Met Anneleen Lenaerts over het plankenpad

Door corona zijn er ook in de groene omgeving van Peer, ten noorden van Hasselt, deze zomer meer wandelaars en fietsers te zien dan gebruikelijk. Een van hen is de wellicht bekendste inwoner: Anneleen Lenaerts. Althans, ze komt er vandaan, maar de soloharpiste van de Wiener Philharmoniker woont al jaren in Wenen. Vanwege de omstandigheden was ze de afgelopen maanden veel vaker bij haar ouders dan gebruikelijk.

Al wandelend door het gevarieerde natuurlandschap rondom Peer zou je met een beetje fantasie de fluwelen harptonen kunnen horen van Anneleen Lenaerts. Zo vredig en rustig is het in deze groene vallei waar de kronkelende beken de Dommel, de Warmbeek en de Abeek richting de Maas stromen. Het zijn vooral de vogels die zorgen voor de muziek om de symfonie van de natuur compleet te maken. De vogels hebben het er hoorbaar naar hun zin, hoewel ook hier de moderne, grootschalige landbouw zorgt voor verschraling van flora en fauna. Daar staat tegen-over dat Natuurpunt en het Agentschap voor Natuur en Bos de laatste jaren veel grond opkopen om die terug te geven aan de natuur, wat de diversiteit zeker ten goede komt.

Wenen

De internationaal veelvuldig gelauwerde harpiste woont in een fraai appartement in het hart van Wenen, een heel andere wereld dan de stilte in het gebied van bos en heide bij Peer. „Maar ik hou van allebei. Ik ben graag in Wenen waar ik mijn muziek kan spelen en met mijn vrienden kan genieten van wat zo’n grote stad te bieden heeft. Maar het pure van deze natuurlijke omgeving waar ik ben opgegroeid kan me zeker ook bekoren en dit jaar een stuk meer dan normaal, omdat er zoveel concerten van de agenda zijn geschrapt”, vertelt ze met zachte stem. De Dommelvallei is een uitgestrekt en geklasseerd natuurgebied van maar liefst 450 hectare, dat een onderdeel vormt van Natura 2000, het Euro-pees beschermde netwerk van natuurgebieden. Vader Rik Lenaerts heeft sinds zijn pensioen meer tijd om zich in te zetten voor het behoud van het landschap middels speciale, kleinschalige projecten. Een daarvan is het zogeheten kerkpad, oftewel het pèke. „Vroeger waren er veel van die paadjes, die de mensen van de omliggende dorpen en gehuchten gebruik-ten om via de kortste route naar de kerk te lopen”, zo weet hij. De meeste zijn verdwenen, maar het laatste pèke vlakbij hun woonhuis in Linde pro-beert hij nieuw leven in te blazen door het te onderhouden en er lokaal wat ruchtbaarheid aan te geven.

Moeras

Met dochter Anneleen wandelen we niet alleen over het kerkpad, we nemen bij Ellikom ook het zogeheten plankenpad langs de Abeek. Een keurig aangelegd wandelpad van stevige planken dat door het bos over een moerassige ondergrond is aangelegd. De breedte is minder dan een meter. Het is aan te raden om hier in alle nuchterheid en oplettendheid overheen te lopen, want het moeras heeft een sterk zuigende werking, waar je niet graag in wilt belanden.„Ik vond het de afgelopen maanden zalig om in dit gebied met mijn familie te wandelen”, vertelt Anneleen. „Normaal kan ik nooit zo lang blijven, nu kreeg ik de kans.”Ook sprong ze regelmatig op de fiets, onder meer richting Zwartberg. „Dat is een deel van het historisch fietspad richting Maastricht. De wegwijzers staan er nog, maar grote delen ervan zijn verdwenen.”Een verplaatsing van Peer naar Maastricht, maar dan niet op de fiets, is voor Anneleen overigens routine geworden sinds ze harpdocente is aan het conservatorium van Maastricht. Een van haar nevenfuncties, die ervoor zorgen dat zij in normale tijden eigenlijk altijd wel een paar uur per dag tekort komt om alles te doen wat ze wil doen. „Maar ik doe het graag, dus heb ik er veel voor over.” Aan fietsroutes overigens geen gebrek in dit natuurgebied, waarvan sommige leiden naar het nabijgelegen Nationaal Park de Hoge Kempen.

Postbaan

Een knooppunt van grote verkeersaders is Peer niet, maar in vroegere tijden liep de oude postbaan van Den Bosch naar Maastricht hierlangs. Paardenkoetsen zijn er nu niet meer te bekennen, wel paarden die vredig grazen in de wei. Onze gastvrije gids toont een zekere trots op de streek van haar afkomst. Maar stuurt ons dan plotsklaps richting Siberië. Tot onze geruststelling blijkt dat een lokaal natuurdomein te zijn, en niet het barkoude noordelijk deel van Rusland waar menige politiek dissident naartoe werd verbannen. Humor is welbesteed aan deze bereisde muzikante. Pratend over het stadje Peer als centrum van dit gebied, daar waar ze via de harmonie vertrok voor haar wereldcarrière, blijkt dat ze niet de enige internationale bekendheid van de streek is. Eeuwen eerder is niemand minder dan Pieter Brueghel de oude, de beroemde schilder, geboren in Grote-Brogel, een van de zeven kerkdorpen van Peer. Daar gaan ze in de streek in ieder geval steevast vanuit en daarom is er ook een heus Brueghel-museum te vinden, evenals langs de wandel- en fietsroutes allerlei gedenktekens en andere verwijzingen. Deze zomer heeft ze met de Wiener Philharmoniker, jawel die van hét Nieuwjaarsconcert, ondanks de coronamaatregelen toch nog kunnen optreden, onder meer in Salzburg, zij het met allerlei voorzorgsmaatregelen. „Het hele orkest wordt elke week getest. Niet zo’n pretje, maar ja, dan kunnen we ten-minste blijven spelen. En we hopen zo goed en zo kwaad als het gaat ook in de rest van het jaar toch nog iets van ons programma te kunnen afwerken. Bovendien ga ik er nog een conservatorium bij doen, dat van Madrid. Daar was ik voor gevraagd om er les te geven. Nóg meer in het vliegtuig, dat klopt, maar ook een mooie uitdaging in een mooie stad.”Een definitieve terugkeer naar Peer ligt voor Anneleen gezien haar glanzende loopbaan niet zo voor de hand. Echter, het meisje gaat wel uit het dorp, maar het dorp niet uit het meisje.