Wilde zwijnen in Toscane
Toscane is een van de mooiste gebieden van Europa, waar de glooiende landschappen, de rijke Romeinse cultuur en de finesse van de Italiaanse keuken hand in hand gaan. Na de tijdrit in Greve in Chianti in de afgelopen Giro d’Italia werd een select groepje journalisten door de directie van de Italiaanse wielerronde uitgenodigd voor een diner aan het Piazza Giancoma Matteotti. Alberto/Ristorante Giovanni da Verrazzano is niet direct een plek die opvalt met terrassen aan het fraaie plein. Via een smalle en steile trap kom je echter op een fantastische locatie terecht. Hier worden alleen koks in dienst genomen die hun kookkunsten dubbel en dwars hebben bewezen.
Niet alleen het eten staat deze avond centraal, maar het wordt natuurlijk ook een diner waarbij de beste wijnen van de Chianti Classico passeren. Zeker vijftien beroemde wijnhuizen voelen zich vereerd met dit gezelschap van de Giro d’Italia dat hen deze avond bezoekt en hebben de beste flessen uit hun kelder gehaald. Helaas is dit edele druivensap slechts in zeer beperkte mate aan mij besteed omdat mijn hotel zo’n dertig kilometer verderop in Barberino Val d’Esta ligt. Een korte blik op mijn navigatie heeft mij al duidelijk gemaakt dat dit gezien de lange reistijd voor deze korte afstand wel eens een soort Tulpenrally kan worden.
Nog voor het dessert omstreeks half twaalf bedank ik mijn gastheren om nog enigszins op tijd bij het hotel te komen. Al direct bij het verlaten van Greve in Chianti merk ik dat mijn TomTom weer eens echt de kortste route via alle D- en E-wegen voor mij heeft uitgezocht. Ik moet meteen een flinke klim met stijgingspercentages vergelijkbaar met de Keutenberg en ontelbare haarspeldbochten nemen. Ik ben blij dat ik eerder mijn huurauto een Fiat Punto al na tien kilometer heb terug gebracht, omdat ik vermoedde dat deze wagen nogal zou komen af te zien in de Dolomieten en Alpencols. Dat het nemen van een iets grotere wagen met een zwaardere motor een verstandige keuze is, blijkt direct al in het pikdonker op de Toscaanse wegen.
Tot ‘DomDom’ en ‘StomStom’ doopte een collega zijn TomTom om, toen hij met een model van de eerste generatie navigatie in de Tour de France zijn debuut maakte. ‘Zo’n apparaat houdt geen rekening met Tour-parcoursen en dranghekken’, foeterde hij nadat hij zich voor de zoveelste dag vast had gereden. Die woorden spoken door mijn hoofd wanneer mijn ‘TomTom’ me van de asfaltwegen naar de beruchte ‘Strade Bianche’, de bekende witte grindwegen in Toscane, leidt. Van links naar rechts moet ik kuilen ontwijken, terwijl de weg alleen maar smaller en smaller wordt. Ineens duik ik een bos in en zie ik de twee ogen van een vos die aan de zijkant van de weg zit oplichten.
Wanneer ik een paar honderd meter verderop vol op de remmen moet omdat er twee wilde zwijnen midden op de weg liggen, besef ik dat de bewoonde wereld wel heel ver weg is. Nu ben ik een liefhebber van truffels en is ‘Tagliatelle al truffo’ een van mijn favoriete gerechten, maar op dit moment ben ik vooral blij dat deze twee beesten dankzij mijn getoeter zonder amok te maken van het grindpad gaan.
Blijdschap maakt zich meester van mij wanneer ik enkele kilometers verderop de ‘Strade Bianche’ kan verlaten voor normaal asfalt. Toeval of niet zie ik direct een verkeersbord dat de richting naar Siena aanwijst, de prachtige stad waar de finish van die beruchte nieuwe klassieker over de grindwegen van Toscane ligt. Nog tien kilometer scheiden me van mijn hotel Villa San Filippo. Kilometers waarin ik gelukkig niet meer verrast wordt door Toscaanse bewoners. Pas bij het ontwaken in de vroege ochtend ontdek ik welk fantastisch gebied ik doorkruist heb…
