Jaap van Rennes was vele jaren lang de drijvende kracht achter horecagroothandel Van Rennes in Valkenburg. Na de verkoop van zijn zaak, een kleine dertig jaar geleden, besloot hij het rustig aan te gaan doen en meer te gaan genieten. Het bloed kroop echter waar het niet gaan kon. Al betrekkelijk snel na zijn vertrek sloeg de verveling toe. Na de vaak aangehaalde woordenwisseling over de leeftijd van een paard – gesteld dat die echt heeft plaatsgevonden – besloot de excentrieke Valkenburger een passend tijdverdrijf te zoeken. De aankoop van het achttiende-eeuwse kasteel Genoels-Elderen in Genoelselderen, een slechts enkele huizen omvattend dorpje in de Belgische grensgemeente Riemst, bracht alles in een stroomversnelling. Een wijngaard moest het worden, en niet zomaar een, maar de beste van de lage landen, besloot hij in een tijd dat de wijnbouw in Limburg nog in de kinderschoenen stond.
Jaap van Rennes kreeg wat hij wilde. Wijnkasteel Genoels-Elderen, is het grootste en bekendste wijnbedrijf – en het enige echte wijnkasteel -van België. De kwaliteit van de wijnen die ervandaan komen is zo goed dat wijnbouwers uit de Bourgogne zich in de loop der tijd gingen afvragen hoe die goedlachse Nederbelg hem dat toch flikte.
Wat begon als een avontuur waarvan niemand wist hoe het zou aflopen, is een waar succesverhaal geworden. Het bedrijf omvat tegenwoordig zo’n 23 hectare chardonnay en pinot noir, verspreid over diverse percelen. De oogst is de laatste jaren goed voor in totaal zo’n 175.000 flessen. Twee jaar geleden vertelde de wijnbouwer tegen Chapeau dat een verdere uitbreiding van het areaal een diep gekoesterde wens van hem was.
Van Rennes vertrouwde de vinificatie jaren geleden toe aan zijn dochter Joyce, een geschoolde oenologe. Het betekende echter geenszins dat hij afstand nam van het bedrijf. Sportief gekleed in een fleece en in de regel uitgedost met een stoere Borsalino op zijn kruin, monsterde hij op gepaste afstand de verrichtingen van zijn dochter en haar medewerkers. Toen Chapeau hem in 2016 opzocht op zijn landgoed, was de jaarlijkse vendange in volle gang. Van Rennes vond het heerlijk om ernaar te kijken, vertelde hij zoals altijd goedgemutst. ,,Zie toch eens met welk een gemak die machtige machine tussen de rijen stokken doorrijdt. Hij plukt niet, maar trilt al die mooie druifjes van hun stokken.”
De romanticus in hem zou altijd blijven voortleven, verklaarde hij, ook al had zijn bedrijf op technologisch vlak concessies moeten doen. De inzet van een plukmachine maakte de oogst een beetje minder opwindend, maar ja, de tijd schreed nu eenmaal voort. ,,Vijf jaar geleden hebben we hier voor het laatst met de hand geplukt. Op dat moment hadden we hier per dag zo’n 50 tot 60 vendangeurs rondlopen. De inzet van een machine is bedrijfseconomisch gezien een hele verbetering, want je wilt niet weten wat we elk jaar aan plukloon kwijt waren. Of het allemaal minder spannend is dan vroeger? Misschien wel, maar voor hetzelfde geld kun je zeggen dat romantiek tegenwoordig niet meer te betalen is.”
______________________________
