‘Ja, ik laat mijn kroost in de steek’
Onlangs ben ik ontvoerd. Gelukkig door mijn ventje en niet door een of andere psychopaat. „Ik neem je mee. Vier nachten. Vijf dagen. Nodig: bikini’s en high heels. Bestemming: surprise. En kids? Not allowed!” Kijk, daar ben ik nu eens áltijd voor te vinden. Klink hard, uit de mond van een moeder van drie? ‘Jij laat zomaar je kroost in de steek?’ Ja, ik kan dat. En goed ook. Doen we élk jaar. Filip en ik. Ertussenuit knijpen. Back to basics. Naar ons tweetjes. Naar de we-time. Weg van onze ‘jengelende jung’. Ik vind het zelfs een verplicht nummertje. En raad het álle ouders aan.
Weer eens honderd procent oog hebben voor je lief, je soulmate, de vader/moeder van je kinderen, het wakkert de vlam weer eens zo goed aan. Niet dat ze op een laag pitje stond, integendeel. Maar toch. Elkaar 24u op 24 in de armen kunnen vallen, praten tot je er hees van wordt, gin-tonics drinken tot je op de kermismolentjes zit, chillen op een strandbedje zonder de vrees dat een van je sjarels in zee verdrinkt, tráág wakker worden, je nog eens drie keer kunnen omdraaien, in alle rust ontbijten: geloof me, het komt elke relatie ten goede. Verstand op nul, genieten op maximum, dat is het. Zoals het ook was in de pré-kids tijd. Inmiddels veertien jaar geleden.
Zouden we de klok willen terugdraaien? Voor geen miljard euro. Drie zonen, rijker kun je niet worden! Maar zo’n paar duizend kilometers verwijderd van die kleine energievreters fantaseer je er wel op los. ‘Wat als… ze er niet waren?’ We zouden wellicht veel meer reizen. De wereld verkennen. Culturen opsnuiven. We zouden ook veel meer tijd hebben voor onze vrienden, voor avondjes uit, voor culinaire orgasmes. Want draai of keer het hoe je wil, je sociale leven boet erbij in. Zeker met een peuter in huis, die zich al een jaar gedraagt als een kleuter. We zouden ook meer kunnen sparen, want stukken van mensen kosten ze, ook al dragen ze geen designer-clothes. Dat weiger ik. Veel te duur voor kids in de groei. Er zou ook veel meer stilte in huis zijn, en massa’s minder rommel, was en strijk. Ik zou wellicht fulltime aan de slag zijn en Filip nóg harder werken, ah ja, om al die reizen te spijzen.
Maar de slotsom is: we zouden het samen doen, mijn man en ik, samen genieten, reizen, werken. Het duo, de back to basics van hierboven, dat op zo’n adults only-trip weer beseft waarom ze 27 jaar geleden voor elkaar zijn gevallen. Missen wij die koters dan niet tijdens die trip? In Portals Nous nota bene, een pareltje op Mallorca. Tuurlijk wel. Maar ook hún bestemming is op die dagen het aards paradijs. Bij meter en pake, mijn schoonouders, die de taxiritten naar hobby’s, de voorbereidingen van toetsen en nachtelijke uitstapjes naar het bedje van Jack dan voor hun rekening nemen. Al veertien jaar ‘droppen’ wij onze boys sporadisch bij hen. Nooit horen we hen klagen. Omdat ook zij soms aanvoelen dat we aan het einde van ons Latijn zijn en we een energiebron nodig hebben om onze batterijen op te laden. Daarom, bij deze: dé tip. Boek die city-trip. Zonder kinderen. Heb je lief lief en kom als herboren terug. Mama en papa zijn zóveel aangenamer, liever en geduldiger als ze uitgerust zijn!
