Die keer dat het reizen helemaal fout liep
Backpacken, rondtrekken, een land van boven tot onder ontdekken: er is niets leukers dan dat. Je hebt het óf zelf al eens meegemaakt, óf ergens binnen je relatienetwerk horen zeggen. Het gaat steeds opnieuw over hoe leuk is, maar weinig verhalen gaan over het reizen zelf. Is het allemaal te vertrouwen? Hoe zit het met lokale busmaatschappijen? Is boeken op voorhand een must? Had ik daar maar meer informatie over opgezocht! Zet je schrap voor een beetje leedvermaak, want die ene zaterdag tijdens m’n wereldreis – inmiddels twee jaar geleden – ging het (bijna) allemaal mis.
Als je ‘backpacken’ intypt op Google, kom je vrijwel steeds dezelfde tip tegen: niets plannen! Nee, want de leukste verhalen maak je mee als je alles op je af laat komen. Go with the flow. Zo gezegd, zo gedaan… Na een leuke week in Cambodja besloten reisbuddy Hannah en ik naar Vietnam te trekken. Dat kon vrij eenvoudig met de bus: een ‘ritje’ van acht uur zou ons van Pnom Penh naar Ho Chi Minh brengen. ,,Don’t forget to buy a visum three days in advance, otherwise you won’t be able to enter the country”, zei de hosteluitbater. ,,Just buy it on the first website you find on Google, many suppliers offer this service.” Okido, doen we!
Klaar om een nieuw land te ontdekken, stapten we 72 uur later op de bus richting Vietnam. Buiten twee jonge Fransmannen waren we de enige westerlingen. Of ze er zin in hadden, vroegen we. ,,Of course! Let’s just hope the police at the border isn’t too strict. We have no visum yet, you see..”. Ha! Als twee juffrouwtjes van het tweede leerjaar keken we hen met grote ogen aan. Je komt dat land niet binnen zonder visum, hé! ,,Waarom hebben jullie niets op voorhand gekocht?” Trots lieten we ons mapje zien met al het nodige papierwerk. Hannah en ik keken elkaar nog eens begrijpend aan: die gastjes toch… Ze worden er vast uitgegooid aan de grens. Nadat onze neus eindelijk gewend was aan de Aziatische snacks die onze buren smakelijk opaten, en m’n lange benen een plekje hadden gevonden onder de mini buszitjes, waren we volledig klaar voor vertrek. ,,Je hebt je pasfoto’s toch zeker nog bij hé, Hannah?” Ze knikte bevestigend. We kunnen!
Na zo’n tien minuutjes maakte de busverantwoordelijke een rondje. Van ver zagen we al dat hij vooraf iedereens visum kwam checken. Onze ogen draaiden meteen naar onze Franse vrienden: ai, komt dat wel goed… Anyways, not our problem. We haalden snel ons mapje tevoorschijn. Maar hij leek er bij ons iets langer over te doen dan de rest. In z’n beste Engels kregen we te horen dat ons visum enkel op luchthavens geldig was. “You off bus, now!”. De bus stopte bruusk en z’n collega haalde meteen onze herkenbare backbacks uit de bagagekoffer. Tegenspartelen of hulp vragen was duidelijk geen optie, dus daar stonden we dan! Midden in Pnom Penh, twee meiden met hun backpacks, omgeven door toeterende tuk-tuks, zonder plan. Damn you, Google, met je ‘zonder plan’! En ook wel een beetje damn us, omdat we duidelijk de kleine lettertjes op ons visum-bewijs niet gelezen hadden. Maar hé, daar hebben we het nu niet over.
We deden dan maar wat als eerst in ons opkwam: een café met wifi binnengaan en kijken of er nog vluchten naar Ho Chi Minh beschikbaar waren. Binnen tweeënhalf uur konden we nog met Qatar Airways richting Vietnam vliegen, tegen allesbehalve backpackvriendelijke prijzen. Maar na deze sh*tdag mocht dat wel, vonden we. Snel geboekt via Skyscanner en een kwartier later stonden we mooi op tijd aan de incheckbalie.
Terwijl Hannah haar backpack al op de bagageband legde, had de vrouw achter de balie me minder leuk nieuws te vertellen: we stonden niet op de lijst. Bel even naar het reisbureau waar je geboekt hebt, en vraag om je ticket door te sturen, zei ze. Anders kom je er niet in, en de tijd begint te korten! WAT NOU, NIET PLANNEN?! Onze puppy-ogen, het verhaal van de bus én de bevestigingse-mail hielpen niet, dus dropen we af om ‘snel even Skyscanner op te bellen’. Nou, ik daag je uit dat eens te proberen. T-56 minutes voor de vlucht vertrok op dat moment. Stress level: 100%. Na 24 (!) minuten in de telefonische wachtrij te zitten, kregen we iemand aan de lijn en werd ons e-ticket doorgestuurd.
Ken je die films waarbij een hele familie door de luchthaven stormt en een paar seconden voor vertrek de gate binnenloopt? Nou, dat waren wij. Als allerlaatsten liepen we het mooiste vliegtuig dat we ooit gezien hadden binnen (klein contrastje met de stinkende minibus enkele uren daarvoor). RUST. WE ZITTEN. WAT EEN DAG. Doe maar allemaal op jullie gemak, het kan ons geen *** schelen hoelaat we in Vietnam aankomen. Want wij zijn echte backpackers en hebben GEEN PLAN.
We bestelden een glaasje wijn en zetten beiden een aflevering van Friends op. Heerlijk. Laat die luxe nu ook maar even komen. Tot onze tv-tijd na exact 16 minuten werd verbroken: fasten your seatbelts ladies & gentlemen, we’re ready for landing! Whut? De duurste vlucht van onze wereldreis nam een kwartiertje tijd in beslag. Vietnam kon vast niet wachten ons met open armen te ontvangen.
Dus jongens.. Niet plannen, je reis, dan heb je nog eens wat te vertellen ;-).
__________________
Abonneer je op Chapeau Magazine
Sluit nu een jaarabonnement af voor slechts €29,50 en ontvang vele extra’s -> meer info <
