Henri Vojacek, afscheid van een pur sang wijnliefhebber

Auteur: Jo Cortenraedt

Deze week is afscheid genomen van wijnhandelaar Henri Vojacek, die op 81-jarige leeftijd is overleden.

Hij heeft regelmatig de kolommen van Chapeau gehaald als pur sang wijnliefhebber en als kenner van het goede leven in Frankrijk, dat hij zoveel mogelijk naar Maastricht haalde.

Hij begon als winkelier in mode-artikelen. Dat was in zijn jonge jaren. Op inkoop in Parijs leerde hij het joie de vivre van de Fransen kennen. Gevoel voor mode en stijl had hij al, de kennis van wijn kwam er met de jaren bij. En dus was het niet onlogisch dat hij op een gegeven moment de mode inruilde voor de wijn. Vojacek négociant, zo heette de zaak die begon in een achteraf ‘hok’ in een verlaten vermicellifabriekje in de Grote Looijerstraat in het centrum van Maastricht.

Een locatie waar je tegenwoordig geen vergunning meer voor zou krijgen wegens gebrek aan elementaire voorzieningen zoals een toilet. Maar toch wisten heel wat wijnliefhebbers de weg naar deze bijna geheime locatie te vinden, tot en met ooit de voltallige directie van de KLM en andere lieden van aanzien. Want, Henri Vojacek had twee troeven. Hij had voortreffelijke wijnen, met name uit de Bourgogne. En hij was een uitstekende, aimabele, charmante, imposante en tegelijk licht eigenwijze gastheer die wel hield van een kwinkslag.

De gasten werden in de watten gelegd, maar degene die wat te mopperen had, werd te verstaan gegeven dat ie beter ergens anders wat kon gaan drinken.

Regelmatig organiseerde Henri proeverijen, waarbij kaasplateaus moesten zorgen voor de inwendige mens. Steevast speelde er een accordeonist om de Franse sfeer er nog wat extra in te brengen.

Hij maakte talloze wijnreizen en sleepte menige wijnliefhebber mee naar de Bourgogne en de Beaujolais. Want dat waren zijn favoriete gebieden. Hier kende hij vele wijnboeren en producenten, met wie hij omging alsof ze familie van hem waren.

Als je met Henri op wijnreis ging, dat zat je ineens in de eetkamer van een Franse wijnboer thuis, met de hele familie. Henri Vojacek was een van hen, hij hoorde er gewoon bij. En zo werden hem ook partijen wijn voor een nog redelijke prijs gegund, wat in de Bourgogne nog niet zo eenvoudig is, sinds de Amerikanen, de Chinezen en de Russen die streek ook ontdekt hebben.

Hij ging er voor zaken, maar eigenlijk was dat voor hem toch een beetje bijzaak. Hij ging er vooral naar toe om te genieten van het Franse leven, met de natuurlijke nonchalance die daarbij hoort. Zeker, er moest ook nog wat verdiend worden, maar het persoonlijk gewin stond niet op de eerste plaats. Henri genoot vooral als hij zag dat zijn naasten genoten. Dat was genoeg voor hem.

Persoonlijk ging hij met zijn mooie trouvailles uit de Bourgogne langs bij de betere restaurants in Nederland, van Beluga in Maastricht tot de Librije in Zwolle. Overal had hij een goede relatie met de patron of sommelier.

En al reizend had hij ook zijn culinaire ervaring opgebouwd. Dineren in een sterrenzaak vond hij prima, maar het liefst zat hij nog in zo’n gezellige volkszaak aan de rand van een dorp, waar de coq au vin al uren stond te pruttelen. Dan kwam hij weer met smakelijke verhalen terug naar Maastricht.

Hij bleef nog lang actief in de zaak waar zijn zoon Yoeri inmiddels was ingestapt. De locatie was intussen wat professioneler geworden, aan het einde van de Tongersestraat. En Yoeri moderniseerde zowel het interieur als het bedrijf. Het assortiment werd uitgebreid. Ook andere Franse wijngebieden kwamen op de kaart, evenals landen als Italië en Spanje. Och, Henri begreep het wel, maar toch kon er niks boven de Bourgogne, dat was voor hem een uitgemaakte zaak.

Henri Vojacek heeft ook meegebouwd aan het succes van ’t Preuvenemint op het Vrijthof. Daar heeft hij meer dan 25 jaar gestaan en zoon Yoeri staat er nu met een veel grotere stand. Vele wijnfanaten die het Preuvenemint bezochten, eindigden bij Henri, die altijd wel wat heel ‘lekkers’ had staan. Zijn zonen Yoeri en Iwan konden de flessen nauwelijks aanslepen. Dat de wijn goed verkocht werd, dat was mooi. Maar Henri stond ook daar vooral graag tussen de mensen, om verhalen te vertellen en om ‘unne schlaag te lache’.

knipsel-87