Dorrie Eilers zal 2020 nooit meer vergeten

Dorrie Eilers is vandaag bekroond tot Limburgse Ondernemer van het Jaar 2020. Deze prijs won zij doordat ze uitblonk op het gebied van inventief ondernemerschap in de coronacrisis. Eilers’ Neptunus Structures is gespecialiseerd in eventtenten en demontabele gebouwen, een sector die als gevolg van de coronacrisis stil kwam te liggen. We blikken daarom terug op het interview met Dorrie Eilers in Chapeau Magazine 140, waarin de onderneemster uitgebreid vertelt over de eerste helft van 2020 bij Neptunus Structures. 

Het is akelig stil op het Neptunus-terrein van 75 duizend vierkante meter in Kessel. „Het doet pijn om te zien dat alle loodsen helemaal vol staan. We waren in deze periode uitverkocht, en nu staat vrijwel alles hier”, zegt Dorrie Eilers, directeur van Neptunus in Kessel.

Het familiebedrijf werd door haar opa in 1937 opgericht. Vader Hans vestigde Neptunus in 1970 in Kessel, mede door de centrale ligging en de opkomst van de logistiek in de regio. In 2000 kwam het bedrijf in handen van Dorrie, haar zus Betty en broer Antoine. „We hebben alle drie ons 25-jarig jubileum er inmiddels al opzitten”, zegt ze lachend. Vader Hans loopt af en toe nog binnen, maar heeft geen actieve rol meer.

Olympische Spelen

Neptunus is een bedrijf met driehonderd medewerkers in dienst, en zo’n 250 flexibele krachten in binnen- en buitenland. Het is een grote speler in de productie en verhuur van exclusieve tenten en tijdelijke gebouwen. „Je kunt ons bedrijf in twee delen splitsen. De evenementenbranche en demontabele gebouwen. Je begrijpt dat sinds maart van dit jaar dat eerste deel volledig is stilgevallen. Normaal gesproken had ik helemaal geen tijd gehad voor dit interview en reisde ik nu door Europa langs alle evenementen die we voorzien van onze tenten en materialen. Of was ik bezig geweest met onze activiteiten bij de Olympische Spelen, de Invictus Games of het Songfestival.” De agenda van de evenemententak van Neptunus werd in maart in een paar dagen helemaal leeg geveegd. Waar normaal gesproken hef-trucks en vrachtwagens af en aan rijden, kun je nu haast een speld horen vallen op het terrein. „Het was een bittere pil om de ene na de andere annulering binnen te krijgen. Dat kostte heel veel energie. Maar we hebben ons her-pakt. We proberen nu iedereen aan het werk te houden. Zo zijn we nu bijvoorbeeld bezig met een mooi project waarbij we een deel van onze medewerkers tijdelijk onderbrengen bij andere bedrijven in de regio. Want een weekje thuis zitten is best leuk, maar drie maanden zonder werkritme en collega’s is niet goed.” Vanuit haar kantoor in Kessel klinkt Dorrie Eilers optimistisch. Ondanks de zware wissel die het coronavirus trekt op haar organisatie. Maar niet alleen zakelijk viel het leven stil. Ook privé kreeg ze te maken met een zwaar verlies.

Moeder

Op 23 maart van dit jaar overleed plotseling haar 74-jarige moeder Betsie. „We zaten midden in de coronacrisis en ik was bezig met crisisvergaderingen toen we ineens bericht kregen dat we snel naar het ouderlijk huis moest komen. Maar toen was het eigenlijk al te laat. Mijn moeder is in haar slaap overleden. Totaal onverwacht.”Eilers valt stil en haar blik dwaalt af terwijl ze terugdenkt aan die bewuste maandag. Het onverwachte overlijden van haar moeder plaatste zelfs de coronacrisis in een totaal ander perspectief. „Dit bedrijf is mijn leven, maar ik merkte dat ik het gemakkelijk los kon laten om de uitvaart van mijn moeder te regelen samen met mijn familie. Wat niet eens zo eenvoudig bleek. Kessel is een van de zwaarst getroffen plekken van Limburg door corona. Dus was er nauwelijks een uitvaartondernemer beschikbaar. We hebben veel zelf gedaan en georganiseerd. Dat werkte uiteindelijk ook heel troostrijk.” Het familiebedrijf bleek ook een hechte familie te zijn. „Ik kreeg zoveel steun uit onverwachte hoek. Veel telefoontjes en kaarten. Die aandacht deed me heel erg goed. Ik heb ervaren dat aandacht heel belangrijk is en dat ik die ook nog meer moet geven aan mijn eigen omgeving.”Corona en het verlies van haar moeder waren nauwelijks een feit, of haar vijftigste verjaardag volgde een week later. „Die verjaardag zou al minder groots worden gevierd door corona, maar na het verlies van mijn moeder was dat helemaal een moeilijke dag. 2020 is een jaar dat ik nooit meer zal vergeten.” Toch zit Dorrie Eilers niet bij de pakken neer. „Je moet geloven in kansen en positief blijven denken.” In het bedrijf leiden ze nu salesmedewerkers van de evenemententak intern op, om in te kunnen zetten voor de tak demontabele gebouwen. „Daar hebben we gelukkig nog een aantal projecten lopen. Zo bouwden we bijvoorbeeld tijdelijke ziekenhuizen in Cardiff, Jersey en Rotterdam Ahoy.”

Samen

In de zwaar getroffen evenementenbranche verwacht ze op korte termijn geen grote verbeteringen. „Het zou zomaar kunnen dat we hier tot april 2021 zoet mee zijn, maar we zijn gelukkig een gezond bedrijf. We komen hier doorheen. Zeker met een beetje hulp van de overheid. Kijk bijvoorbeeld naar Duitsland. Daar zie je dat de zakelijke evenementenbranche, zoals beurzen, met looplijnen en social distancing werkt. Als dat hier straks ook mag, dan kan een deel van deze sector weer opstarten.” Dorrie Eilers straalt kracht, plezier en ambitie uit. „In deze periode moe-ten we als familie en directie één team vormen. Met mijn broer Antoine en zus Betty, maar ook met alle andere mensen binnen Neptunus. Dat heb ik van mijn vader geleerd; samen vooruitgaan en besluiten nemen.” Het geluk haalt ze in deze tijd, meer dan ooit, uit kleine dingen. „Normaal gesproken zou ik nu heel veel onderweg zijn in het buitenland. Nu was ik onlangs al blij met een uitje naar Maastricht, voor een zakelijke afspraak. Kan je nagaan!” Bij de uitgang kijkt ze nog een keer rond over het verlaten Neptunus-terrein. „Tot gauw, in betere tijden…”