Vrouwonvriendelijke teksten als valse noot in Verdi’s Rigoletto
Al sinds wij in Maastricht wonen willen we naar de opera in Luik, maar op de een of andere manier is het er de afgelopen 25 jaar niet van gekomen. Vorige week was het dan eindelijk zover. Met een aantal dierbare vrienden bezochten we Opéra Royal de Wallonie. En zoals verwacht, werd het een echt avondje uit!
Het historische gebouw aan de Place de l’Opera heeft een magische aantrekkingskracht. Als mieren verdwijnen de bezoekers in het warm verlichte operagebouw. Vervolgens verspreiden ze zich door het doolhof van smalle gangen en trappen bekleed met rode vloerbedekking naar hun loges en stoelen. Nog snel even een espressootje, want na een dag hard werken ligt knikkebollen op de loer.
Als we in het doolhof onze stoelen eindelijk gevonden hebben, vergapen we ons aan de overweldigende architectuur van de zaal. De gouden balkons, de rijk gedecoreerde Korintische zuilen en het beschilderde gewelf. Wat een rijkdom om hier een avond te mogen zitten. We hebben zicht op de orkestbak, wat altijd een extra dimensie aan een opera geeft. We zien de spanning op de gezichten van de musici en zijn later op de avond getuige van de onderlinge grapjes die er worden gemaakt. Dat de dirigent zich af en toe per ongeluk laat gaan en meezingt, is achterin de zaal vast niet te horen.
De opera Rigoletto van de Italiaanse componist Giuseppe Verdi (1813-1901) is een bekende klassieker. Hoofdrolspeler is de mismaakte hofnar Rigoletto (bariton). Deze dwerg, een uiterst slimme, gemene en onhandige man met een bochel, is in dienst bij de lichtzinnige hertog van Mantua (tenor). Rigoletto’s dochter Gilda (sopraan) wordt verliefd op de hertog. Tussen alle mannen in donkere kostuums schittert Gilda in haar witte jurk. De stem van Enkeleda Kamani brengt licht in de duisternis.
Want duister vind ik deze opera van Verdi wel. Eigenlijk kun je er in deze tijd niet meer mee aankomen dat mannen zo praten over vrouwen. Of beter gezegd, zingen. Nu ik de vertaling van de populaire tenor aria La donne è mobile kan meelezen, wordt het me eigenlijke pas duidelijk hoe lachwekkend de inhoud is.
‘De vrouw is wispelturig, zoals een pluimpje dat danst op de wind verandert ze van stem, en van gedachten!’
Natuurlijk heb ik genoten van deze opera, de zangers, de indrukwekkende decors, de kostuums en de dansers. Als het Belgische publiek tijdens het applaus met de voeten op de parketvloer roffelt, doe ik vrolijk mee. Toch heb ik moeite met de gedateerde inhoud. Liever zou ik hier en daar een knipoog zien naar onze hedendaagse maatschappij. Zoals regisseur Anna Pool mij onlangs vertelde over haar regie Lady in the dark voor Opera Zuid, waarin de man-vrouw verhouding niet meer van deze tijd is. ,,Met grappige interventies probeer ik die verhoudingen gelijkwaardiger te maken. Niet als een feministische daad, maar als een daad van bevrijding, zodat we ook nu nog van deze opera kunnen genieten.”
Rue des Dominicains 4000, Luik (BE) – operaliege.be
