De eerste kunsthandelaar die ik in het MECC tegen het lijf loopt, is eentje uit Milaan. Die doet in oud ijzer. Nou ja, niet het soort spul dat ze met een vrachtwagentje langs de straat komen ophalen. Het gaat om bijvoorbeeld eeuwenoude ornamenten en familiewapens en die zijn nogal wat waard.
Een bijzonder vriendelijke man die ik jaarlijks spreek en die ik ook al eens opzocht in zijn galerie in Milaan. Maar op het moment dat ik hem een hand gaf, dacht ik, oei, Milaan. Had ik dat wel moeten doen? Ik hield het gesprek kort en liep vervolgens meteen naar het toilet om daar met de nodige gel mijn handen te wassen. Zie daar TEFAF 2020 aan de hand van een praktijkvoorbeeld.
Elk jaar kijk ik uit naar TEFAF. Zakelijk maar zeker ook persoonlijk. Een wondere wereld, vol met kunst van het allerhoogste niveau. De beste handelaren uit meer dan 20 landen komen er met hun mooiste stukken. Het MECC verandert in één groot museum.
Alleen al die internationale sfeer en al die pracht die je ziet, het geeft me een kick. Maar nu loop ik er wat onwennig. Niet alsof ik op de maan land, maar wel met een beetje dubbelgevoel. Al die werkers zijn aan het sjouwen om alles op tijd klaar te krijgen. De standbouwers zijn al dik drie weken geleden begonnen en werken volgens het vertrouwde draaiboek.
Vandaag ging de kunst naar binnen en stonden er tientallen vrachtwagens voor de poorten, ook uit Italië. Iedere handelaar doet wat ie moet doen, maar wel met in het achterhoofd de gedachte: hopelijk doen we dat allemaal niet voor niks.
Vooralsnog is er nog volop het geloof dat de beurs keurig doorgaat, maar iedereen beseft ook dat de organisatie dat zelf niet in de hand heeft. Het zijn krachten van buitenaf die dat bepalen. Meer bepaald bacterieën overgewaaid uit China.
Naar schatting levert TEFAF de stad Maastricht en de hele Euregio al gauw enige tientallen miljoenen op. Je moet er niet aan denken dat alles voor niets is opgebouwd. Want in het ergste geval van afgelasting zijn de rapen gaar. De kosten zijn gemaakt maar er komen geen inkomsten, want er wordt niks verkocht.
Ik vermoed dat je je niet tegen zoiets kunt verzekeren. Ik leef mee met de handelaren, want TEFAF betekent voor hen een belangrijk deel van de jaaromzet. Je gunt die mensen niet dat ze met een lege portemonnee naar huis gaan.
Zo’n corona-crisis bewijst dat het hele economische systeem door onvoorspelbare factoren ineens een enorme oplazer kan krijgen. De beurzen staan in het rood, de vliegmaatschappijen kampen met annuleringen en de toeristische sector zit met de handen in het haar.
Enerzijds vermoed ik dat het hier en daar wat al te dramatisch wordt voorgeschoteld, waardoor met name de psychologische reactie van het publiek meer negatieve gevolgen heeft dan het virus zelf.
Anderzijds zie je ook hoe kwetsbaar ons systeem eigenlijk is. Als het niet loopt zoals we gewend zijn, dan staan we ineens met 2-0 achter.
Ik zal in ieder geval dit jaar veel vaker dan normaal op de toiletten van TEFAF te vinden zijn om mijn handen te wassen. En misschien moet ik meer gaan groeten zoals de Chinezen doen, met een lichte buiging. Hoewel, dat heeft bij hen ook weinig geholpen, want daar is de ellende begonnen.
