Kristen Stewart laat zich niet vangen
Op haar 26ste is Kristen Stewart al een hele madam. Dat bleek op het filmfestival in Cannes waar ze in twee competitiefilms de hoofdrol speelde, CAFE SOCIETY van Woody Allen en PERSONAL SHOPPER van Olivier Assayas.
Haar verschijning in Cannes is niet meteen wat je van een Hollywood-ster zou verwachten. Niet de grandeur van een Julia Roberts, laat staan het spel op de rode loper dat George Clooney met verve speelt. Nee, Kristen Stewart is eerder een soort anti-ster. Alsof ze van papa die avond wel mee moet, maar eigenlijk geen zin heeft. Een blond, kort geknipt koppie, met zichtbare uitgroei. Met beide avonden outfits op de beroemde trappen die niet meteen doen denken aan het modedefilé dat Cannes ook is. Bovendien kijkt ze tamelijk afwezig, alsof ze licht verveeld of bozig is. Interviews en persconferenties zijn niet zo haar ding, maar ze begrijpt dat dit een onderdeel is van haar duur betaalde job. Wat heet, in Hollywood verdiende ze op haar twintigste al miljoenen dollars. Als dochter van een filmproducent en een script supervisor kreeg ze het filmvak met de paplepel ingegeven en kreeg ze al snel kinderrollen. Op haar achttiende was ze al een wereldidool als Bella Swan, de geliefde van vampier Edward Cullen in Twilight.
Ze speelt met haar kauwgum, ondertussen nadenkend over een antwoord. Ze lijkt voortdurend op haar hoede. En als de conferentie klaar is, staat ze meteen op en loopt naar de uitgang. Geen handtekeningen voor fans, geen extra poses voor fotografen; die zijn immers al aan de beurt geweest. Stoer, een beetje opstandig. In Cannes shockeert ze de obers door blokjes ijs in haar glas champagne te doen. Maar toch is ze heel geliefd in Frankrijk. Ze kreeg in 2015 een César, de hoogste Franse filmprijs, voor haar bijrol in Clouds of Sils Maria en ze leent haar gezicht aan modemerk Chanel, dat met het hippe, rebelse imago van Stewart ook bij het jongere publiek ‘hot’ wil blijven. „Ik vind het wel grappig dat ik in Frankrijk geliefd ben, dat is als Amerikaanse toch iets aparts. Maar ik ben er niet echt mee bezig. Door je bekendheid moet je al met zoveel dingen rekening houden. Dat je op elk moment van de dag gefotografeerd kunt worden. Daar wen je nooit helemaal aan, maar je stelt je er wel op in. In Los Angeles loop ik vaak met hoedjes, petjes en andere attributen om zo anoniem mogelijk te kunnen zijn. Dat lukt redelijk, maar lang niet altijd. Dat merkte Kristen Stewart in twee liefdesaffaires die breed uitgemeten werden in de boulevardpers. Ze bedroog haar toenmalige vriend Robert Pattinson (regisseur) en enkele jaren later had ze een relatie
met de Franse zangeres Soko. „Ik ben fucking ambivalent, dat is dan maar zo.” Na het mega-succes van Twilight koos zij bewust voor minder grote films om zo de kritiek te weerspreken dat ze redelijk oppervlakkig zou zijn.
Voor Café Society moest ze auditie doen bij Woody Alen. Ze speelt de rol van Vonie, die op de romantische toer is in het New York van de jaren dertig. „Ik heb wel serieus met de producer gesproken of ik de rol moest aannemen omdat Allen in Amerika onder vuur ligt vanwege de beschuldiging van seksueel misbruik door zijn dochter Dylan Farrow in de New York Times. Uiteindelijk heb ik de rol gedaan omdat het vaktechnisch een uitdaging was. En over mij wordt ook heel veel verteld en geschreven, het gaat me niet aan. Het is een goede regisseur.” De film van Woody Allen werd in Cannes overigens niet als een van zijn beste gezien. In Personal Shopper zien we een heel andere Stewart. Daarin is ze, puur om geld te verdienen, de personal shopper van een media-onderneemster in Parijs. Maar na de dood van haar broertje meent ze diens geest te zien, wat tot vreemde situaties leidt. „Ik ben niet zo religieus, maar denk wel eens dat we Kristen door iets gedreven worden. Ik geloof in ‘iets’. Uiteindelijk beleeft mijn personage een identiteitscrisis. In zo’n rol leg ik iets van mezelf. Dan wordt het echt. Dan is het ook geen punt om een beetje bloot te gaan. In Europa is dat sowieso geen item.”
Plannen voor de toekomst heeft ze niet uitgestippeld. „Ik navigeer op mijn gevoel. Ik ga een kortfilm regisseren. En misschien voor even mijn tempo iets verlagen. Een jaar lang zeven dagen per week werken is toch best wel veel, heb ik gemerkt.”
Foto’s: Hollandse Hoogte en Shutterstock
