Als mijn lichaam fluistert, krijgt het waar het om vraagt

‘Luister naar je lichaam als het je toefluistert… zodat het niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden.’ Als jonge twintiger las ik deze zin ooit in een magazine. Eerlijk gezegd vond er weinig aan.

Want, wat zou er gebeuren als ik alleen nog maar zou luisteren naar mijn lichaam? Dan zou sporten toch een absolute no-go zijn? Want, wilde ik me écht in het zweet werken, naar adem happen en afzien? Neen, dankjewel. Dan bleef ik liever comfy in de zetel Netflix kijken.

Als ik alleen naar mijn lichaam zou luisteren, zou ik mijn verlangen naar chocolade dus onbeperkt mogen vervullen? Dan zou er toch geen stoppen meer aan zijn…

Nooit meer zou ik in de sauna of het ijsbad stappen? Die hitte of dat ijskoude water, daar deinsde mijn lichaam als vanzelf van terug.

Neen, zo besloot ik ergens in mijn twintiger jaren, luisteren naar mijn lichaam is geen strak plan. Althans, niet in mijn geval.

Wilde ik ‘ergens’ geraken, dan moest ik vooral niet té veel naar dat lichaam van me luisteren. De nodige discipline aan de dag leggen, dat moest ik.

Ik moest juist kiezen voor de oncomfortabele optie. Afzien. Hoe meer, hoe beter. En vooral uit die comfortzone stappen. Elke keer dat ik de kans kreeg.

Dus, wat deed ik al die jaren die volgden? 

Zo goed als elke dag stevig sporten, ook wanneer het sneeuwde en iedereen thuisbleef. Of net wanneer de zon prachtig scheen en iedereen op een terras te vinden was.

Ik sportte ook als ik nul komma nul zin had, als ik doodop was na een te korte nacht. Ja, zelfs als ik snipverkouden was of me niet lekker voelde. Of na een zware jetlag. No excuses, was mijn motto.

Niet alleen op vlak van sport, maar ook op andere vlakken dwong ik mezelf ‘nee’ te zeggen als mijn lichaam om comfort vroeg.

Op zichzelf kan ik niet zeggen dat het me slecht deed. Het kweekte een vorm van doorzettingsvermogen en discipline, die me sterker maakte. Mijn zelfrespect steeg zienderogen. Anderen bewonderden me als ik ’s morgens aan het ontbijt verscheen en er al een gymsessie op had zitten.

Toch lijkt het tij nu wat te keren. Sinds ik 38 werd, lijkt de betekenis van de zin uit het magazine van zoveel jaar geleden tot me door te dringen.

Niet omdat dat mijn lichaam inmiddels schreeuwt om gehoord te worden. Wél hoor ik zelf steeds beter het gefluister van mijn lijf, en kan ik het daardoor vaker geven waar het om vraagt.

Wanneer ik fris uitgeslapen wakker wordt, vraagt mijn lichaam als vanzelf naar een stevig loopje in de buitenlucht. En als ik nadien bezweet thuis arriveer, verlang ik naar mijn ijsbad.

Wanneer ik doodmoe thuiskom van het werk, vraagt het om een wandeling om mijn zinnen te verzetten. Gevolgd door een massage in mijn spa.

Soms is er een craving naar chocolade. Maar na een blokje – maximaal drie – is die ook weer weg. Ik eet heus niet de hele reep op.

Mijn vrees dat mijn lichaam lui en gemakzuchtig zou zijn, als ik het de vrije keuze zou geven, blijkt niet te kloppen.

Integendeel, nu ik mijn lichaam vrijheid geef en ernaar luister, is mijn motivatie om er goed voor te zorgen alleen maar toegenomen.