‘Mama, ik vervéééééééél me.’
Het is onwaarschijnlijk, maar dit durven mijn oudste jongens dus écht zeggen tijdens de vakantiemaanden. Ik ben allergisch voor die zin. Zó erg dat ik meteen worst case-scenario’s bovenhaal. „Wees blij dat jullie niet in Ethiopië of Syrië wonen! Dat jullie niet al lijmsnuivend ergens in de goot van een Colombiaanse favela liggen of kunnen ontsnappen aan de moderne slavernij en kinderarbeid, zoals in de Indiase textielsector het geval is.
” ‘Ja, jaaaa,’ rollen ze dan met hun ogen, om vervolgens al zuchtend als een patattenzak op de sofa neer te ploffen. Ook dáár kan ik iets van krijgen. Die luiheid. Die vadsigheid. Wat is dat toch met die kids van tegenwoordig? „Mijn vriendjes mogen op de playstation spelen, hebben een Facebook-account.” Awel, jullie niet! Rep u als de bliksem naar buiten. Er staan twee goals in de weide. Ga sjotten! Bouw een kamp! Lees een boek! Ik kan het me niet herinneren dat ik als kind, puber, tiener in de maanden juli en augustus ook maar één moment van saaiheid kende. Te danken aan? Een tuinslang van wel dertig meter, bij lange niet zo duur als een zwembad in den hof, maar zeker zo plezant. En voetballen. Met mijn vier jaar oudere broer, en diens kameraden. Dachten ze die kleinste Ramaekers makkelijk in te maken, tussen de benen te dribbelen, uit de goal te stampen. Viel dát al eens tegen.
Een meisje-meisje ben ik nooit geweest. Eerder een pitbull. Bijten. Niet meer loslaten. Het is nu ook niet dat mijn jongens níks om handen hebben. Op het programma staan twee weken chillen op Mallorca, enkele weekendjes naar Knokke en tien dagen op kamp met de Chiro. Lees: tien dagen geen tanden poetsen, zelden of nooit van onderbroek verwisselen en veel te veel eten. Daarmee is al één van de twee zomermaanden ingevuld. En ja, ik zou ze nog naar een kunstacademie of dj-kamp kunnen sturen, naar een workshop koken of voetbaltoernooi: ík wil vooral dat die kopjes eens leeg worden. No stress. Geen internet. Geen prestatiedruk. Zo weinig mogelijk televisie. In mijne tijd − ai, dat klinkt oud − stopte ik wormen in een potje, of ving ik vlinders in de moestuin, die ik vervolgens met een kopspeldje op een isomoplaat prikte. Oké, diervriendelijk is dat bij nader inzien niet. Maar het zegt iets over ‘de wereld ontdekken’, over de fantasie van een kind. Spreek me tegen als het niet zo is, maar ik heb de indruk dat veel kinderen zich ook niet meer vuil mógen maken van hun ouders. Bang dat die te dure kleren nooit meer zullen blinken.
Onlangs kreeg ikzelf nog een rare blik, toen ik vertelde dat mijn kleinste van één jaar een boeketje zelf geplukte madeliefjes had opgesmuld. „En jij liet dat toe?” Euh, ja, why not? Gaat ie niet van dood hoor. En zo’n beetje drek tussen zijn vier tandjes schuurt de maag. Dat me dus niemand meer komt vertellen dat-ie zich verveelt! Niks doen, is ook iets. Ruimte maken op je harde schijf. De batterij opladen voor de wervelwind die sneller dan verwacht weer boven ons hoofd zal razen. En als ik me nu mag excuseren. Ik heb een tuinslang aan te sluiten voor little Jack, die wel nog kirt en gibbert als frisse druppels over zijn wangen rollen.
