Werkplaats psychiatrisch ziekenhuis transformeert in droomhuis

Een groot, leeg pand met een rijke geschiedenis, dat ze volledig naar eigen smaak konden verbouwen en inrichten. Ja, dat was het wel voor architect Jos Eliëns en grafisch vormgeefster Annebeth Nies. In het Belgische dorp Oud-Rekem transformeerden ze de oude werkplaats van een psychiatrisch ziekenhuis in hun ideale droomhuis.

METEEN VERLIEFD
Jos: „Als architect was ik altijd al op zoek naar iets groots en hoogs. Een oude kerk of fabriekspand waarin we als gezin onze eigen, ideale wereld konden creëren. Per toeval stuitte ik in Oud-Rekem op een verlaten terrein met een paar oude, geschakelde gebouwen. Het bleken de voormalige werkplaatsen van het psychiatrisch ziekenhuis, ooit gevestigd in de nabijge-legen gebouwen en het kasteel.” Annebeth: „De panden stonden al dertig jaar leeg! Maar wij waren allebei meteen verliefd. Het leek ons te gek om een deel ervan te kopen, al wisten we niets van de omgeving. We woonden op een bovenwoning in het centrum van Maastricht. Waren nog nooit in Rekem geweest.” Jos: „De gebouwen bleken eigendom van een projectontwikkelaar die de werkplaatsen nog niet in ontwikkeling had genomen. Samen met mijn collega stelden wij voor om het gebouw te transformeren naar één uniform gebouw met diverse woningen. Dat is gebeurd. Vanuit de bestaande panden heeft Trans Form Architecten, het bureau waarvan ik mede-eigenaar ben, acht woningen verbouwd en ingericht. Waarvan eentje voor onszelf.”

GIETIJZEREN KOLOMMEN
Annebeth: „Wij wonen in een deel van de oude houtwerkplaatsen, de schrijnwerkerij. Dat was één grote, lege ruimte met alleen in het midden een trap naar de eerste verdieping waar wel eens patiënten sliepen. Van die ene ruimte zijn vijf woningen gemaakt.”Jos: „Onze opzet was om de bestaande structuur met hoge gietijzeren kolommen en raampartijen intact te houden. We wilden de authenticiteit en verticaliteit van het pand benadrukken. En zoveel mogelijk loze ruimte delegeren.”„De grootste technische uitdaging was onze trap. Die mocht niet te veel ruimte innemen, maar moest wel flink de hoogte in. De trap werd een ingenieus slakkenhuis: korte steken met kleine bordessen waarin een garderobekast én toilet zijn verwerkt.”Annebeth: „De benedenverdieping is één open, grote ruimte. Vier-en-een-halve-meter hoog. Die hoogte creëert een enorme rust. Met hoge notenhouten deuren en de zichtbare gietijzeren kolommen wordt die hoogte extra benadrukt. Een moderne, hoge schouw definieert de ruimte nog wat meer. De betonnen vloer, aluminium puien en kozijnen onderstrepen het industriële karakter van de woning. Hout zorgt hier en daar voor een mooi warm contrast.”Jos: „De keuken is een eigen ontwerp. Een groot eiland zonder boven-kasten om rust en ruimte te creëren. De afzuigkap is verborgen achter een groot element omdat we dat compositorisch mooi vinden.”

MEUBELS MET BODY
Annebeth: „Een ruimte als deze vraagt om een inrichting met impact. Grote meubels met body zoals de staande Arco-lamp. In Maastricht hadden we een oude kloostertafel. Die viel hier helemaal in het niet. We hebben daarom zelf een grote, eikenhouten eettafel ontworpen. De witte plastic kuipstoeltjes kochten we ooit bij Traders Pop in Maastricht: zes voor zeshonderd gulden. Wij vinden ze nog steeds te gek. Wij houden van vintage spullen, zoals onze Noguchi Coffee Table van Vitra.”Jos: „Een interieur bouw je met de jaren op. Onze inrichting bestaat uit een mix van spullen die met de jaren toevallig op ons pad kwamen en stukken die we doelgericht kochten of zelf ontworpen. Het witte wandrek heb ik zelf getekend. Een complex verhaal, omdat het heel wat gewicht moet kunnen dragen.”Annebeth: „Die kast is een soort rariteitenkabinet. De platgereden kikker heb ik zelf ingelijst. Ik vond de vorm zo prachtig. Er staan beeldjes in uit Sri-Lanka, Afrika en Thailand. De plastic roze boeddha komt uit Cambodja.”

NIET TE STRAK
Annebeth: „Wij houden van strak, maar het moet niet tè zijn. In een huis moet geleefd worden.”Jos: „Kunst en andere persoonlijke vondsten geven een interieur personality. Bij ons hangt en staat veel kunst. ICE-T op lego van Jason Powell, werk van Ray Moon, Fons Haagmans en veel werk van Annebeth haar vader, de Brabantse kunstenaar Jean Nies.”Annebeth: „Het grote, abstracte schilderij boven de piano in de woonkamer is van hem. Die piano kreeg ik cadeau van mijn zus. Als ik die in huis haalde, mocht Jos een hond. Ik een witte piano, hij een witte boxer. Dat was de deal.”Jos: „Inmiddels hobbelen er twee boxers in huis. De witte kreeg gezelschap van een cognackleurige. Inderdaad, ze matchen perfect bij de kleuren in huis. Daar is over nagedacht. Omdat de jongste onze oude bank opat, kochten we niet zo lang geleden een nieuwe. Na veel proef zitten kwamen we uit bij deze fluweelbeige hoekbank van Cassina. Mooi in de open ruimte, niet te laag, en we kunnen er met onze zoon hele avonden heerlijk in hangen.”

MOOISTE DORP
Annebeth: „We wonen hier sinds 2008. Precies het jaar dat Oud-Rekem is uitgeroepen tot Mooiste Dorp van Vlaanderen. Die verkiezing is daarna nooit meer uitgeroepen. Haha, dus vierde Oud-Rekem deze zomer het tienjarig jubileum van de titel.”Jos: „Voor ons was het destijds best een grote stap om van hartje Maastricht naar zo’n klein Belgisch dorp te verhuizen. Maar het heeft goed uitgepakt. Ons krijg je hier niet meer weg. Oud-Rekem is enorm in ontwikkeling, en groeide van verlaten dorp uit tot een plek waar iedereen wil wonen. Inmiddels hebben we ook de aanpalende loftwoning gekocht als werkruimte. Er zijn dagen dat we het pand niet meer verlaten.”

_____________________________
Abonneer je op Chapeau Magazine
Sluit nu een jaarabonnement af voor slechts €29,50 en ontvang vele extra’s -> meer info <