Een snelle blik op mijn horloge. Nog vijf minuten, dan is het zover. Op het grote scherm prijkt de eerste slide. In grote letters staat mijn naam erop en de titel van de keynote die ik dadelijk geef. Ik voel een gezonde spanning in mijn lijf. Excitement over wat er gaat komen. Een goesting om de micro vast te grijpen, mijn keel te schrapen en te beginnen… Wat ik voel lijkt in niets op de afmattende stress die ik vroeger ervaarde wanneer ik voor een publiek moest spreken.
In gedachten zweef ik terug naar mijn tienerjaren. Ik zie mezelf in een klaslokaal. Het moet de vijfde klas van de middelbare school geweest zijn. Een verlegen, introverte tiener. Met klamme handen, rood aangelopen wangen, en trillende stem stond ik vooraan. Dreunde mijn spreekbeurt af. Omdat het nu eenmaal moest. Ik had geen keuze. En als ik die wel had gehad, was ik wellicht weggerend. Zo hard als ik kon. Onzichtbaar, dat wilde ik zijn.
Het stemmetje in mijn hoofd spuide ononderbroken kritiek. Je doet het niet goed. Je boeit de klas niet. Je gaat een slecht cijfer krijgen. En zo verder. De hele spreekbeurt door. Het was verschrikkelijk… Bijzonder, dat de tiener van toen een vrouw werd die er bewust voor kiest om op een podium te kruipen. In de spotlights te gaan staan. Een vrouw die duidelijk zin heeft om haar verhaal te delen met het publiek.
Times change… a lot. Hoe is dat mogelijk? Wel, ik kan je zeggen: ik ben niet over één nacht ijs gegaan. En er kwam ook wel best wat ‘vallen-en-weer-opstaan’ bij kijken. Maar vooral: veel doen.
Ingaan op elke uitnodiging om het woord te nemen. Mijn stem te laten horen. Hoe luid het stemmetje in mijn hoofd ook schreeuwt dat ik me compleet belachelijk maak. Hoe sterk ik de drang ook voel om weg te rennen. Hoe rood mijn wangen ook worden. Tóch spreken en geen blad voor de mond nemen. Want… Doe je dat vaak genoeg?
Dan leert het stemmetje dat schreeuwen geen zin heeft en zwakt het af in volume. Dan neemt de weerstand af, want iets in je weet, wij gaan helemaal nergens naartoe. En die rode wangen? Die verkleurden heel wat minder, toen ik mijn neiging tot blozen simpelweg benoemde, en daarmee de schaamte ervan afhaalde.
Recent gaf ik een korte presentatie over personal branding. Ik loodste mijn publiek aan de hand van een tijdlijn door mijn verhaal. Van mijn eerste nieuwsbrief, de lancering van mijn blog, de 24-delige podcastserie die ik opnam, tot vandaag, waarop ik vooral via LinkedIn mijn ‘wellness lifestyle’ boodschap de wereld instuur. ‘What’s next?”, vroeg iemand in het publiek. Een eigen keynote, was mijn antwoord.
Dat wat ik zo lang verafschuwd heb, spreekt nu tot mijn verbeelding. Niet enkel schrijvend, maar ook sprekend, mensen inspireren om aan de slag te gaan met hun levensstijl. Hun te tonen wat allemaal mogelijk is als je met een open blik af en toe een stapje uit je comfortzone durft te nemen. De tiener van toen mag plaatsnemen in het publiek.
