De weg naar Annemarie
In de weken en maanden voorafgaand aan de uiteindelijke bekendmaking van de kandidaat voor het burgemeesterschap van Maastricht, werd er natuurlijk al volop gespeculeerd. Op deze plek liet ik eerder al een ballonnetje op voor Maria van der Hoeven. Zeer ervaren, internationaal, Maastrichtse en vrouw. Maar al snel bleek dat onmogelijk, puur vanwege de leeftijd. Want het gaat in principe om een termijn van 6 jaar (hoewel dat je dat in Maastricht niet zo gauw moet zeggen) en in Nederland geldt de regel dat je boven je 70e geen burgemeester meer mag zijn. Dus een kandidaat van 65, dat gaat dan niet.
Die regel van 70 moeten ze overigens maar afschaffen, net zoals zoveel andere regels. Wat dat betreft had Benoit Wesly daar gelijk in, al had hij anders ook geen kans gemaakt. Maar dit terzijde.
Zowat een maand terug liet een bevriende relatie, die ik vaker betrap op een scherp analytisch vermogen, een naam vallen. Althans, hij gaf een hint door te zeggen dat het misschien wel iemand kon worden wiens naam je met een pen schrijft. Nou, dat was niet zo moeilijk, ook al werd Annemarie Penn–te Strake dan nergens genoemd. Ik dacht even na en kwam tot de conclusie dat ze in ieder geval een heel geschikte kandidaat zou zijn. Uit eerdere ontmoetingen, beroepsmatig maar ook informeel, bleef er altijd een positieve gedachte bij me hangen. Je hebt van die mensen die je graag ontmoet, omdat ze open en opgeruimd zijn, origineel en onafhankelijk kunnen denken, die extra doorbijten als het een keer tegen zit, die niet zeuren maar de mouwen opstropen, en voor wie het glas telkens half vol is. Tot die categorie behoort dus Annemarie Penn-te Strake.
Het was toen nog geen uitgemaakte zaak dat zij het zou worden. Maar het was wel duidelijk dat Maastricht behoefte zou hebben aan een dergelijk persoon, zeker gezien haar stijl om kordaat op te treden. De jarenlange ervaring aan ‘twee kanten’ bij de rechtbank in Maastricht, het zou zeer welkom zijn. En geen lid van een politieke partij? Dat leek me nog niet zo eenvoudig gezien alle belangen, maar ik ervoer het als extra winst in dit geval. Extra neutraal, extra fris. En de laatste paar jaar zat ze in Den Haag. Dat hou je ook niet zo lang vol als je echtgenoot in Maastricht blijft. Dat gependel is weinig romantisch.
In de weken erna ben ik niet actief met die naam aan de haal gegaan, maar als iemand me nadrukkelijk vroeg naar mijn verwachting, dan noemde ik wel haar naam. In alle gevallen viel mij verbazing ten deel. Nee, Cortenraedt had er niet veel van begrepen. En dat komt zeker voor uiteraard. Ze kwamen dan bijvoorbeeld met de naam Camiel Eurlings, terwijl ik al vaker had laten doorschemeren dat er naar mijn overtuiging geen brief door hem was ingeleverd wegens andere toekomstplannen. En welke naam ik ook hoorde, ik vond die van Annemarie de sterkste. Maar ik vreesde ook. Juist omdat niemand haar naam noemde. En omdat ze partijloos is. In het politieke kaartspel zou ze dan van tafel geveegd kunnen worden.
Uiteindelijk besloten we bij Chapeau om het er een paar dagen voor de bekendmaking toch maar op te wagen. Op onze site plaatsten we drie kanshebbers: Roger van Boxtel, Petra Dassen en Annemarie Penn-te Strake. Eigenlijk had ik de volgorde andersom willen zetten, maar uit een soort voorzichtigheid deden we het maar zo. Annemarie was in feite onze Numero Uno. Maar ja, niemand noemde haar. Niemand.
Bij toeval stond ik op het moment van de bekendmaking in het Gouvernement naast Theo Bovens. We volgden het nieuws op zijn mobieltje, ook wist hij al lang de uitslag als gouverneur. Pal voor de openbare bekendmaking gaf hij me een hint: een vrouw. Tien seconden later: Annemarie. ‘Toch niet Jorritsma’, zei ik. Kennelijk geloofde ik nog te weinig in mijn eigen theorie. ‘Nee, kijk maar, hier komt het bericht: Penn-te Strake’.
Enigszins stoer zei ik: oh, maar dat wist ik toch…
Proficiat Maastricht
Jo Cortenraedt
