Maastricht onveilig?
Maastricht is eigenlijk geen Nederlandse stad, vinden sommigen. Het zou meer ‘buitenland’ zijn, een mix van België, Frankrijk en Duitsland. Zou kunnen. Maar toch heeft Maastricht deze week een Nederlandse prijs in de wacht gesleept. Namelijk die van de ‘onveiligste stad van het land’.
Met voetballen wil het niet zo lukken, culturele hoofdstad ging ook niet door, maar ziedaar toch ergens helemaal bovenaan. Kampioen dus. Alleen met een titel die je kunt missen als kiespijn.
De reacties waren voorspelbaar van het stadsbestuur. De grensligging is de schuld. En: ‘we werken eraan’.
Nu ben ik allesbehalve een politiedeskundige. En die grensligging heeft er natuurlijk wel mee te maken. Veel schorem van over de grens komt in Maastricht een graantje meepikken. Maar toch, er zijn wel meer grenssteden in Nederland, die zijn niet bovenaan geëindigd.
Wat mij altijd verbaast is dat je in Maastricht, althans in de binnenstad, weinig politie ziet. Ik kom ze wel regelmatig tegen op de bruggen, rijdend in hun auto’s. En ik zie veel mensen van het team ‘Handhaving’ om de bekende parkeerbonnen uit te delen. Maar lopende patrouilles in de binnenstad, al was het maar om de mensen een beetje veilig gevoel te geven, ik zie ze zelden. Dan zullen al die tasjesrovers en ander gespuis hetzelfde waarnemen: weinig politie. En dat geeft kwaadwillenden een zekere vrijheid. Je kunt ongestraft een boel uitspoken.
De meeste politie zie ik in Maastricht nog op televisie, wekelijks bij Flikken. Dan denk je, die zijn goed bezig. En in de praktijk zullen ze ook best goed bezig zijn. Een hoop recherchewerk achter de schermen en ongetwijfeld veel mankracht voor de drugsproblematiek die desondanks niet minder wordt.
Maar de ouderwetse taak van de ‘veldwachter’, om in feite ‘de wacht te houden’, daar komt naar mijn idee weinig meer van terecht. In steden als Londen, Parijs en New York (allemaal vele malen groter) zie je op eenzelfde vierkante kilometer aanzienlijk meer politie rondlopen. Ook te paard trouwens. Gewoon om de boel in de gaten te houden, omdat er veel publiek is.
Maastricht is qua inkomsten steeds meer afhankelijk van bezoekers die komen winkelen en genieten. Het is een ‘leisure-stad’, een toeristische bestemming. Dan zou je ervoor moeten zorgen dat die mensen ook blijven komen. Behalve de historische binnenstad en de mooie winkels en horecazaken zou een relatief veilig gevoel een belangrijk pluspunt kunnen zijn. Dat is het nu niet blijkbaar.
Ik acht het niet onwaarschijnlijk dat het stadsbestuur dit thema ietwat onderschat. ‘D’r is euveraal wel get’, hoor ik ze zeggen. Ik denk dat het tijd wordt om flink wat manschappen achter het bureau vandaan te halen, hup de straat op. Bescherme ons!
Jo Cortenraedt
