Mijn hart maakt een sprongetje. De vlinders in mijn buik gaan nog iets meer fladderen. En ik kuch voor de zoveelste keer die avond. Zachtjes, in een poging die kriebel in mijn keel weg te krijgen.
Ik zit op een hoge kruk aan een lange tafel. Op een podium. Links van me zitten de andere drie genomineerden die kans maken om de felbegeerde award Jonge ondernemer van het jaar regio Limburg in ontvangst te nemen. Zojuist heeft een jongeman die al de hele avond assisteert in de groots opgezette award show, een fiets het podium op gebracht. De stoere mountainbike is gepositioneerd op rollen. Je kunt er zo opklimmen en beginnen te trappen.
De presentatrice van de avond deelt ons de opdracht mee. 60 seconden fietsen, zo hard je kunt. En tegelijkertijd een pitch geven. Aan je zestienjarige zelf. Vanuit je huidige positie als ondernemer.
Slik…
Ja, ik zat al eerder op een fiets. Maakte zelfs al fietstochtjes van boven de 100 kilometer per dag. En ja, ik gaf ook al presentaties en sprak voor publiek. Sterker nog: diezelfde nog heb ik nog een twintig minuten durende pitch gegeven voor een vijftienkoppige jury met tal van kopstukken uit de Limburgse ondernemerswereld. Een ander verplicht onderdeel van het traject voorafgaand aan deze feestelijke deze award show.
Maar nu… moest ik mijn focus dus verdelen.
Trappen zo hard ik kan. En tegelijkertijd liefst ook nog een inspirerende pitch afsteken die de goed gevulde zaal ademloos, of toch op zich minst goedkeurend knikkend, achterlaat. Ik krijg nog even respijt: twee andere kandidaten mogen het zadel opwarmen en zijn als eerste aan de beurt. Ik luister naar hun woorden, maar betrap mezelf erop dat ik in mijn eigen hoofd die van mij aan het wikken en het wegen ben. Ik ben zinnetjes aan het vormen en ‘luister’ naar mezelf om te beoordelen hoe ze klinken.
Dan is het aan mij. Resoluut verlaat ik mijn kruk. Loop richting de fiets en zwier mijn been en voet, inclusief pump, zo elegant mogelijk over het zadel. Goddank dat ik een broek draag….
Ik neem plaats en luister hoe de presentatrice aftelt. Eén, twee, drie, GO!, schalt het door de micro.
Ik sluit mijn ogen een seconde, keer naar binnen en voel de energie stromen. Mijn blik doelgericht op de zaal. Mijn voeten stevig op de trappers en mijn benen die aan hoog tempo bewegen. ‘Lieve zestienjarige Marjolein’. Zo begin ik mijn pitch. In gedachten even terugdenkend aan het meisje van zestien dat nog volop op zoek was naar wie ze wilde zijn in dit leven.
‘Durf, doe, spring, zo ga ik verder. ‘Wees niet bang om fouten te maken. Elk falen is een leermoment. Wacht niet op de goedkeuring van anderen. Wees je eigen grootste supporter. Streef geen perfectie na. Maar geniet van elk stapje voorwaarts dat je maakt. Connecteer met anderen. Stel vragen. Wees nieuwsgierig. Zorg goed voor jezelf. Voor je lichaam en voor je geest. Verken. Trek er op uit. Dichtbij of verder weg. En wees dankbaar.’
,,Doen we er nog een minuutje bij?”, hoor ik de presentatrice tot mijn verbazing lachend vragen. De minuut zit er al bijna op. Ik trek nog een sprintje voor wat extra meters op de teller en stap met een grote glimlach van de fiets.
