Onverklaarbare gezelligheid in huis
Ik kom weleens bij mensen thuis bij wie het gegarandeerd gezellig is: er hangt áltijd een huiselijke sfeer, zonder direct aanwijsbare verklaring. Alhoewel, na een korte analyse van verschillende woonkamers waarin ik deze instant-gezelligheid ervaar, weet ik inmiddels waarom. Het is er een huishouden van Jan Steen. Oftewel: overal ligt wat – boeken, pennen, speelgoed, kledingstukken, bonnetjes, plantenaarde, opladers… – en niemand vindt het erg.
Maar helaas. Ik ben Eefje en ik ben allergisch voor rommel. Ik heb het geaccepteerd, al zou ik willen dat het niet zo was. Want hier toont zich dus meteen mijn dilemma. Ik wil thuis óók zo’n gezelligheid creëren. Een beetje rommel en niet alles keurig in het gareel voelt alsof er geleefd wordt, en niet alsof je een showroom binnenloopt. Let wel, met rommel bedoel ik geen hoarderpraktijken en ook niet dat het er vies is. Gewoon, gezellig ‘druk’.
Maar thuis krijg ik ditzelfde effect niet voor elkaar. Het is heus niet zo dat ik geen spullen heb die ik kan laten rondslingeren. Geloof me, spullen genoeg. Nee, in mijn eigen huis word ik er onrustig van. Vooral wanneer ik het druk heb, ga ik graag opruimen en raak ik geïrriteerd van elke ongeopende brief of rondslingerend kabeltje. Met het gevolg dat alles tot in elke hoek is opgeborgen, en ik mezelf weer in mijn eigen persoonlijke showroom terugvind. Mijn huisgenoot weet inmiddels als geen ander hoe hoog mijn stresslevel is: als ik als een soort opruimagent achter hem aanloop, dan is het vast deadlineweek. Laat ik het allemaal even op zijn beloop, dan heb ik weekend. Dan is het dus sowieso een stuk gezelliger.
Om ook op de drukke dagen de sfeer te bewaren, ben ik op zoek naar de gulden middenweg. Het mag – nee: het moet – rommelig zijn, maar dan wel met beleid. Dus tierelantijntjes: ja, maar dan wel op kleur gesorteerd. Prullaria: zeker, maar dan gebundeld in een stijlvolle verzamelbak (hallo Vitra toolbox). Ik heb inmiddels ook mijn heil gevonden in schaaltjes van marmer, dienblaadjes met een terrazzo-look en rieten opbergmanden. Ook heb ik intussen een flinke kast met schuifdeuren waar een hele platencollectie inzit. Want platen zijn leuk om te zien, en dat kan dus met de deuren open, al hoeft dat niet altijd. Met deze kleine life hacks zijn mijn dierbare spullen wel zichtbaar, maar heb ik er geen last van als er geen ruimte voor is in mijn hoofd.
En voor de echte gezelligheid ga ik gewoon naar mijn vrienden en hun huis vol spullen. Probleem opgelost.
