Qua media-aandacht heeft het Songfestival gewonnen. Alle televisiestations, kranten en online-platforms trokken een hoop zendtijd en kolommen uit de kast om de strijd tussen Maastricht en Rotterdam te volgen met vele voorbeschouwingen, de uitslag, de analyses en de reacties. En waar ging het uiteindelijk om? Het dak. Dat van de Zuidhal van het MECC kan een gewicht van 200 ton niet aan. Dat van Ahoy in Rotterdam ook niet, maar toch wel meer ton dan het MECC.
Het was eerlijk gezegd geen verrassing. Ik had in de weken ervoor al binnenskamers gehoord dat de eisen voor het dak te zwaar waren. Het MECC zou het dak als het ware moeten openbreken, verhogen en verstevigen, om alsnog aan de eisen te voldoen. Tja, dat risico wil je als organisatie van het festival niet lopen. Niet eens vanwege twijfel om de technische haalbaarheid. Maar puur om de onzekerheid of dat wel allemaal op tijd klaar zou komen. Want voor je in Nederland een vergunning hebt, dat kan zomaar een paar jaar duren. En als een bewoner in de buurt tot aan de Raad van State wil procederen, dan kun je het helemaal vergeten. Dus voor mezelf had ik een positieve uitslag voor Maastricht al onhaalbaar geacht. Ik denk voor de betrokkenen ook. Wat niet wegneemt dat zij het uitstekend gedaan hebben, met een geweldige en professionele pr-campagne. Chapeau!
In de Ahoy hangen bovendien reeds al die balken, kabels en wat dies meer zij, om een groot concert of tv-show te faciliteren. Dat is in feite al een concerthal. Toch anders dan een beurshal. Dus we gaan niet zeuren dat Maastricht het niet geworden is, omdat het zuiden ‘altijd wordt achtergesteld’. We zijn op technische inhoud geklopt, dan is dat zo, niet moeilijk over doen.
Maar er liggen kansen, veel kansen zelfs. Want het nieuws dat eerder in de week aandacht kreeg, weliswaar minder dan het Songfestival, maakte een veel grotere indruk op me. Volgens een officieel rapport, nota bene opgesteld in opdracht van de Gemeente Amsterdam, blijkt dat ‘s lands hoofdstad de strijd tegen de georganiseerde misdaad heeft verloren. De drugsbarons wordt er geen strobreed in de weg gelegd. De politie heeft de hoop opgegeven. De economie zit er vol met zwart geld. De helft van de nieuwe horecazaken wordt gefinancierd met crimineel geld. Drugs kun je er sneller bestellen dan een pizza. Amsterdam is de drugshoofdstad van Europa geworden! Geconcludeerd wordt dat dit het resultaat is van tientallen jaren gedoogbeleid. Oftewel, door de vingers zien wat niet mag. Naar verluidt zou vanuit de Amsterdamse politiek een harder optreden tegen drugscriminaliteit gezien worden als ‘rechts beleid’, dus ongewenst. Dat vind ik vreemd. Juist links zou harder tegen criminaliteit moeten optreden, want de zwakkeren zijn meestal de dupe van misdaad.
Zelfs nu de situatie in de hoofdstad dus alleszins dramatisch is geworden, verwacht ik niet dat er veel zal gaan veranderen. Sterker nog, we beginnen nu met de wietproef. De Staat gaat nu zelf drugs verkopen. Ik snap de argumenten wel, maar die klinken net als met het gedoogbeleid, namelijk dat je op die manier de zaak nog ‘enigszins in de hand houdt’. Ik vrees het tegenovergestelde, want het past helemaal in dat gedoogbeleid dat tot de ellende in Amsterdam en elders heeft geleid. Maastricht, Heerlen en Roermond gaan nu Staatswiet verkopen als experiment. Ik denk dat de vele drugscriminelen die we ook hier hebben, er eens hard om moeten lachen.
‘Laten we de regio uitroepen tot een gebied waar de democratisch ingevoerde wetten ook daadwerkelijk worden toegepast. Heerlijk om te wonen en te werken’
Ik zou willen pleiten voor een heel ander experiment, in dit geval aansluitend op het ‘extra-parlementaire’ experiment van het College van Gedeputeerde Staten. Maak Limburg ‘gedoogvrij’. Oftewel, laten we deze regio uitroepen tot een gebied waar de democratisch ingevoerde wetten ook daadwerkelijk worden toegepast. Dus geen drugshandel gedogen. En bijvoorbeeld ook het verbod op gezichtsbedekkende kleding op bepaalde openbare plekken handhaven. Die wet is een week na de invoering al een lachertje, want ook hier gedogen we weer, in plaats van gewoon de afgesproken regels op te volgen.
Ik ben voor duidelijkheid. Als je samen iets afspreekt, dan moet je het ook uitvoeren. Anders hoef je het niet af te spreken. Als we van Limburg een gedoogvrije regio maken, al dan niet extra-parlementair, dan wordt dit een walhalla in Nederland. De regio waar bedrijven willen investeren, waar talenten willen komen werken en wonen. Omdat het zo fijn is dat er duidelijkheid is en dat democratische wetten in het dagelijks leven ook werkelijkheid worden. Dan zijn we geen afgelegen gebied meer in Nederland, maar de oase in een land in chaos. En dan kunnen we met z’n allen heel gezellig door het dak, bijvoorbeeld in het MECC.
Jo Cortenraedt
