Mode en Beauty

‘Goeroe op gympen’, de nieuwe maandelijkse blog van Pascale Bruinen

Auteur: Pascale Bruinen

 

In onze westerse wereld lijkt tegenwoordig geen enkel taboe meer te bestaan. Grof geweld, kinky seks, we zijn er inmiddels immuun voor. Maar laat het woord ‘spiritualiteit’ vallen en veel mensen schieten spontaan in een kramp. Ze weten zich er eenvoudigweg geen raad mee. Want ondanks dat er steeds meer belangstelling bestaat voor zingeving – denk maar aan mindfulness, yoga en meditatie -ligt het S-woord velen zwaar op de maag.

Tot een paar jaar geleden kreeg ik zelf ook spontaan rode vlekken in de hals als ik alleen al het woord hoorde. Ik kon er niets mee, omdat het voor mij symbool stond voor alles waar ik wars van was: zweverigheid, verschijnselen die niet rationeel verklaard konden worden en vage figuren (om niet te zeggen oplichters) die over de rug van verdrietige mensen grof geld verdienden door te beweren dat ze ‘contact’ maakten met gene zijde. Ik associeerde spiritualiteit met mensen die in rozerode gewaden de hele dag door ‘Ommmmmmm’ aan het chanten waren en 24/7 op klankschalen sloegen, totaal onbewust van wat er zich in de ‘echte’ wereld van alledag afspeelde. Mannen en vrouwen die op een naïeve manier in het goede van de mens geloofden in weerwil van alle bewijzen van het tegendeel. Dwaze dagdromers die via collectieve meditatie de wereld probeerden te redden van de ondergang.

Hoezo vooroordelen?

Mijn vertekende beeld van spiritualiteit werd destijds grotendeels gekleurd door mijn toenmalige werk als officier van justitie. In die baan werd ik immers al jarenlang geconfronteerd met de verschrikkelijke dingen die mensen elkaar aandoen. Deze beroepsdeformatie leed er stapsgewijs toe dat mijn vertrouwen in de medemens steeds minder werd.

Iemand wiens core business het is om mensen strafrechtelijk te vervolgen zodat ze voor straf moeten gaan werken, geldboetes dienen te betalen, niet langer hun auto mogen besturen, (langdurig) naar de gevangenis moeten of zelfs in de TBS met dwangverpleging terecht komen, maakt niet veel vrienden. Vanwege de veiligheidsrisico’s bleef ik daarom low profile, was ik heel voorzichtig in het aangaan van nieuwe contacten en hield ik me verre van sociale media. Zo werd ik langzaam maar zeker steeds geslotener, totdat ik uiteindelijk zo potdicht zat als een oester met watervrees. Dit zorgde voor een enorm gemis aan verbondenheid met alles en iedereen.

Tenslotte moest ik altijd op zoek naar keiharde bewijzen dat een verdachte het tenlastegelegde strafbare feit had gepleegd. Zo niet, zou de zaak immers resulteren in een vrijspraak. Vandaar dat ik als nuchtere jurist nooit iets geloofde totdat ik dat onomstotelijk met objectieve argumenten kon staven.

Maar dan overlijdt mijn vader. Na een intens rouwproces gebeurt er iets in mijn leven dat zó bijzonder is, dat het mijn wereld totaal op zijn kop zet en mij voorgoed verandert. Dit magische voorval leidt er uiteindelijk zelfs toe dat ik mijn baan als officier opgeef om mijn droom, een bestaan als schrijver, te kunnen waarmaken. Sindsdien omarm ik spiritualiteit en geloof ik op voorhand alles totdat het tegendeel blijkt.

 Dit transformatieproces heb ik beschreven in mijn tweede boek, Het jaar van de uil, dat op 25 oktober aanstaande uitkomt. Als motto voor mijn boek heb ik een citaat gekozen van de Belgische arts en psycholoog Gerbert Bakx:

Spiritualiteit is niets anders dan ontvankelijkheid voor schoonheid die we niet kunnen verklaren.’

Mooier had ik het S-woord zelf niet kunnen omschrijven.

Pascale Bruinen is voormalig advocaat en was ruim zeventien jaar officier van justitie. Begin 2016 maakte ze een radicale carrièreswitch om haar schrijvershart te kunnen volgen. Ze is auteur van de boeken Het jaar van de uil (verschijnt vanaf 25 oktober a.s. bij Kosmos Uitgevers) en Mijn eerste lijk is gelukkig vers (De Fontein, 2015). Behalve voor Chapeau Magazine werkt ze als freelance schrijver o.a. ook voor Slachtofferhulp Nederland en Inspirerend Leven. Haar werkzaamheden als schrijver combineert ze met het geven van lezingen omdat ze het mooi vindt om mensen ook live te inspireren het beste uit hun leven te halen.

Zo’n vijf jaar geleden ontdekte ze dat ze heel gelukkig werd van schrijven en startte ze met twee blogs, coolcolumns.com en cruisecraver.com. Ze publiceerde diverse artikelen voor Fabulous Mama Magazine en schreef drie jaar lang een wekelijkse column over haar werk als openbaar aanklager voor het Algemeen Dagblad waarin ze als eerste magistraat ooit het menselijke gezicht achter die strenge zwarte toga liet zien. Vanwege dit bijzondere carrièrepad nomineerde het tijdschrift Harper’s Bazaar haar voor de Woman of the Year 2015 Award.

Pascale woont in het zuiden des lands met haar man Han en is trotse moeder van een zoon van 22, een dochter van 21 en een bonuszoon van 20.

www.pascalebruinen.com

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Mode en Beauty

Gerelateerd nieuws