Toch een keer stoppen in Metz
Toch een keer stoppen in Metz
Hoe vaak was ik er al niet voorbij gereden. Metz in Noord-Frankrijk. Op weg naar het zonnige zuiden moet je dan nog een heel stuk, dus een kwestie van gas geven, maar dat gaat op dat gedeelte van de autoweg niet vanwege de snelheidslimieten en politieradars.
Als je steden als Thionville, Metz en Nancy voorbij rijdt, ben je extra gemotiveerd om je weg te vervolgen, want van de Franse stijl en allure is weinig te zien in de buitenwijken en industriegebieden die je passeert.
Van de week zijn we dan toch een keer doelbewust naar Metz gereden en niet verder. Met als doel de binnenstad, en dan kom je warempel wel in zo’n typische Franse stad met mediterrane allure. Het centrum is zowaar een plaatje met een aaneenrijging van mooie historische gebouwen, opgetrokken met de locale natuurlijke zachtgele stenen die een warmte lijken af te stralen. De Moezel stroomt er idyllisch doorheen en de immense kathedraal Saint Etienne toornt er hoog bovenuit.
Ook hier trekt de pastoor op zondagmorgen geen volle kerk meer, maar alleen al door het gebouw en de prachtige ornamenten en glas-in-lood-ramen word je er stil van. Niet verrassend is dat Hotel Cáthedrale er recht tegenover ligt. Hier heerst een soort Edith Piaf-gevoel. Vroeger heel mooi geweest. De sfeer is er nog, maar een flinke oplapbeurt zou niet gek zijn. Met het nieuwe Centre Pompidou, nog geopend door president Nicolas Sarkozy, trekt Metz meer toeristen, dus voor de hotelbranche is dat een opsteker. Het museum is revolutionair in architectuur, zoals de Fransen dat wel vaker laten zien bij culturele gebouwen. De wisselende exposities zijn bijzonder, al moet je niet verwachten dat een aantal hedendaagse topstukken van Parijs naar Metz zijn verhuisd.
En als je toch op de museumtour bent, dan kun je het museum Cour d’Or ook aandoen. Flink in de verbouwing, maar niettemin de moeite waard. Hier niet het hedendaagse, maar juist de historie van de regio. Van ver voor de Romeinen tot recent. Van archeologie tot schilderijen.
Het compacte winkelgedeelte ziet er niet slecht uit, maar de echte modeliefhebbers zullen hier toch weinig van hun gading vinden. Je kunt wel de Galeries Lafayette binnenlopen, met minder glamour in Parijs, maar wel met in de kelder de FNAC, oftewel een megawinkel met alle Franse muziek die er bestaat.
Opvallend is dat Metz zowat even groot is als Maastricht , maar met minder eetgelegenheden in de Guide Michelin vermeld staat. Dus zo gek doet de Limburgse hoofdstad het nog niet. Metz telt maar één restaurant met een ster, Le Magasin aux Vires van Christophe Dufossé, met ernaast zijn brasserie met een Bib Gourmand. We bezoeken de laatste en treffen een mooie en betaalbare kaart en een strak decor. Je kunt hier prima eten. Eigentijdse en creatieve gerechten. Behalve bij de door ons gekozen ‘Macaronis à la truffe’ (€ 10 supplement), daar gaat het even mis. Dat tientje extra hebben we er graag voor over, als het gaat om verse wintertruffel. Dat wordt ons verzekerd door de vriendelijke ober. Maar zie daar, de zwarte puntjes komen wellicht van een truffelderivaat en zijn zeker niet vers, en dat zijn de twee flinterdunne plakjes die erop liggen ook niet. Ze komen waarschijnlijk uit blik en hebben geen smaak. Het erbij geserveerde zacht gegaarde varkensbuikspek en de parmezaanse kaas verzachten de pijn. Onze melding dat er toch géén sprake is geweest van verse truffel, belooft de ober door te geven aan de keuken. En dat was het dan. Een sterrenchef zou zich dit niet mogen permitteren.
Maar enfin. ’s Anderendaags zitten we in restaurant El Theatris, naast het fraaie theater, maar qua architectuur in hetzelfde prachtige decor. Er is plaats voor zeker zo’n zestig gasten en die zijn er blijkbaar ook. De service gaat snel en efficiënt, veel is al tevoren voorbereid, alleen het hoofdbestanddeel van de gerechten zoals bijvoorbeeld de duivenborst, is dan à la minute gebakken en nog mooi zacht ook.
De aandacht van onze jongste zoon, inmiddels voorzichtig begonnen aan zijn puberteit, is afgeleid naar een prachtige Française, een dame in wording. Een of twee jaar ouder dan hij en wel al een kop groter. Maar wel met een gezicht van een beeldige jeugdige actrice. Dat hem dat is opgevallen, stelt me gerust. Met z’n ogen zit het wel goed.
Jo Cortenraedt
