweging die uitnodigt tot reflectie. Het moet vooral een levendig verhaal worden, aan de hand van inspirerende getuigenissen. Daarnaast verschijnt een boek over de Brusselse zestiende-eeuwse dichter Jan Smeken, mede kiemlegger van het nieuwe mensbeeld, het humanisme. Gaandeweg is hij een vriend geworden. Taal is bewustzijn. Je denkt nooit iets wat je niet in woorden kunt vangen. Dat was toen al en dat is nog altijd zo. Schrijven is een struikeltocht naar het juiste woord. Dat schept een band die eeuwen overbrugt.”
