Speech Obama
Je kon er niet omheen afgelopen week, om het bezoek van president Barack Obama aan Nederland en België. De helicopter-aankomst op het Museumplein in Amsterdam, de pose voor De Nachtwacht in het Rijksmuseum en zijn opwachting in Den Haag. De ‘deskundigen’ die vooraf hadden gebromd dat de hele internationale nucleaire top een chaos zou worden en dat Nederland dit niet zou kunnen en moeten organiseren, kregen ongelijk. Ondanks het feit dat het NOS-journaal uitvoerig een mevrouw aan het woord liet, die al dagen haar hond niet meer via de normale route had kunnen uitlaten en derhalve tot de conclusie kwam, dat zo’n topconferentie beter op een eiland in de Stille Zuidzee zou kunnen worden gehouden, was de algemene en bijna verbaasde indruk achteraf, dat het eigenlijk een heel goed georganiseerde conferentie was, met de Amerikaanse president als belangrijkste gast. En dat er zowaar ook redelijke vooruitgang was geboekt op het terrein van het terugdringen van nucleaire risico’s.
Jammer dat de top niet in Zuid-Limburg werd gehouden, dat was in de beginfase nog een optie, maar uiteindelijk werd voor Den Haag gekozen.
In Nederland viel al op hoe sterk Obama in de persoonlijke omgang is, een kwaliteit die doorgaans niet als eerste vereiste wordt gesteld aan politici, maar baanbrekend kan zijn. Premier Mark Rutte hield zich redelijk staande en eigenlijk viel z’n Engels best wel mee.
Het presidentiële vliegtuig koerste vervolgens naar Brussel en daar moesten de koks teleurgesteld ervaren dat Obama liever een hapje at op zijn kamer, in plaats van aan te schuiven aan een culinair diner. Datzelfde deed George Bush destijds op Château St. Gerlach. Die Amerikaanse presidenten zijn niet zo gastronomisch ingesteld, al valt het dan wel weer mee dat Michelle Obama een biologisch groentetuintje is begonnen achter het Witte Huis en dat haar man later deze week nog wat zaad daarvan had meegenomen naar de Paus.
Vóór de aankomst van Obama in België waren de commentatoren van de Belgische kranten alvast eensgezind. Het was een president die een aardige babbel had, maar eigenlijk geen deuk in een pakje boter kon slaan. Geen sterke president, geen visie, aldus deze ‘deskundigen’.
Na de speech die Obama gaf in Bozar in Brussel voor tweeduizend veelal jongeren, onder wie een aantal studenten van de Universiteit Maastricht, bleef het redelijk stil onder de commentatoren. Eerder op de dag had premier Di Rupo vanaf een briefje een paar zinnen Engels gesproken waar een kind van de lagere school een onvoldoende voor gekregen zou hebben. De Belgische koning was zowaar wel verstaanbaar, maar wat hij voorlas, kon ook meteen bij de archiefstukken worden gezet.
Nee, dan Obama in Bozar. Drie kwartier lang uit het hoofd, van het ene belangrijke thema naar het andere. Oekraïne uiteraard, de eigen verantwoordelijkheid van Europa, het milieu, de democratische waarden en de rol die de jeugd heeft voor een veilige toekomst. Iedereen zat met open mond te luisteren, menigeen moest even slikken, en de meesten bleven na afloop nog even verstild zitten, om alles nog even goed tot zich door te laten dringen. Wat een spreker.
Of Obama tot nu toe al heel veel grote zaken voor elkaar heeft gekregen in zijn presidentschap, dat valt te bediscussiëren. Waarbij niet vergeten mag worden dat zowat elk idee dat hij lanceert, automatisch en zonder nadenken door de Republikeinen geblokkeerd wordt. Dan is het lastig regeren. Maar dat hier een president stond zonder visie, nee, dat kan zeker niet gezegd worden. Hier sprak iemand niet alleen met groot charisma, maar ook met intellectuele capaciteiten, en met een afgewogen wereldbeeld.
De ‘deskundigen’ kunnen me vaak gestolen worden, daar zijn er wat veel van af en toe. Je eigen mening vormen op grond van wat je zelf waarneemt, dat is wel zo prettig. Bij de speech van Obama was dat een genoegen.
Jo Cortenraedt
