Een tussenbalans: zo is het gesteld met de stijl van Limburg

Nu de eerste lentedagen achter de rug zijn, leek het me een goed moment om een tussenbalans op te maken: hoe is het gesteld met de stijl van Limburg? In de afgelopen edities van Chapeau heb je interviews kunnen lezen met mensen met wie ik een antwoord op deze vraag probeer te vinden. Ik verklap alvast: we mogen allemaal iets meer ons best om goed voor de dag te komen.

Dat is niet met zoveel woorden gezegd. Maar het bleek al uit het eerste interview met Ramon Ehlen, eigenaar van luxeboetiek Labels in Sittard. Naast lokale shoppers rekent hij ook internationale artiesten en voetballers tot zijn clientèle. Dat deze modeliefhebbers soms de Sittardse Putstraat verkiezen boven de Amsterdamse PC Hooftstraat en gerust 200 kilometer rijden, ligt volgens Ramon aan de persoonlijke benadering én aan het aanbod van Labels: in zijn zaak vind je items die je nergens anders ziet. Het maakt van Labels een opzichzelfstaande bestemming en het zet Sittard zomaar op de kaart in modeminnend Nederland.

Ook de Maastrichtse Catherine Wolfs heeft er veel voor over om goed voor de dag te komen. Hoewel je haar stijl kunt uittekenen in een midirok tot net onder de knie, een elegant bovenstuk en een goede schoen, blijven haar outfits verrassen. Veel warme kleuren en prints, Catherine mixt en matcht erop los. Toch valt vooral één ding op: het zit en valt allemaal zo mooi, alsof het op haar lichaam is gemaakt. Fun fact: Catherine máákt ook veel zelf. Ze speurt vintagewinkels en sample sales af naar dat ene item met een perfecte pasvorm – Catherine blijkt een zeer kritische koper. Maar wat ze niet kan vinden en wel in haar hoofd heeft, maakt ze zelf. Dat is een tijdrovende klus, die bovendien haar woonkamer in beslag neemt, maar die ook loont: Catherine haar stijl, stoffen en snit zijn uniek.

Toch vallen de uren die Catherine in haar items steekt in het niet bij Linda Friesen. De couturier uit Tegelen besteed met gemak 300 uur aan een mantel of japon en let werkelijk op ieder detail. Dat bleek ook uit haar feedback op de eerste versie van mijn gesprek met haar; die was langer dan het artikel zelf. Normaal gesproken schrik ik daarvan, maar het liet maar weer eens zien dat het – ík in dit geval – altijd beter kan. Waarom makkelijk doen als het mooier kan? Het maakt van Linda een groot, internationaal bekend ontwerptalent en van mij een betere schrijver.

Dat het ontwikkelen van stijl tijd kost, bleek ook uit het gesprek met Bianca Du Mortier. Als kostuumconservator weet zij alles over de kunsthistorische en sociale geschiedenis van mode. Wat haar betreft gaan de ontwerpers en consumenten van nu te snel en volgen collecties elkaar in een te hoog tempo op. Dat kan anders, zo legt Bianca graag uit op basis van een klein stukje geschiedenis. Als vroeger een chique dame overleed, dan was van de hoed tot het korset vastgelegd wie welk item erfde. Dat ging verder dan alleen dochters, ook dienstmeiden konden in het testament staan. Paste de jurk, het korset of de mantel niet? Dan werd het vermaakt of werden de stoffen voor iets anders gebruikt. Daar zouden we nu, in snelle tijden van fast fashion, nog iets van kunnen leren.