Criminele Regio
Criminele regio
Het plaatsje Opglabbeek in Belgische Limburg doet mij in de eerste plaats denken aan het fantastische 2-sterrenrestaurant Slagmolen, waar hemels gekookt wordt en waar je in de zomer romantisch op het terras van de mooiste wijnen kunt genieten.
Maar er is ook een andere werkelijkheid in het landelijke Opglabbeek, namelijk dat de zware criminaliteit er al sinds jaren een eigen nederzetting van heeft gemaakt. Drugshandel, XTC-laboratoria, zwart geld en dat soort zaken. Maar ook gruwelijke moordpartijen. Dat is heel andere koek dan langoustines met pompoen en een fris glas Chassagne-Montrachet.
De liquidatie deze week van de crimineel Silvio Aquino was, zo lees ik in de kranten, geen verrassing, de man speelde al jaren met z’n leven door allerlei handeltjes te beginnen die niet altijd even netjes werden afgehandeld.
In Nederland lijkt de misdaad zich te concentreren rond Amsterdam, waar de criminelen elkaar met steeds grotere regelmaat afschieten. Maar in onze beide Limburgen kunnen we er anders ook wat van. Aquino werd in Opglabbeek ‘kaltgestellt’, even later werd een andere crimineel dood achtergelaten op de vluchtstrook van de A73 bij Roermond.
Dan hebben we nog het begin van het proces tegen de motorbende Bandidos, zo te lezen ook niet te beroerd om af te rekenen met tegenstanders. Ze zijn internationaal, die jongens. Gaan niet alleen in eigen streek de grens over, maar dealen ook met bijvoorbeeld vakbroeders uit Servië, die altijd nog wel een partijtje automatische wapens weten aan te bieden.
Onze regio heeft veel moois te bieden, maar laten we wel onder ogen zien dat de zware criminaliteit hier welig tiert en qua imago veel voor ons kapot maakt. In de media is er weliswaar aandacht voor al die afrekeningen, maar naar mijn idee vind ik daar niet altijd het maatschappelijke engagement terug, dat wel bij andere thema’s te lezen valt, zoals de migratiestroom, de werkloosheid, discriminatie, milieu en andere problemen. Het valt me zelfs op dat de escalatie van het criminele geweld, zoals dat gaande is, soms bijna geromantiseerd wordt. Leiders van motorbendes als toffe stoere gasten. En hun advocaten krijgen onbeperkt ruimte om zoveel mogelijke nonsens uit te kramen. Zoals: ‘Mijn cliënt voelt zich gedemoniseerd. Hij heeft het strafblad van een padvinder.’
In werkelijkheid hebben we te maken met complete bendes, zich al dan niet per motor verplaatsend, die maar één belang hebben: zoveel mogelijk geld verdienen. Dat doen ze met louche handel, in drugs, in wapens, in mensen. Aan de maatschappij, aan ons, hebben ze geen enkele boodschap. En ze kunnen met hun zwart geld de meest gewiekste advocaten inzetten, die ook geen boodschap hebben aan ons, aan de maatschappij.
De aanpak van de criminaliteit is uiteraard een zaak van justitie en politie. Maar het kan geen kwaad dat ook de politiek er zich meer van bewust wordt, hoe bedreigend deze situatie is voor het welzijn van iedereen in de regio. Een burgemeester als Annemarie Penn-te Strake zal dat wel begrijpen, omdat ze eerst zelf bij justitie zat. Maar de meeste bestuurders hebben de seinen nog niet op rood gezet en verliezen veel tijd door het stipt volgen van allerlei procedures, in plaats van het ontwikkelen van een actieplan.
En de vele feestgangers in Limburg en daarbuiten, die op festivals en elders gezellig van die pilletjes slikken om in de mood te komen, die moeten zich wel realiseren dat ze daarmee de zware criminelen ondersteunen, want die zorgen voor de productie. Nog los van het feit dat ze geen idee hebben wat voor troep die figuren in hun geheime schuurtjes allemaal in die pillen stoppen. Dan neem ik toch liever een ‘pepmiddel’, gemaakt door een hardwerkende wijnboer of een eerlijke bierbrouwer. Die zijn pas echt ‘cool’.
In ieder geval kan Flikken Maastricht de komende jaren nog gemakkelijk vooruit, zonder scriptschrijver, want de verhalen dienen zich in de alledaagse werkelijkheid aan de lopende band aan.
Jo Cortenraedt
