Een uur spetteren voor het goede doel
Het is al laat op het Preuvenemint zaterdagavond als ik een telefoontje van mijn vader krijg: ,,Deem, ik doe mee aan Swim to Fight Cancer, wil jij ff een stukje voor me schrijven voor op Facebook?’’ Op dit moment en in deze toestand gaat me dat niet lukken, maar ik beloof ‘m de ochtend nadien terug te bellen.
De rest van de avond krijg ik het telefoontje van mijn schepper niet meer uit mijn hoofd. Ik wist al lang dat Swim to Fight Cancer op 8 september in Maastricht zou plaatsvinden, maar: ‘wie gaat er nu in de Maas zwemmen? Dat is koud en bovenal enorm smerig’, dacht ik bij mezelf toen ik in eerste instantie besloot niet mee te doen. Tot dit telefoontje dan. Pap en ik jutten elkaar op het gebied van sportieve prestaties graag op. Toen we in 2015 samen naar Iron Man Maastricht gingen kijken, heeft de hele familie drie maanden moeten aanhoren dat wij hier óóit samen aan zouden deelnemen. Opeens realiseer ik me dan ook dat mijn redenen om niet mee te doen aan Swim to Fight Cancer berusten op aanstelleritis, want wat is één uur in de Maas op een heel mensenleven?
Als het Preuvenemint voorbij is, schrijf ook ik me in voor Swim to Fight Cancer Maastricht. Het feest begint hier al. De eerste avond krijg ik melding na melding: ‘goed werk Demy, je hebt een gift ontvangen’. Na 24 uur hebben vrienden, familie, collega’s en relaties al meer dan de helft van mijn streefbedrag gesponsord.
Via verschillende social media plaats ik de twee weken die volgen een aantal oproepen. Het sponsorbedrag stijgt gestaag verder, totdat ik na één week mijn streefbedrag van 400 euro behaal. Al dit geld komt ten goede van kankeronderzoek aan het Maastricht UMC, waar onder anderen een van mijn beste vriendinnen, die zich sinds deze maand officieel dokter mag noemen, als onderzoeker haar steentje aan mag bijdragen.
Door het sponsorbedrag dat maar blijft groeien, zou ik in alle euforie bijna vergeten dat er ook nog gezwommen moet worden. Sinds 2014 ben ik regelmatig in het Geusseltbad te vinden. Niets serieus, gewoon wat baantjes trekken voor de conditie. Hoewel me dit altijd best goed afgaat, besluit pap dat het toch belangrijk is dat we ten minste een keer in de Maas oefenen. Ook dit valt me, met uitzondering van de incidentele slok Maaswater die ik binnen krijg, alleszins mee.
Net zoals bij andere sportwedstrijden waar ik aan mee doe (normaal op de renschoenen, niet in badpak) ben ik zondagochtend best zenuwachtig. Gezonde spanning met een tikkeltje angst voor het koude water. Bij Stay Okay worden wij, ‘the fighters’ zoals de organisatie ons noemt, rond half 12 vol lof toegesproken. Burgemeester Penn-te Strake en Boudewijn Zenden doen als ambassadeurs van de wedstrijd een woordje. Ook vraagt de organisatie om één minuut stilte. Pas op dit moment sta ik echt even stil bij de vraag waarom we hier vandaag zijn en hoeveel mensen er om me heen staan die al met de ziekte kanker hebben moeten dealen.
Vlak voordat we écht het water in mogen check ik nog één keer mijn mail. ‘Goed werk Demy, je hebt een gift ontvangen’. Met de laatste sponsoring van 10 euro komt het totaalbedrag op 770 euro. Wauw!
Vol goede moed plons ik iets na 12 uur samen met pap, Nick & Ingrid – renvrienden van vaderlief die niet vies zijn van sportieve uitdaging – het water in. Het duurt nog geen minuut eer mijn lichaam gewend is aan het water, dat op dat moment om en nabij de 20 graden is. Terwijl de kade langs de Maas zich goed vult met supporters, beginnen we met onze swim van één kilometer richting de Maastrichtse Watersport Club, waar we uiteindelijk nog een lus van een extra kilometer zullen maken. Omgeven door blauwe en witte badmutsen en met de liefste bekenden langs de zijlijn, ‘spetter’ ik één uur en zeven minuten verder. Het water is vies, maar met de gedachte dat chemo nog veel viezer is zet ik me daar al snel overheen.
Ik ben blij als we de finishlijn naderen, ontroerd wanneer ik alle supporters hier voor alle fighters hoor juichen. We worden onthaald met een medaille en, na een koude douche, in een warme, felblauwe badjas gestoken. Onder het genot van een hapje en (meerdere) drankje(s) sluit ik samen met mijn supporters deze bijzondere middag af. Volgend jaar doe ik zeker weer mee!
Deze was voor opa en voor iedereen die ooit met deze kloteziekte in aanraking is gekomen.
En voor dokter Anne Wintjens en al haar collega’s die hard werken aan een toekomst zonder kanker.
In totaal werd er met Swim to Fight Cancer Maastricht op zondag 8 september €181.698 opgehaald. Landelijk staat de tussenstand momenteel op €2,7 miljoen. Mocht jij nog een steentje willen bijdragen aan kankeronderzoek dan kan dat tot 29 september, www.fightcancer.nl
