Avondje Lumière: na-filosoferen op anderhalve meter afstand

tekst Manon A. Berns

We mogen ons huis weer uit, vertier zoeken buiten de deur en dan ook nog samen met anderen! De één staat misschien te popelen om op een terras in de zon van een drankje te genieten, ikzelf kan niet wachten om in Lumière Cinema een goeie film te gaan zien.

Zoals inmiddels overal het geval is, zijn in Lumière voorzorgsmaatregelen van kracht. Een spontaan filmbezoek zit er even niet in, want een kaartje kan alleen vooraf online gekocht worden. Daarna volgt natuurlijk het bekende protocol van handen wassen, ‘elleboogniezen’, pijlen volgen en afstand houden. Daar draai ik mijn hand niet meer voor om. De nieuwe zaalindeling daarentegen is wel even wennen. Plaatsnemen mag alleen op de met een geel doekje gemarkeerde stoelen. Per rij één eenpersoons zitje en één tweepersoons. Ongezellig, leeg en slecht voor de inkomsten, denk ik direct. Maar ja, de RIVM-richtlijnen moeten gevolgd worden. Maximaal dertig mensen in een zaal dus.

Naar de film gaan betekent voor mij nieuwe werelden ontdekken. In het dagelijks leven blijkt het namelijk behoorlijk lastig te zijn om in het hoofd of leven van een ander te kruipen. Hoe het is om gevangen te zitten in een benauwend huwelijk (De Beentjes van Sint-Hildegard), een gespannen moeder-dochterrelatie te hebben (La Vérité) of als illegale immigrant in Amerika onzichtbaar te leven (Lillian); ik heb geen idee. Een film die zo’n verhaal op een verrassende manier weet te vertellen, heeft mijn schrijversaandacht.

De keuze viel deze keer op Filles de joie, een gebroeders Dardenne-achtig drama over de levens van drie totaal verschillende, maar door hun beroep verbonden Franse sekswerkers. Een wereld waar ik bijzonder weinig van afweet, maar die me wel intrigeert. En als de regisseurs Fonteyne en Paulicevich met de filmmakers Dardenne worden vergeleken, nemen ze het leven van deze filles de joie vast op een boeiende manier onder de loep. Kaartjes online besteld dus!

De problemen en levens van de drie vrouwen verschillen enorm, maar één ding hebben ze gemeen: ze werken in de prostitutie. Elke dag reizen ze samen van Frankrijk tot net over de Belgische grens om in een bordeel te werken. Hoewel ze nooit beste vriendinnen zullen worden, delen ze hun dubbellevens en een aanstekelijk gevoel voor humor. Op een dag gaat het mis. Wie begraven ze precies in de openingsscène van de film? Er wordt handig geschakeld tussen de perspectieven van de vrouwen, die alle drie een reden hebben om van iemand af te komen. Behalve over prostitutie en onveiligheid gaat dit verhaal over loyaliteit en solidariteit.

Genoeg stof om over na te praten. Aan het tafeltje ontstaan de gesprekken die een avondje Lumière voor mij compleet maken. Meningen, associaties en ervaringen delen terwijl je geniet van een glas wijn. Maar helaas is de laatste coronamaatregel tevens de meest ingrijpende: verlaat het gebouw na de voorstelling, tenzij je een tafeltje gereserveerd hebt. Dit eerste cultuuravondje heb ik gelukkig goed voorbereid met een eigen plekje op het terras. Ook op 1,5 meter afstand blijk je heel goed na te kunnen filosoferen en proosten. En om de halflege zaal financieel een beetje te compenseren nemen we er nog eentje…

Deze filmhuizen in Limburg zijn weer open

Deel dit artikel:

Meer artikelen over:

Kunst en Cultuur, Manons Kunst & Cultuur

,

Lumière

Manon A. Berns

Levenslang kunst en cultuur liefhebber

Kunst en cultuur lopen als een rode draad door het leven van Manon A. Berns. Er over schrijven ook. Als kind vergaapte Manon zich aan de Notenkraker, tijdens haar studie struinde ze door Italiaanse musea en haar werk speelt zich al tientallen jaren in de culturele sector af.

Voor verschillende opdrachtgevers schrijft ze over kunst, ook maakt ze tentoonstellingen. Als jeugdboekenschrijver probeert Manon haar passie voor kunst over te brengen op kinderen. ,,Kunst verbindt, verwart, troost, daagt uit, verlegt grenzen, laat je lachen en genieten. Voor mij is kunst onmisbaar.”

Manon A. Berns 's topic(s):

Kunst en Cultuur