Tijd om in de kast te komen
Nu het lente is, zijn er veel mensen om mij heen die last krijgen van opruim- en schoonmaakwoede. Ik ook. Maar hoewel anderen daar actief mee aan de slag gaan, leg ik die aandrang helaas vaak meteen weer naast me neer. En dat wordt steeds meer een probleem.
Hoewel vrienden die bij mij over de vloer komen zullen dénken dat ik heel opgeruimd ben, en ik dat ook pretendeer te zijn, is er niets minder waar. Ik ben een schone-schijn-opruimer. Oftewel: mijn huis is vrij netjes en er slingert weinig rond, maar trek een la open, kijk in mijn kledingkast of baan je een weg naar mijn zolder, en je weet wel beter. Dáár begint de chaos.
Mijn versie van opruimen betekent dus: zolang er een deur voor (of deksel op) zit en ik het dus niet zie, is het opgeruimd. Maar nu ik steeds vaker dingen binnen de muren van mijn eigen huis niet meer terugvind, van kleding tot belangrijke papieren, wordt het misschien tijd om ook ín de kasten orde op zaken te stellen. Toch heb ik altijd redenen om dat niet te doen. Elke keer dat ik er een zondag voor uittrek, besluit ik toch dat iets anders belangrijker is. Op zondag moet er op het terras worden gezeten, hoor ik mezelf vaak zeggen. En zo prop ik week in, week uit steeds meer in die la die al overvol zit, om vol ontkenning door te gaan met mijn verstopgedrag.
Procrastinatie, noemen ze dat. Huishoudelijke uitstellerij. Maar dat stopt hier – ik ben er klaar mee. Binnen een paar maanden ben ik niet meer zo iemand die haar administratie in een willekeurig paar kratten heeft liggen (wie, ik?), maar een klapper heeft met papieren, die gesorteerd zijn op zowel chronologische als alfabetische volgorde. Zo iemand die een winter- en een zomergedeelte heeft in haar kledingkast. En zo iemand die voorraadkasten heeft waar Khloe Kardashian nog een puntje aan kan zuigen.
Ik heb wat onderzoek gedaan en kan alvast wat belangrijke tips delen. Allereerst schijnt het te helpen door gewoon te beginnen, met iets kleins. Ik was van plan om van boven naar beneden door het huis te gaan: beginnen bij de zolder en zo kamer voor kamer aan te pakken. Maar dat schijnt dus verlammend te werken, omdat het meteen te veel is. En aan mijn gedrag te merken is dat waar. Dus, is het advies, ga ik aan de slag per categorie. Eerst kleding, dan boeken, dan papieren, enzovoorts. Alles wat mag blijven moet dan ook per categorie een plek in huis krijgen. Klinkt al een stuk beter te doen. Dus alvast sorry, wijndrinkende vriendinnen. De komende zondagen moeten jullie me misschien toch even missen.
